Wikipedia

Joe Nieuwendyk

kanadyjski hokeista

Joseph „Joe” Nieuwendyk (ur. 10 września 1966 w Oshawa) – kanadyjski zawodowy hokeista na lodzie. Przez 20 sezonów gry w National Hockey League (NHL) występował w zespołach Calgary Flames, Dallas Stars, New Jersey Devils, Toronto Maple Leafs i Florida Panthers. Zdobywca Pucharu Stanleya z trzema różnymi zespołami – z Calgary Flames w 1989, z Dallas Stars w 1999 i z New Jersey Devils w 2003. Dwukrotny olimpijczyk; w 2002 roku z Team Canada sięgnął po złoto na XIX Zimowych Igrzyskach Olimpijskich w Salt Lake City. Wprowadzony do Hockey Hall of Fame w 2011. Numer 25, z którym grał w Flames, został zastrzeżony 7 marca 2014.

Joe Nieuwendyk
Ilustracja
Joe Nieuwendyk w barwach Calgary Flames podczas meczu pokazowego 2011 Heritage Classic
Data i miejsce urodzenia

10 września 1966
Oshawa

Obywatelstwo

Kanada

Wzrost

188 cm

Pozycja

napastnik (środkowy)

Uchwyt

lewy

Draft

NHL 1985, numer: 27 (2 runda)
Calgary Flames

Kariera seniorska
Lata Klub Wyst. Gole
1986–1995 Calgary Flames 577 (314)
1995–2002 Dallas Stars 442 (178)
2002–2003 New Jersey Devils 80 (31)
2003–2004 Toronto Maple Leafs 94 (19)
2005–2007 Florida Panthers 64 (22)
W sumie: 1257 (564)
Multimedia w Wikimedia Commons

W 1988 zdobył Trofeum Caldera dla najlepszego rookie sezonu w NHL, zostając jednocześnie drugim debiutantem w historii ze zdobyczą co najmniej 50 bramek. Czterokrotny uczestnik All-Star Game. Nagrodzony Trofeum Kinga Clancy'ego w 1995 za jego cechy przywódcze i działalność charytatywną. W 1999 otrzymał Trofeum Conna Smythe'a dla najbardziej wartościowego zawodnika fazy play-off. W trakcie swojej kariery w NHL rozegrał 1257 spotkań, strzelił 559 bramek i zdobył 1126 punktów.

Przewlekły ból pleców zmusił Nieuwendyka do zakończenia kariery w 2006 roku. Został konsultantem dyrektora generalnego w Florida Panthers, a następnie zastępcą dyrektora generalnego Toronto Maple Leafs. W latach 2009–2013 sam obejmował stanowisko dyrektora generalnego Dallas Stars. W latach 2014–2018 pełnił funkcję skauta i doradcy w Carolina Hurricanes.

Młodość

edytuj

Joseph Nieuwendyk urodził się 10 września 1966 w Oshawa w prowincji Ontario, a wychował w sąsiadującym Whitby[1]. Jest najmłodszym z czworga dzieci holenderskich imigrantów, którzy przenieśli się do Kanady w 1958. Gordon (zm. 2015[2]), ojciec Josepha, był właścicielem warsztatu samochodowego w Whitby[3]. Matka Josepha, Joanne, była zapaloną kibicką hokeja. Zmarła na raka żołądka w 1996, trzy miesiące po zdiagnozowaniu nowotworu. „Była wojowniczką [...] Zawsze jest ze mną”, wspominał Joe[4]. Nieuwendyk dorastał w sportowej rodzinie – jego brat Gil był zawodnikiem lacrosse rozgrywanego w hali (box lacrosse)[5], a jego wujek Ed Kea i kuzyn Jeff Beukeboom również grali w National Hockey League[6]. Siostra Wendy (zm. 2015 na raka trzustki[7][8]) grała w piłkę nożną i uprawiała gimnastykę[4]. Najlepszym przyjacielem Josepha w młodości był Gary Roberts, jego przyszły kolega zespołowy w NHL[9].

Nieuwendyk grał zarówno w hokeja jak i lacrosse w hali, który w pewnym okresie młodości był jego głównym zajęciem. Uznawano go za najlepszego zawodnika box lacrosse wśród juniorów w Kanadzie[10]. W wieku 15 lat występował w zespole Whitby Warriors z ligi Junior A[11] i został najbardziej wartościowym zawodnikiem turnieju o Minto Cup (puchar dla mistrza rozgrywek juniorskich w lacrosse w Kanadzie) w 1984, w którym poprowadził swój zespół do zwycięstwa[12]. Obecnie Federacja Lacrosse Ontario (Ontario Lacrosse Association) corocznie przyznaje nagrodę im. Joe Nieuwendyka dla najlepszego Junior A rookie sezonu[13].

