Jerzy Laskarys (poeta)

polski poeta, dziennikarz

Jerzy Laskarys (ps. „Bocian Wileński”, ur. 28 sierpnia 1828 koło Wilna, zm. 22 czerwca 1888 w Dowborowie) – polski poeta i dziennikarz.

Syn Teodora, oficera wojsk napoleońskich (po 1812 służącego w armii rosyjskiej) i Wiktorii Sokolnikow[1]. Jego dziadkiem był również Teodor, generał wojsk litewskich Rzeczypospolitej[2]. Ukończył wileński Instytut Szlachecki, następnie studiował na wydziale literackim Uniwersytetu Petersburskiego. Od 1853 mieszkał w Wilnie, pracował m.in. jako dziennikarz[1].

Uczestniczył w powstaniu styczniowym, brał udział w wyprawie Zygmunta Sierakowskiego na Kurlandię. Po powstaniu wyemigrował do Francji, mieszkał m.in. w Paryżu, gdzie nadal wydawał wiersze i inne prace literackie. W 1873 przyjechał do Warszawy, tam rozpoczął wieloletnią współpracę z „Tygodnikiem Mód i Powieści”. Później pracował jako nauczyciel w Bobrujsku i w Dowborowie (pow. wileński). Publikował również w innych czasopismach: w „Przyjacielu Dzieci”, „Biesiadzie literackiej” i „Tygodniku Ilustrowanym”[1].

W 1867 ożenił się z Antoniną Zabiełło[1].

Wybrana twórczość

edytuj
  • 1856Kartki z życia
  • 1858Pięć hymnów
  • 1858Ludzie prości
  • 1860Rarogi salonowe
  • 1861Rarogi obywatelskie
  • 1882Przygody Jana Chryzostoma Paska według jego Pamiętników
  • 1883Pamiątki starego szlachcica

Przypisy

edytuj
  1. a b c d Albrecht-Szymanowska 2001 ↓, s. 314–315.
  2. M. J. Minakowski: Teodor Laskarys. sejm-wielki.pl. [dostęp 2022-02-16]. (pol.).

Bibliografia

edytuj
  • Wiesława Albrecht-Szymanowska: Dawni pisarze polscy od początków piśmiennictwa do Młodej Polski. Przewodnik biograficzny i bibliograficzny. T. 2. Warszawa: Wydawnictwa Szkolne i Artystyczne, 2001, s. 314–315. ISBN 83-02-08101-9.
  • Literatura polska – przewodnik encyklopedyczny, PWN

Linki zewnętrzne

edytuj