KDU-414
KDU-414 (ros. Корректирующая Двигательная Установка) – silnik rakietowy napędzany na paliwo ciekłe, opracowany i wyprodukowany przez KBKhm[1]. Od 1960 roku zasilał kilka bezzałogowych radzieckich statków kosmicznych, w tym sondy kosmiczne Mars 1, Venera 1, Zond 2 i Zond 3[2].
| |
| Kraj pochodzenia | |
|---|---|
| Projektant |
KBKhM |
| Wykorzystanie | |
| Pierwszy lot |
1960 |
| Ostatni lot |
1974 |
| Osiągi | |
| Siła ciągu w próżni |
1,96 kN |
| Impuls właściwy w próżni |
272 sekund |
| Maks. czas działania |
40 sekund |
| Parametry | |
| Ciśnienie w komorze |
11,80 barów |
| Stosunek ciągu do masy |
3.27 |
| Wymiary | |
| Długość |
1,02 metrów |
| Średnica |
0,74 metra |
| Masa |
61 kilogramów |
Sam KDU-414 składa się z silnika rakietowego na paliwo ciekłe o nazwie „S5.19” oraz stożkowej osłony termicznej, w której umieszczony jest zbiornik paliwa[3]. Zbiornik ten jest podzielony na dwie oddzielne komory, które są wypełnione dimetylohydrazyną i utleniaczem składającym się z połączenia HNO3 i NO2[4].
Przypisy edytuj
- ↑ Brian Harvey: Russian Planetary Exploration: History, Development, Legacy and Prospects. Springer Verlag, Praxis Publishing Ltd., 2007. ISBN 978-0387463438. (ang.).
- ↑ Inventing The Interplanetary Probe [online], mentallandscape.com [dostęp 2024-04-09] (ang.).
- ↑ KDU-414 [online], www.astronautix.com [dostęp 2024-04-09] (ang.).