Kariera sportowa

edytuj

Czasy uniwersyteckie (1983–1987)

edytuj

Nieuwendyk, nie będąc wybranym w drafcie przez żadną z drużyn Ontario Hockey League, w sezonie 1983–84 reprezentował barwy Pickering Panthers w rozgrywkach Junior B. Włączony do NHL Entry Draft w 1984, lecz niewybrany, postanowił uczęszczać do Uniwersytetu Cornella, gdzie grał w hokeja i lacrosse dla drużyny uniwersyteckiej Cornell Big Red[1][9]. Po zdobyciu 39 punktów w 23 meczach w sezonie 1984–85 został uznany najlepszym hokeistą-debiutantem roku w całej Eastern College Athletic Conference (ECAC)[14]. W NHL Entry Draft w 1985 został wybrany z 27. numerem przez Calgary Flames, co było możliwe dzięki wcześniejszemu oddaniu przez Flames Kenta Nilssona do Minnesota North Stars[15]. Zawód w Calgary związany z odejściem Nilssona odbił się również na transferze Nieuwendyka, co dobitnie zostało pokazane poprzez nagłówek w lokalnej gazecie brzmiący „Joe Who?” („Kim jest Joe?”), kwestionujący ruchy w kadrze zespołu[1].

Powracając na uniwersytet na sezon 1985–86 Joseph Nieuwendyk postanowił porzucić lacrosse na rzecz hokeja[12]. Po zdobyciu 42 punktów w 21 meczach został wybrany do pierwszej drużyny All-Star Eastern College Athletic Conference w 1985–86 i najlepszej szóstki NCAA All-American konferencji wschodniej[14]. W ostatnim roku w Cornell został wybrany najbardziej wartościowym zawodnikiem drużyny i ze zdobytymi 52 punktami był najlepiej punktującym zawodnikiem konferencji. Ponownie wybrano go do drużyny All-Star i NCAA All-American. Był też finalistą w walce o nagrodę Hobeya Bakera dla najlepszego hokeisty spośród wszystkich instytucji zrzeszonych w NCAA[14].

Joseph Nieuwendyk porzucił ostatni rok na uniwersytecie, by przejść na zawodowstwo. Łącznie w 81 meczach z Cornell zdobył 73 gole i 151 punktów. Numer 25, z którym występował w drużynie uniwersyteckiej, został zastrzeżony w 2010, dzieląc z numerem 1 Kena Drydena zaszczyt zastrzeżenia numerów pierwszy raz w historii Uniwersytetu Cornella[16]. W 2011 roku znalazł się wśród 50 najlepszych zawodników w historii ECAC[17].

Calgary Flames (1987–1995)

edytuj

10 marca 1987 Joseph Nieuwendyk zadebiutował w NHL – w meczu z Washington Capitals zdobył wówczas swoją pierwszą bramkę w lidze (bramkarz Caps, Pete Peeters[14] był bezsilny). Wystąpił w 9 meczach sezonu zasadniczego 1986–87, strzelając 5 bramek i notując 1 asystę, oraz w 6 meczach fazy play-off[18]. W pierwszym pełnym sezonie 1987–88 Nieuwendyk zwrócił na siebie uwagę mediów dzięki 32 bramkom w pierwszych 42 meczach, przez co był na dobrej drodze do poprawienia debiutanckiego rekordu 53 bramek Mike'a Bossy'ego[3]. Sezon zakończył z 2 bramkami mniej, ale z liczbą 51 był najskuteczniejszym zawodnikiem w Calgary Flames i dopiero drugim rookie w historii NHL z co najmniej 50 bramkami w jednym sezonie[19]. Zagrał w swoim pierwszym meczu gwiazd NHL, został wybrany do drużyny All-Rookie i zdobył Trofeum Caldera otrzymując najwięcej głosów w plebiscycie na najlepszego rookie sezonu NHL[18][20][21].

Joseph Nieuwendyk ponownie zdobył 51 bramek w sezonie 1988–89, strzelając setną bramkę w 144. meczu. Wówczas była to trzecia w rankingu najszybciej strzelonych setek w NHL, za Mikiem Bossym (129 meczów) i Mauricem Richardem (134 mecze). Został 3. zawodnikiem w historii ligi strzelającym co najmniej 50 bramek w obu pierwszych sezonach (pozostała dwójka to Mike Bossy i Wayne Gretzky)[14]. Z 11 trafieniami prowadził w liczbie zwycięskich bramek (game-winning goals) oraz ustanowił rekord Calgary Flames strzelając 5 bramek w 1. meczu z Winnipeg Jets 11 stycznia 1989[22]. Wystąpił w drugim z trzech z rzędu meczu gwiazd[14]. W play-offach w 1989 zdobył 10 bramek i zanotował 4 asysty, pomagając w zdobyciu przez Flames pierwszego Pucharu Stanleya w historii tej franczyzy. W rozstrzygającym spotkaniu przeciwko Montreal Canadiens, Nieuwendyk asystował przy ostatnim golu w NHL Lanny'ego McDonalda, po wcześniejszym otrzymaniu krążka od Håkana Looba[23].

