Kamień runiczny z Tune

Kamień runiczny z Tune – kamień runiczny datowany na około 400 rok, znajdujący się obecnie w zbiorach Muzeum historycznego w Oslo^[1]^[2]^[3]. Zawiera najdłuższą znaną inskrypcję w języku pranordyckim^[1]^[2].

Zabytek został po raz pierwszy odnotowany w 1627 roku przez proboszcza parafii w Tune w okręgu Østfold; wmurowany był wówczas w ogrodzenie przykościelnego cmentarza^[2]^[4]. Inskrypcja runiczna ma charakter kommemoratywny. Ryta jest bustrofedonem na dwu stronach kamienia^[1]. Z powodu odłamania się górnej części kamienia niewielki fragment tekstu jest nieczytelny^[1]. Wyryty napis głosi:

ekwiwaRafter·woduri dewitad=ah=alaiban:worathto·...

...h:woduride:staina: þrijoRdohtriRd=alidun arbijasijosteRarbijano^[2]

co znaczy:

Napis wykonał Wiw dla swego chlebodawcy, sługi Odyna; sam kamień przygotowały jego trzy córki, a stypę najznakomitsi ze spadkobierców^[4].

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d Terje Spurkland: Norwegian Runes and Runic Inscriptions. Woodbridge: Boydell Press, 2005, s. 35-36. ISBN 1-84383-186-4.
↑ ^a ^b ^c ^d NIÆR 1. christerhamp.se. [dostęp 2014-10-08]. (szw.).
↑ Tunestenen. tunehistorielag.no. [dostęp 2015-12-31]. (norw.).
↑ ^a ^b Marian Adamus: Tajemnice sag i run. Wrocław: Zakład Narodowy imienia Ossolińskich, 1970, s. 122.

[spurkland-1] Terje Spurkland: Norwegian Runes and Runic Inscriptions. Woodbridge: Boydell Press, 2005, s. 35-36. ISBN 1-84383-186-4.

[christerhamp-2] NIÆR 1. christerhamp.se. [dostęp 2014-10-08]. (szw.).

[3] Tunestenen. tunehistorielag.no. [dostęp 2015-12-31]. (norw.).

[adamus-4] Marian Adamus: Tajemnice sag i run. Wrocław: Zakład Narodowy imienia Ossolińskich, 1970, s. 122.

[1]

[2]

[3]

[4]