Julian Steinhaus
Julian Steinhaus (Julius Steinhaus, ur. 6 lipca 1865 w Warszawie, zm. 16 maja 1922 w Schaerbeek[1]) – polski i belgijski lekarz oraz przyrodnik, autor prac naukowych, tłumacz.
.jpg)
| |
| Data i miejsce urodzenia |
6 lipca 1865 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
16 maja 1922 |
| Zawód, zajęcie |
lekarz, przyrodnik |
.jpg){kind=small}
| |
Życiorys
edytujSyn Teodora Steinhausa (Sztajnhausa, 1830–1891)[2] i Anny z Herszfeldów. Uczył się w V Gimnazjum w Warszawie, a następnie studiował medycynę na Cesarskim Uniwersytecie Warszawskim, otrzymując tytuł lekarza cum eximia laude w 1892 roku. Potem pracował jako asystent w zakładzie anatomii patologicznej u Łukjanowa i jako prosektor Szpitala Starozakonnych w Warszawie. W 1906 roku na stałe wyjechał do Belgii, od 1913 roku miał belgijskie obywatelstwo[3]. Był profesorem w Institut Meurice w Brukseli i kierownikiem pracowni patologicznej przy Clinique Saint Jean. Zmarł w 1922 roku, pochowany jest na Cmentarzu Schaerbeek. Jedyny życiorys Steinhausa opracował Cezary W. Domański[1].
Przetłumaczył na język polski prace Ribota, Büchnera, Haeckela i Jägera. Opracował słownik angielsko-esperancki (1888).
Poza medycyną zajmował się również mykologią i protistologią. Opisał nowe dla nauki gatunki grzybów: Amanita roseola, Russula acris i Russula polonica, a także pierwotniaka Eimeria salamandrae. Na jego cześć nazwano gatunek Lepiota steinhausii[1].
Wybrane prace
edytuj- Fungi nonnulli novi. Hedwigia 26 (4–5), s. 127–129, 1887
- Analytische Agaricineen Studien. Hedwigia 27 (1), s. 37–54, 1888
- Die Aetiologie der acuten Eiterungen. Litterarisch-kritische, experimentelle und klinische Studien. Leipzig: Veit u. Comp., 1889
- Menstruation und Ovulation in ihren gegenseitigen Beziehungen. Leipzig: Veit u. Comp., 1890
- Nowotwory złośliwe. Ich morfologia i biologia ze stanowiska patologii doświadczalnej i anatomii patologicznej. Warszawa: Księgarnia E. Wende i S-ka (T. Hiż i A. Turkuł), 1918
Przypisy
edytuj- ↑ a b c Cezary W. Domański: „Steinhaus, Julian” W: Cezary W. Domański: Zapomniany inspirator. Théodule Armand Ribot i recepcja jego poglądów psychologicznych w Polsce na przełomie XIX i XX wieku. Lublin: Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej, 2008, s. 323–325. ISBN 978-83-227-2727-0.
- ↑ Wirtualny Cmentarz [online], cemetery.jewish.org.pl [dostęp 2017-11-18] (pol.).
- ↑ Y:\0666S.tif\06661574.TIF\00000001.tif [online], senate.be [dostęp 2024-04-23].