Jaworzynka (Beskid Sądecki)

Jaworzynka (także Jaworzyna. 936 m) – niewybitny szczyt górski w Beskidzie Sądeckim znajdujący się w grzbiecie głównym Pasma Radziejowej, pomiędzy szczytami Koziarza (943 m) oraz Błyszcza (945 m)[1]. Z wierzchołka odchodzi na zachód krótki grzbiet opadający ku dolinie Dunajca z rozległą Polaną Kolebisko. Wschodnie stoki Jaworzynki opadają do doliny dopływu Obidzkiego Potoku. Znajdują się na nich pojedyncze zabudowania należących do Obidzy osiedli Wyrostki i Wielga. Sam wierzchołek Jaworzynki jest zalesiony, ale stoki są zalesione tylko częściowo, dzięki czemu są one dobrym punktem widokowym[2]. Przez Jaworzynkę przebiegają dwa szlaki turystyczne, nie prowadzą one jednak przez jej szczyt, lecz jej stokami nieco poniżej szczytu[1]. Krzyżują się na Przełęczy pod Koziarzem[3].

Jaworzynka
Ilustracja
Widok z Błyszcza na Jaworzynkę i Koziarza
Państwo

 Polska

Pasmo

Beskid Sądecki, Karpaty

Wysokość

936 m n.p.m.

Położenie na mapie Karpat
Mapa konturowa Karpat, blisko górnej krawiędzi nieco na lewo znajduje się czarny trójkącik z opisem „Jaworzynka”
Położenie na mapie Beskidu Sądeckiego
Mapa konturowa Beskidu Sądeckiego, blisko lewej krawiędzi u góry znajduje się czarny trójkącik z opisem „Jaworzynka”
Ziemia49°29′50″N 20°26′34″E/49,497222 20,442778

Przez szczyt przebiega granica Popradzkiego Parku Krajobrazowego, należą do niego zachodnie stoki Jaworzynki[1]. Z rzadkich w Polsce roślin na stokach Jaworzynki znaleziono stanowisko ostrożnia dwubarwnego[4].

Piesze szlaki turystyczne

edytuj
  – zielony szlak: Tylmanowa – Przełęcz pod Koziarzem. Czas przejścia 1:30 h, ↓ 1:15 h[1]
  żółty: Łącko – przeprawa promowa – CebulówkaOkrąglica Północna – Koziarz – Przełęcz pod Koziarzem – Błyszcz – przełęcz ZłotneDzwonkówka. Czas przejścia 4:45 h, ↓ 3:45 h[1]
 
Widok z Rokity

Przypisy

edytuj
  1. a b c d e Beskid Sądecki. Mapa 1:50 000, Piwniczna: Agencja Wyd. „Wit”, ISBN 83-915737-3-7
  2. Geoportal. Mapa topograficzna i lotnicza [online] [dostęp 2021-02-03].
  3. Turystyczne tablice informacyjne
  4. Zbigniew Mirek, Halina Piękoś-Mirkowa. Czerwona księga Karpat Polskich, Kraków: Instytut Botaniki PAN, 2008, ISBN 978-83-89648-71-6