W sezonie 1989–90 Nieuwendyk strzelił 45 bramek dzięki czemu został najlepszym strzelcem drużyny w trzecim kolejnym sezonie[14]. Wystąpił w meczu gwiazd notując jedną asystę[24]. W rozgrywkach 1991–92 opuścił pierwsze 11 meczów w wyniku kontuzji kolana podczas letniego obozu przygotowawczego do Canada Cup 1991[25]. Joseph Nieuwendyk rozpoczął sezon jako jedenasty kapitan w historii franczyzy Flames[26]. Zdobył 22 bramki i 56 punktów, w tym 200 bramkę w karierze 3 grudnia 1991, strzelając ją Detroit Red Wings. Jego 230. gol zdobyty przeciwko Tampa Bay Lightning 13 listopada 1992 uplasował go wówczas na 1. miejscu w liczbie zdobytych bramek w historii franczyzy. Wyprzedził tym samym Kenta Nilssona (229)[14].

Sezon 1995–96 Joseph Nieuwendyk rozpoczął będąc niezadowolonym ze swojego kontraktu. Nie mogąc dojść do porozumienia z Flames, skorzystał z arbitrażu, w efekcie którego miał gwarantowany kontrakt wart 1,85 mln CAD. Mimo tego Nieuwendyk chciał renegocjacji umowy w celu jej wydłużenia[27]. Odrzucił ofertę trzyletniego porozumienia z Flames opiewającego na 6 mln CAD. Przy przedłużającym się konflikcie nie dołączył do drużyny na początku sezonu[28]. Odmawiał gry aż do 19 grudnia 1995, kiedy Flames zawarli umowę z Dallas Stars, na mocy której Nieuwendyk został wymieniony za Jarome'a Iginlę i Coreya Millena[29].

Dallas Stars (1995–2002)

edytuj
 
Joseph „Joe” Nieuwendyk w barwach Dallas Stars, 11 czerwca 1999.

Zespół Dallas Stars natychmiast podpisał z Nieuwendykiem trzyletni kontrakt wart 11,3 mln USD[30]. Generalny menedżer drużyny Bob Gainey wyrażał nadzieję, że transfer Nieuwendyka pomoże franczyzie, która została przeniesiona z Minnesoty 3 lata wcześniej, ugruntować jej pozycję w Dallas[31]. Na finiszu rozgrywek Nieuwendyk miał na koncie 14 strzelonych bramek i 32 zdobyte punkty w 52 meczach w barwach Stars[18].

W sezonie 1996–97 zaliczył 30 trafień mimo opuszczenia pierwszego miesiąca rozgrywek z powodu uszkodzenia chrząstki żebrowej po zderzeniu z Peterem Forsbergiem[32][33]. W kolejnych rozgrywkach strzelił 39-krotnie[18], ale ponownie został wyłączony z gry w play-offach. W pierwszym meczu pierwszej serii przeciwko San Jose Sharks, Nieuwendyk zerwał więzadło krzyżowe w prawym kolanie po bodiczeku Bryana Marchmenta[31]. Konieczne było przeprowadzenie operacji dwóch kolan (lewe było kontuzjowane 8 lat wcześniej)[34]. Trwająca 6 miesięcy przerwa w grze, konieczna do zaleczenia urazu, zmusiła Josepha do opuszczenia początku sezonu 1998-99[35].

Sezon zasadniczy ukończył z 28 golami i 55 punktami w 67 meczach[18], do których dołożył kolejnych 11 bramek i 10 asyst w play-offach w 1999. Dotarł ze swoim zespołem do finału, w którym Stars pokonali Buffalo Sabres 4–2, zdobywając pierwszy Puchar Stanleya w historii franczyzy[31]. 6 z jego 11 bramek w fazie pucharowej było decydującymi o zwycięstwie, co również zdeterminowało zdobycie przez Nieuwendyka Trofeum Conna Smythe'a dla MVP play-off[36]. Kontuzje ponownie ograniczyły występy Nieuwendyka w sezonie 1999-2000. Opuścił 10 spotkań przez stłuczenie klatki piersiowej, by tydzień po powrocie na lodowisko doznać zwichnięcia prawego stawu barkowego, które wyłączyło go z gry na kilka tygodni[37]. W sezonie zasadniczym wystąpił w zaledwie 47 spotkaniach, ale dodał do nich 23 w fazie play-off docierając ze Stars do finału Pucharu Stanleya w 2000[18]. Drużyna z Dallas jednak przegrała serię w 6 meczach z New Jersey Devils.

Joseph Nieuwendyk swój 1000. mecz w karierze rozegrał 20 stycznia 2002 wyjeżdżając na taflę w spotkaniu z Chicago Blackhawks[38]. 2 miesiące później, 19 marca 2002, został oddany razem z Jamiem Langenbrunnerem do New Jersey Devils w zamian za Jasona Arnotta, Randy'ego McKaya i wybór w 1. rundzie Entry Draft w 2002[31][39].

