Kanał Niesulicki
Kanał Niesulicki – kanał wodny w województwie lubuskim, mający swój początek na północnych krańcach jeziora Niesłysz oraz ujście do kanału łączącego jeziora Goszcza i Lubie w Nowej Wiosce[1]. Kanał zbudowany na przełomie 1936/1937 roku, poprzez wykorzystanie naturalnego obniżenia terenu pomiędzy jeziorem Niesłysz, a jeziorami Lubie i Goszcza jako jeden z elementów Międzyrzeckiego Rejonu Umocnionego.
 Kanał Niesulicki w Mostkach | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Lata budowy |
1936/1937 |
| Długość |
ok. 8 km |
| Początek | |
| Akwen | |
| współrzędne | |
| Koniec | |
| Miejsce | |
| współrzędne | |
Położenie na mapie gminy Lubrza  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa lubuskiego  | |
Położenie na mapie powiatu świebodzińskiego  | |
Kanał nie stanowi jednolitego ciągu wodnego, gdyż składa się z trzech odrębnych fragmentów. Pierwszy fragment ok. 2 km biegnie do jeziora Niesłysz do wsi Mostki (701), drugi ok. 500-metrowy fragment znajduje się na wschód od Mostek i kończy się na nasypie linii kolejowej nr 3 (702). Najdłuższy fragment ok 4,5 km ciągnie się od nasypu kolejowego, aż do ujścia w kanale łączącym jeziora Goszcza i Lubie (703/704)[2].
Państwowy rejestr nazw geograficznych jako początek biegu Kanału Niesulickiego uznaje wododział w okolicy wsi Mostki, a za jego ujście wpływ do jeziora Paklicko Wielkie[3]. Na Mapie Podziału Hydrograficznego Polski fragmenty Kanału Niesulickiego na południe i zachód od Mostek są częścią Ołoboku, a najdłuższy odcinek jest uznany za górny bieg Paklicy[4]. W związku z tym jest częścią jednolitej części wód powierzchniowych „Paklica”[5].
Do 1945 roku Kanał Niesulicki z racji posiadanej funkcji obronno-fortecznej nie posiadał jednolitej nazwy, jego poszczególne fragmenty nosiły nazwę kanału taktycznego nr 701-704.
W styczniu 1945 roku, najdłuższy odcinek kanału położony na północ od Mostek, uniemożliwił 8 KZmech Armii Czerwonej obejście z marszu umocnień MRU, dowódca oddziału widząc przed sobą przeszkodę wodną, obawiał się pułapki i postanowił zawrócić wojsko w kierunku Świebodzina[6].
Zobacz też edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ Nazewnictwo geograficzne Polski. Tom 1. Hydronimy. Część 1. Wody płynące, źródła, wodospady, Ewa Wolnicz-Pawłowska, Jerzy Duma, Janusz Rieger, Halina Czarnecka (oprac.), Warszawa: Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 2006 (seria Nazewnictwo Geograficzne Polski), s. 186, ISBN 83-239-9607-5.
- ↑ Hydrotechnika [online], www.fortress.hg.pl [dostęp 2020-01-27].
- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – nazwy obiektów fizjograficznych – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 1 stycznia 2024, identyfikator PRNG: 87013
- ↑ Warstwa: Mapa Podziału Hydrograficznego Polski / Nazwy cieków [online], Hydroportal - ISOK, Plany gospodarowania wodami [dostęp 2023-07-12].
- ↑ Warstwy: Plany gospodarowania wodami: JCWP rzecznych; Nieaktualne JCWP (obowiązujące do 2023 r.) [online], Hydroportal - ISOK, Plany gospodarowania wodami [dostęp 2023-07-12].
- ↑ Janusz Miniewicz, Bogusław Perzyk, Międzyrzecki Rejon Umocniony 1934-1945, wyd. 2 popr. i rozsz., Warszawa: Militaria Bogusława Perzyka, 2012, s. 94-95, ISBN 978-83-907405-3-9, OCLC 857919444 [dostęp 2020-08-10].