Julian Gościcki
Julian Gościcki (ur. 5 listopada 1903 w Tulibowie, zm. wrzesień 1939) – inżynier rolnik, działacz społeczny, porucznik intendent Wojska Polskiego.
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data śmierci | |
| Zawód, zajęcie |
inżynier rolnik |
| Odznaczenia | |
| |
Życiorys edytuj
Urodził się w rodzinie ziemiańskiej. Był synem Stefana Gościckiego i Marianny z domu Mieczkowskiej (1872–1944). Egzamin dojrzałości zdał po ukończeniu gimnazjum w Płocku[1].
W 1920 wstąpił jako ochotnik do 201 Ochotniczego pułku szwoleżerów Wojska Polskiego. Jako szwoleżer płockiego 4 szwadronu dowodzonego przez Jana Zarzeckiego, służył w I plutonie, którym dowodził Adam Gorski i brał czynny udział w wojnie polsko-bolszewickiej[2][3][4]. Ponadto współfinansował wyposażenie innych żołnierzy kawalerii. Za udział w walkach został odznaczony Krzyżem Walecznych[1].
W 1926 ukończył studia w Szkole Nauk Politycznych oraz w Szkole Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie na Wydziale Rolniczym[5].
Po ukończeniu studiów z powodzeniem zarządzał rodzinnymi majątkami w Tulibowie, Glewie i Grochowalsku. Założył i prowadził jedną z większych hodowli rodowodowych świń rasy angielskiej w regionie należącą do Związku Hodowców Trzody Chlewnej w Warszawie[6]. Prowadzona przez niego hodowla krów mlecznych rasy nizinnej czarno-białej, należała do jednej z najbardziej efektywnych w powiecie lipnowskim[7].
Zaangażowany w działalność społeczną oraz naukową. Był jednym z współzałożycieli Koła Rolniczego w Grochowalsku zarejestrowanego w 1930 oraz jednym z inicjatorów i członkiem zarządu utworzonego w 1929 Oddziału Regionalno-Naukowego[8]. W latach 1934–1939 był prezesem Ochotniczej Straży Pożarnej w Grochowalsku. Z jego inicjatywy i przy jego wsparciu finansowym w latach 30 XX w. zbudowano murowaną remizę[9]. Jako prezes Włocławskiej Spółdzielni Rolniczo-Handlowej był orędownikiem rozwoju spółdzielczości[10].
Na stopień porucznika został awansowany ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1938 i 23. lokatą w korpusie oficerów rezerwy intendentów[11].
W sierpniu 1939 został zmobilizowany do 63 pułku piechoty. W trakcie kampanii wrześniowej brał udział w bitwie nad Bzurą, w której zginął. Jego ciała nigdy nie odnaleziono[12][1].
Upamiętnienie edytuj
- Przed kościołem Podwyższenia Krzyża Świętego w Grochowalsku znajduje się pomnik, upamiętniający Juliana Gościckiego i jego ojca Stefana Gościckiego, który został odsłonięty 11 września 2016[13].
Ordery i odznaczenia edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ a b c Gałkowski ↓, s. 376.
- ↑ Stanisław Kwasieborski, Od Wisły do Korostenia. Wspomnienia z czasu służby ochotniczej w płockim szwadronie w 201 p. szwoleżerów, Płock 1936, s. 196.
- ↑ Krajewski ↓, s. 98.
- ↑ Gałkowski ↓, s. 192.
- ↑ Leszek Sieczko, Absolwenci Wydziału Rolniczego [online], agrobiol.sggw.waw.pl [dostęp 2016-07-27].
- ↑ Gałkowski ↓, s. 105.
- ↑ Polskie Towarzystwo Zootechniczne ↓, s. 78.
- ↑ Gałkowski ↓, s. 254.
- ↑ Zdzisław Jan Zasada, Grochowalska Ochotnicza Straż Pożarna w ochronie przeciwpożarowej ziemi dobrzyńskiej (1904–2009), 2009, s. 95-96, ISBN 978-83-87144-71-5.
- ↑ Lutosławski ↓, s. 1380.
- ↑ Rybka i Stepan 2003 ↓, s. 596.
- ↑ Gałkowski ↓, s. 411.
- ↑ e (red.), Uroczystość odsłonięcia pomnika Stefana i Juliana Gościckich w Grochowalsku [online], 11 września 2016 [dostęp 2016-09-16] (pol.).
Bibliografia edytuj
- Piotr Gałkowski: Ziemianie i ich własność w Ziemi Dobrzyńskiej w latach 1918-1947. Wyd. Muzeum Ziemi Dobrzyńskiej w Rypinie. Rypin 1999.
- Mirosław Krajewski: Ziemia dobrzyńska w cieniu czerwonej gwiazdy : rok 1920. Wyd. Wszechnica Edukacyjna i Wydawnicza Verbum. Rypin 2010.
- Polskie Towarzystwo Zootechniczne: Sprawozdanie z Działalności Kółek Kontroli Obór za rok 1933/34. Wyd. Druk. „Kadra”. Warszawa 1934.
- Jan Lutosławski (red.), Gazeta Rolnicza : pismo tygodniowe ilustrowane. R. 78, nr 48 (2 grudnia 1938), Warszawa 1938.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935-1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2003. ISBN 83-7188-691-8.