New Jersey, Toronto i Floryda (2002–2006)

edytuj

New Jersey Devils, którzy sięgnęli po Puchar Stanleya w 2000 i dotarli do finału w kolejnym sezonie, pozyskali Nieuwendyka na niedługo przed play-offami 2002[39]. Z Diabłami w rozgrywkach zasadniczych Joseph zdołał rozegrać 14 meczów punktując 11 razy[18], ale Devils zostali wyeliminowani w pierwszej rundzie przez Carolina Hurricanes[39]. W sezonie 2002–2003 osiągnął 2 kamienie milowe. 17 stycznia 2003 strzelił swojego 500. gola w karierze, pokonując golkipera Hurricanes Kevina Weeksa[40]. 23 lutego 2003 zdobył 1000. punkt w zwycięskim meczu z Pittsburgh Penguins[41]. Joseph Nieuwendyk dotarł z drużyną Devils do finału Pucharu Stanleya, ale sam doznał kontuzji biodra, która nie pozwoliła mu wystąpić w najważniejszej serii sezonu[42]. Devils pokonali drużynę Mighty Ducks of Anaheim, zdobywając najważniejsze trofeum ligi po raz trzeci w historii franczyzy. Dla Nieuwendyka był to trzeci Puchar Stanleya, każdy zdobyty z inną drużyną[43].

We wrześniu 2003 Nieuwendyk, będąc wówczas wolnym agentem, podpisał roczny kontrakt z Toronto Maple Leafs na sezon 2003-04[44]. Dla Klonowych Liści strzelił 22 gole w sezonie przerywanym kontuzjami mięśni brzucha i pleców, które ograniczyły liczbę jego występów do 64. Kontuzja pachwiny wyłączyła Nieuwendyka z większości meczów drugiej serii fazy play-off przegranej z Philadelphia Flyers. 30 czerwca 2004 Leafs przedłużyli umowę z Nieuwendykiem na kolejny sezon, który, jak się później okazało, nie odbył się ze względu na lokaut. Obawiano się, że mógł on zakończyć karierę 38-letniego zawodnika[45].

Po wznowieniu ligi w sezonie 2005–06 drużyna Florida Panthers zamierzała wzmocnić siłę ofensywną swojej drużyny weteranami. Pantery podpisały z Nieuwendykiem i Robertsem, którzy wcześniej występowali razem w Calgary i Toronto i razem chcieli zakończyć karierę, 2-letnie kontrakty na sumę 4,5 mln dolarów[46]. Nieuwendyk pojawił się w 65 spotkaniach, w których zdobył 26 bramek i 56 punktów[18]. W kolejnym sezonie 2006–07 zdołał zagrać w 15 meczach, zanim chroniczny ból pleców zmusił go do włączenia do injury reserve. 7 grudnia 2006, po opuszczeniu 14 meczów, Nieuwendyk ogłosił zakończenie kariery[47][48].

Reprezentacja

edytuj

Jako członek juniorskiej reprezentacji Kanady na Mistrzostwach Świata Juniorów w 1986 odbywających się w Hamilton w Kanadzie, Nieuwendyk strzelił 5 goli w 7 meczach, pomagając Kanadzie w zdobyciu srebrnego medalu[49]. 12 punktów w turnieju uplasowało go ex aequo na 3. miejscu w klasyfikacji strzelców i 4. w wśród punktujących[49]. Rok później Nieuwendyk dołączył do seniorskiej reprezentacji Kanady na Calgary Cup, 4-drużynowym turnieju pokazowym, rozegranym przed XV Zimowymi Igrzyskami Olimpijskimi w 1988 w Calgary. Strzelał w dwóch pierwszych, przegranych meczach – z USA (bramka na 3–1 przy wyniku końcowym 3–5) i z Czechosłowacją (bramka na 3–5 przy wyniku końcowym 3–6)[50]. W meczu o brąz Team Canada pokonała reprezentację Stanów Zjednoczonych 6-1[51]. Ten sukces nie został powtórzony i na samych igrzyskach olimpijskich Kanada znalazła się poza podium, zajmując 4. miejsce. Joseph Nieuwendyk ponownie dołączył do drużyny seniorskiej na Mistrzostwa Świata w Hokeju na Lodzie 1990, ale z powodu kontuzji kolana wystąpił tylko w 1 meczu[52]. Został również powołany na Canada Cup w 1991, ale w związku z kolejną kontuzją kolana nie wystąpił w żadnym meczu turnieju[25]. Wszedł w skład kanadyjskiego dream teamu na turniej olimpijski w 1998[53]. W 6 meczach zdobył 2 bramki i 3 asysty, ale był też jednym z kilku Kanadyjczyków powstrzymanych przez Dominika Haška w rzutach karnych w półfinale (shootout). W meczu o brąz Kanadyjczycy przegrali 3–2 z Finlandią, ostatecznie kończąc turniej na 4. miejscu[54]. Na turnieju olimpijskim w 2002 Nieuwendyk grał u boku Brendana Shanahana i Theorena Fleury'ego w trzeciej linii (checking line) reprezentacji Kanady. Strzelił jedną bramkę, pomagając w zdobyciu pierwszego od 50 lat złotego medalu olimpijskiego[55].

Kariera menedżerska

edytuj

Pozostając związanym z NHL po zakończeniu kariery zawodowej, w 2007 Nieuwendyk został konsultantem Jacques'a Martina, dyrektora generalnego Florida Panthers[56]. Po sezonie, w 2008 opuścił Pantery by zostać zastępcą dyrektora generalnego Maple Leafs, Cliffa Fletchera[57]. Pełnił również rolę zastępcy dyrektora generalnego reprezentacji Kanady, która wywalczyła srebrny krążek na mistrzostwach świata w 2009. 1 czerwca 2009 został dyrektorem generalnym drużyny Dallas Stars[58]. Ruchy transferowe, za które odpowiadał Nieuwendyk, były często ograniczane przez problemy finansowe właściciela drużyny, Toma Hicksa[59]. Jedną z decyzji podjętych przez Nieuwendyka w ciągu 2 lat pracy jako dyrektor generalny Stars było umożliwienie odejścia wieloletniemu kapitanowi Mike'owi Моdanо. Nieuwendyk powiedział wtedy: „drużyna chciała dać mu możliwość przejścia na emeryturę właśnie w Dallas, w końcu to u nas spędził 20 lat, podczas których oddał serce i zdrowie na lodzie dla dobra wyników”[60]. Zaznaczył też, że decyzja ta była trudna, ponieważ jeszcze jako zawodnik grał z Моdanо i uważał go za swojego przyjaciela[61]. Po zakończeniu sezonu 2012-2013 Nieuwendyk został zwolniony z funkcji dyrektora generalnego Gwiazd[62]. Właściciel drużyny Tom Gaglardi oświadczył, że chce „poprowadzić tę organizację w innym kierunku”[63]. 3 września 2014 zarządzający Carolina Hurricanes poinformowali o zatrudnieniu go na stanowisku skauta i doradcy[64]. Z funkcji tej zrezygnował 30 kwietnia 2018, po zwolnieniu Rona Francisa ze stanowiska President of Hockey Operations zespołu z Karoliny Północnej[65].

Życie prywatne

edytuj

Joe Nieuwendyk z żoną Tiną (z domu Gemmell[4]) mają troje dzieci: córki Tyrę i Kaycee oraz syna Jacksona[66]. Nieuwendyk odgrywał kluczową rolę w większości działań charytatywnych i humanitarnych podejmowanych przez Calgary Flames. W trakcie kariery i po jej zakończeniu działał na rzecz zwierząt, był rzecznikiem Society for the Prevention of Cruelty to Animals (SPCA). Był honorowym przewodniczącym Foothills Hospital Foundation[67].

Statystyki

edytuj

Sezon zasadniczy i play-off

edytuj

M = rozegrane mecze; G = Gole; A = asysty; Pkt = punkty; Min = minuty na ławce kar

    Sezon zasadniczy   Play-off
Sezon Drużyna Liga M G A Pkt Min M G A Pkt Min
1983–84 Pickering Panthers OHA Jr. B 38 30 28 58 35 — — — — —
1984–85 Cornell Big Red ECAC 29 21 24 45 30 — — — — —
1985–86 Cornell Big Red ECAC 21 21 21 42 45 — — — — —
1986–87 Cornell Big Red ECAC 23 26 26 52 26 — — — — —
1986–87 Calgary Flames NHL 9 5 1 6 0 6 2 2 4 0
1987–88 Calgary Flames NHL 75 51 41 92 23 8 3 4 7 2
1988–89 Calgary Flames NHL 77 51 31 82 40 22 10 4 14 10
1989–90 Calgary Flames NHL 79 45 50 95 40 6 4 6 10 4
1990–91 Calgary Flames NHL 79 45 40 85 36 7 4 1 5 10
1991–92 Calgary Flames NHL 69 22 34 56 55 — — — — —
1992–93 Calgary Flames NHL 79 38 37 75 52 6 3 6 9 10
1993–94 Calgary Flames NHL 64 36 39 75 51 6 2 2 4 0
1994–95 Calgary Flames NHL 46 21 29 50 33 5 4 3 7 0
1995–96 Dallas Stars NHL 52 14 18 32 41 — — — — —
1996–97 Dallas Stars NHL 66 30 21 51 32 7 2 2 4 6
1997–98 Dallas Stars NHL 73 39 30 69 30 1 1 0 1 0
1998–99 Dallas Stars NHL 67 28 27 55 34 23 11 10 21 19
1999–00 Dallas Stars NHL 48 15 19 34 26 23 7 3 10 18
2000–01 Dallas Stars NHL 69 29 23 52 30 7 4 0 4 4
2001–02 Dallas Stars NHL 67 23 24 47 18 — — — — —
2001–02 New Jersey Devils NHL 14 2 9 11 4 5 0 1 1 0
2002–03 New Jersey Devils NHL 80 17 28 45 56 17 3 6 9 4
2003–04 Toronto Maple Leafs NHL 64 22 28 50 26 9 6 0 6 4
2004–05 Toronto Maple Leafs NHL Sezon nie odbył się ze względu na lokaut
2005–06 Florida Panthers NHL 65 26 30 56 46 — — — — —
2006–07 Florida Panthers NHL 15 5 3 8 4 — — — — —
NHL razem 1257 564 562 1126 677 158 66 50 116 91

Międzynarodowe

edytuj
Rok Drużyna Turniej   M G A Pkt Kary
1986 Kanada U-20 MŚJ 7 5 7 12 6
1990 Kanada MŚ 1 0 0 0 0
1998 Kanada IO 6 2 3 5 2
2002 Kanada IO 6 1 1 2 0
Razem 20 8 11 19 8

Nagrody i osiągnięcia

edytuj

W 1995 Nieuwendyk otrzymał Trofeum Kinga Clancy'ego za cechy przywódcze oraz działalność charytatywną[68]. W 1999 nagrodzony Trofeum Conna Smythe'a dla najbardziej wartościowego zawodnika fazy play-off[21]. Czterokrotny uczestnik All-Star Game[21]. W 2011 został wprowadzony do Hockey Hall of Fame[69]. 7 marca 2014 numer 25, z którym występował w zespole Płomieni został zastrzeżony[70], poprzez włączenie zawodnika do utworzonego w 2012 programu „Forever a Flame”, powstałego w celu uhonorowania członków tej organizacji. Zastąpił on dotychczasową ceremonię zastrzegania numeru, będąc największym zaszczytem, jakiego może dostąpić zawodnik zespołu z Calgary[71][72]. Zdobywca Pucharu Stanleya z trzema różnymi zespołami – z Calgary Flames w 1989, z Dallas Stars w 1999 i z New Jersey Devils w 2003[73].

NCAA
Trofeum Rok Przypis
Debiutant roku ECAC 1984–85 [18]
Pierwsza drużyna All-ECAC Hockey 1986–87 [18]
Pierwsza drużyna AHCA All-American (konferencja wschodnia) 1986–87 [18]
Gracz roku ECAC 1986–87 [18]
NHL
Trofeum Rok Przypis
Trofeum Caldera 1987–88 [74]
NHL All-Rookie Team 1987–88 [74]
Trofeum Kinga Clancy'ego 1994–95 [74]
Trofeum Conna Smythe'a 1999 [18]
Puchar Stanleya 1989, 1999, 2003 [18]
Mecz Gwiazd NHL 1988, 1989, 1990, 1994 [75][76][24][77]

Przypisy

edytuj
  1. ↑ a b c Feschuk Dave: Feschuk: So many to thank, so little time for Hall of Famer Nieuwendyk. thestar.com, 2011-11-13. [dostęp 2016-07-03]. (ang.).
  2. ↑ Obituary of Gordon John Nieuwendyk. DeStefano Funeral Home. [dostęp 2020-07-21]. (ang.).
  3. ↑ a b Murphy Austin: THIS NEW FLAME IS FIERY HOT. Sports Illustrated, 1988-01-25. [dostęp 2016-07-03]. (ang.).
  4. ↑ a b c Kostya Kennedy: Riding High Driven by his mother's indomitable spirit, veteran Stars center Joe Nieuwendyk is still at the top of his game. Sports Illustrated, 1999-11-08. [dostęp 2020-07-21]. (ang.).
  5. ↑ Nieuwendyk, Gil. whitbysportshalloffame.com. [dostęp 2016-07-03]. (ang.).
  6. ↑ JOE NIEUWENDYK. eliteprospects.com. [dostęp 2016-07-03]. (ang.).
  7. ↑ Jason Gregor: Edmonton Rush a closer group as coach Keenan's wife Wendy battles cancer. TSN, 2014-12-15. [dostęp 2020-07-21]. (ang.).
  8. ↑ Obituary of Wendy Mary Keenan. DeStefano Funeral Home. [dostęp 2020-07-21]. (ang.).
  9. ↑ a b Scott Burnside: Lifelong friends coming full circle. ESPN, 2003-12-24. [dostęp 2016-07-03]. (ang.).
  10. ↑ Podnieks 2003 ↓, s. 626.
  11. ↑ Mike Brophy: Mike Brophy: Nieuwendyk was special. The Globe and Mail, 2006-12-07. [dostęp 2016-07-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-04)]. (ang.).
  12. ↑ a b Dan Rosen: Lacrosse skills helped Nieuwendyk's goal scoring. NHL, 2011-11-14. [dostęp 2016-07-03]. (ang.).
  13. ↑ What Joe Nieuwendyk lost for love of the game. Inside Lacrosse. [dostęp 2016-07-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-07-03)]. (ang.).
  14. ↑ a b c d e f g h Halls (ed.) 1995 ↓, s. 50-51.
  15. ↑ Eric Duhatschek. Rave notices accompany chosen Flame. „Calgary Herald”, s. E1, 1985-06-16. Calgary. 
  16. ↑ Kevin Zeise: Big Red to retire Dryden, Nieuwendyk's hockey numbers. Cornell Chronicle, 2010-02-25. [dostęp 2016-07-03]. (ang.).
  17. ↑ Joe Nieuwendyk Inducted into Hockey Hall of Fame. Cornell Big Red, 2011-06-28. [dostęp 2016-07-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-04)]. (ang.).
  18. ↑ a b c d e f g h i j k l m n Joe Nieuwendyk. legendsofhockey.net. [dostęp 2016-06-26]. (ang.).
  19. ↑ Mummery 1989 ↓, s. 100.
  20. ↑ Aaron Vickers: Nieuwendyk excited to receive honor. flames.nhl.com, 2014-03-07. [dostęp 2016-07-02]. (ang.).
  21. ↑ a b c Fischler i Fischler 2003 ↓, s. 302-303.
  22. ↑ 1988–89 Calgary Flames road to the Cup. „Calgary Herald”, s. D6, 1989-04-04. 
  23. ↑ Eric Duhatschek. Stanley Cup: Ours at last. „Calgary Herald”, s. A1, 1989-05-26. 
  24. ↑ a b NHL All-Star Game Historical Summaries - 1990. NHL.com. [dostęp 2020-07-21]. (ang.).
  25. ↑ a b Halls 1992 ↓, s. 36.
  26. ↑ Hanlon (ed.) i Kelso (ed.) 2007 ↓, s. 103.
  27. ↑ Mike Board. Flames still face renegotiating captain Nieuwendyk's contract. „Calgary Herald”, s. E2, 1995-09-23. 
  28. ↑ E.M. Swift: No Holiday on Ice – Recent Incidents Prove That Hockey Players Have Joined The Ranks Of Ingrate Athletes. Sports Illustrated, 1995-12-18. [dostęp 2016-07-03]. (ang.).
  29. ↑ Eric Duhatschek. Nieuwendyk's a Star. „Calgary Herald”, s. D1, 1995-12-20. 
  30. ↑ Kevin Allen: Nieuwendyk ready to star. USA Today, 1996-01-05. [dostęp 2016-07-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-22)]. (ang.).
  31. ↑ a b c d Pierre LeBrun: Classy, clutch Nieuwendyk enters Hall. ESPN, 2011-11-11. [dostęp 2016-07-03]. (ang.).
  32. ↑ Frank Brown: Rehab for a Broken Heart. New York Daily News, 1997-01-05. [dostęp 2016-07-03]. (ang.).
  33. ↑ Joe Nieuwendyk Stats and News. nhl.com. [dostęp 2016-07-03]. (ang.).
  34. ↑ Dan Rosen: Nieuwendyk's career ensured everyone knew his name. nhl.com, 2011-11-11. [dostęp 2016-07-03]. (ang.).
  35. ↑ Nieuwendyk out six months. „The Sunday Gazette”, s. E3, 1998-05-10. 
  36. ↑ Induction Showcase. hhof.com. [dostęp 2016-07-03]. (ang.).
  37. ↑ Nieuwendyk sidelined by separated shoulder. upi.com, 2000-01-20. [dostęp 2016-07-03]. (ang.).
  38. ↑ Jeff Caplan: One thousand exploits for Nieuwendyk. [w:] Knight Ridder/Tribune News Service [on-line]. Highbeam Research, 2002-01-19. [dostęp 2016-07-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-27)]. (ang.).
  39. ↑ a b c Dan Rosen: 2001-02: Making A Transition. devils.nhl.com. [dostęp 2016-07-03]. (ang.).
  40. ↑ Nieuwendyk Gets 500th Goal in Devils' Win. [w:] The Washington Post [on-line]. Highbeam Research, 2003-01-18. [dostęp 2016-07-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-09-11)]. (ang.).
  41. ↑ Associated Press. Nieuwendyk hits 1000 in victory over Penguins. „The Vindicator”, s. C6, 2003-02-24. 
  42. ↑ Dave Fay: Nieuwendyk's absence hurts Devils. [w:] The Washington Times [on-line]. Highbeam Research, 2003-06-06. [dostęp 2016-07-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-09-10)]. (ang.).
  43. ↑ The Canadian Press: Nieuwendyk, Belfour, Gilmour, Howe enter Hall of Fame. CBC Sports, 2011-11-14. [dostęp 2016-07-03]. (ang.).
  44. ↑ TSN: Joe Nieuwendyk is a Toronto Maple Leaf. Hockey Trade Rumors, 2003-09-09. [dostęp 2016-07-03]. (ang.).
  45. ↑ Howard Berger. Supreme sacrifice. „Calgary Herald”, s. D10, 2005-01-18. 
  46. ↑ Tim Reynolds: Florida Panthers Sign Nieuwendyk, Roberts. [w:] AP Online [on-line]. High Beam, 2005-08-01. [dostęp 2016-07-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-09-11)]. (ang.).
  47. ↑ CBC Sports: No regrets as Joe Nieuwendyk retires from NHL. cbc.sa, 2006-12-07. [dostęp 2016-07-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-11-19)]. (ang.).
  48. ↑ The Associated Press: Back Problems Force Nieuwendyk to Retire. The Washington Post, 2006-12-07. [dostęp 2016-07-02]. (ang.).
  49. ↑ a b CBC Sports: 1986 – Hamilton, Canada. TSN. [dostęp 2016-07-03]. (ang.).
  50. ↑ Ken Bradshaw. What a stunner!. „Calgary Sun”, s. SS2, 1986-12-28. 
  51. ↑ Eric Duhatschek. No gold, but Canada shines. „Calgary Herald”, s. E1, 1987-01-03. 
  52. ↑ Frank Orr. Knee injury fells Nieuwendyk. „Toronto Star”, s. E1, 1990-04-18. [dostęp 2020-07-24]. [zarchiwizowane z adresu 2016-08-27]. 
  53. ↑ Podnieks 2009 ↓, s. 174-175.
  54. ↑ Podnieks 2009 ↓, s. 180.
  55. ↑ cdnolympicteam: Joe Sakic Ended 50-Year Gold Medal Drought. olympic.ca, 2009-07-16. [dostęp 2016-07-03]. (ang.).
  56. ↑ Dave Joseph: A Different Season For Nieuwendyk. panthers.nhl.com, 2007-29-08. [dostęp 2016-07-02]. (ang.).
  57. ↑ Mark Zwolinski: Leafs hire Nieuwendyk as special assistant to GM. thestar.com, 2008-07-08. [dostęp 2016-07-02]. (ang.).
  58. ↑ Dallas Stars Staff: Stars Restructure Hockey Management Staff. stars.nhl.com, 2009-05-31. [dostęp 2016-07-02]. (ang.).
  59. ↑ Tim Cowlishaw: Joe Nieuwendyk shows Stars fans there's no need to wait. 2011-07-05. [dostęp 2016-09-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-09-03)]. (ang.).
  60. ↑ NHL: Modano odejdzie jako "Gwiazda". onet.pl, 2011-09-23. [dostęp 2016-09-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-09-13)].
  61. ↑ Richard Durrett: Modano's 22-year run with Stars ends. ESPN, 2010-06-29. [dostęp 2016-09-13]. (ang.).
  62. ↑ Dallas Stars Staff: Dallas Stars relieve Joe Nieuwendyk of duties as General Manager. stars.nhl.com, 2013-04-28. [dostęp 2016-07-02]. (ang.).
  63. ↑ Owner: Why Dallas Stars fired general manager Joe Nieuwendyk. sportsday.dallasnews.com, 2013-04-28. [dostęp 2016-09-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-09-13)]. (ang.).
  64. ↑ Chip Alexander: Canes hire Nieuwendyk as professional scout. The News&Observer, 2014-09-03. [dostęp 2016-07-02]. (ang.).
  65. ↑ Hurricanes terminate contract of president Ron Francis. ESPN, 2018-04-30. [dostęp 2018-10-14]. (ang.).
  66. ↑ Joe Nieuwendyk - General Manager. Dallas Stars. [dostęp 2020-07-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-05-25)]. (ang.).
  67. ↑ 1994-95 King Clancy Memorial Trophy Winner -- Nieuwendyk, Joe. Legends of Hockey. [dostęp 2020-07-21]. (ang.).
  68. ↑ King Clancy Memorial Trophy Winners. hhof.com. [dostęp 2016-07-02]. (ang.).
  69. ↑ Dan Rosen: Hockey Hall of Fame announces 2011 inductees. nhl.com, 2011-06-28. [dostęp 2016-07-02]. (ang.).
  70. ↑ Scott Cruickshank: Nieuwendyk will be Forever a Flame. Calgary Herald, 2014-06-02. [dostęp 2016-07-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-09-18)]. (ang.).
  71. ↑ Flames introduce "Forever a Flame". NHL.com, 2012-02-15. [dostęp 2020-07-21]. (ang.).
  72. ↑ Joe Nieuwendyk to receive honour as Forever a Flame inductee. NHL.com, 2014-03-07. [dostęp 2020-07-21]. (ang.).
  73. ↑ Players on Stanley-Cup Winning Teams. nhl.com. [dostęp 2016-07-02]. (ang.).
  74. ↑ a b c Hanlon (ed.) i Kelso (ed.) 2007 ↓, s. 22-23.
  75. ↑ NHL All-Star Game Historical Summaries - 1988. NHL.com. [dostęp 2020-07-21]. (ang.).
  76. ↑ NHL All-Star Game Historical Summaries - 1989. NHL.com. [dostęp 2020-07-21]. (ang.).
  77. ↑ NHL All-Star Game Historical Summaries - 1994. NHL.com. [dostęp 2020-07-21]. (ang.).

Bibliografia

edytuj
  • Stan Fischler, Shirley Fischler: Who's who in Hockey. Kansas City: Andrews McMeel Publishing, 2003. ISBN 0-7407-1904-1.
  • Andrew Podnieks: Players: The ultimate A–Z guide of everyone who has ever played in the NHL.. Toronto: Doubleday Canada, 2003. ISBN 0-385-25999-9.
  • Pat Halls (ed.): Calgary Flames Official Media Guide 1995–96. Calgary Flames Hockey Club, 1995.
  • Bob Mummery: Countdown to the Stanley Cup: An Illustrated History of the Calgary Flames. Polestar Book Publishers, 1989. ISBN 0-919591-48-5.
  • Pat Halls: 1992–93 Calgary Flames Media Guide. Calgary Flames Hockey Club, 1992.
  • Peter Hanlon (ed.), Sean Kelso (ed.): 2007–08 Calgary Flames Media Guide. Calgary Flames Hockey Club, 2007.
  • Andrew Podnieks: Canada's Olympic Hockey History 1920–2010. Toronto: Fenn Publishing, 2009. ISBN 1-55168-323-7.

Linki zewnętrzne

edytuj
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Joe_Nieuwendyk&oldid=73984972”