Kanadyjska Grupa Malarzy
Kanadyjska Grupa Malarzy (ang. Canadian Group of Painters) – ugrupowanie kanadyjskich artystów powstałe w 1933 w Toronto, jako sukcesor Grupy Siedmiu istniało do 1969[1].
Historia edytuj
Do 1930 obraz kanadyjskiej sztuki za granicą zdominowała Grupa Siedmiu, uchodząca za „szkołę narodową”. Takie wyeksponowanie znaczenia Grupy spowodowało otwartą krytykę ze strony jej przeciwników. Część młodych artystów powołała w lutym 1933 Kanadyjską Grupę Malarzy, która liczyła dwudziestu ośmiu anglojęzycznych członków, pochodzących z całej Kanady. Rok wcześniej, po śmierci J.E.H. MacDonalda przestała istnieć Grupa Siedmiu, a jej członkowie weszli w skład nowo powstałej grupy. Na jej prezesa wybrany został Lawren Harris. Pierwsza wystawa Kanadyjskiej Grupy Malarzy miała miejsce w listopadzie 1933 w galerii Heinz Art Salon w amerykańskim Atlantic City. Po niej, jeszcze w listopadzie, zorganizowana została pierwsza wystawa grupy w Kanadzie, w Toronto Art Gallery. Wczesną historię ugrupowania zdominowali ex-członkowie Grupy Siedmiu: Arthur Lismer, A.Y. Jackson i Lawren Harris[2].
Lismer był kluczową postacią w sferze edukacji artystycznej. W latach 30. pracował jako nauczyciel w Toronto, Afryce Południowej, Nowym Jorku i Ottawie. W styczniu 1941 rozpoczął prowadzenie dziecięcego ośrodka sztuki w Montrealu. Obrazy Lismera wykazywały rosnące zainteresowanie ich autora złożoną strukturą i wzornictwem[2].
A.Y. Jackson był jedynym członkiem grupy, który był w stanie poświęcić się wyłącznie malowaniu. Podróżował do różnych regionów Kanady wracając ze szkicami do obrazów. Inspirację stanowiły dla niego pustynne ziemie, surowość i samotność Północy[2]. Choć Grupa Siedmiu nie miała formalnej struktury, jako jej lider był często postrzegany Lawren Harris. Zapalony student teozofii, Harris, widział sztukę jako „proces wyjaśniania i uprzedmiotowienia”. Jego obrazy Arktyki ewoluowały od opisowości w kierunku większej symboliki[2].
W ramach Kanadyjskiej Grupy Malarzy kontynuowane były doświadczenia i tradycje Grupy Siedmiu. I choć część nowych artystów okazała się naśladowcami, byli też tacy, którzy zaznaczyli swą indywidualność, jak Yvonne McKague Housser (1897–1996; obraz Cobalt z 1931)[2].
Pod koniec lat 30. do głosu doszli malarze młodszej generacji: Carl Schaefer, zgłębiający w swych olejnych i akwarelowych pejzażach charakter rodzinnego Hanoveru (Ontario), Charles Comfort, malujący pejzaże i portrety, artysta samouk Bertram Brooker, malujący obrazy abstrakcyjne, urodzona w Rosji Paraskeva Clark czy Pegi Nicol MacLeod ukazująca w swych akwarelach sceny uliczne z Toronto. Uwagę zwrócili też Jack Humphrey malujący martwe natury w ciemnych, ziemistych barwach i eksperymentujący z nowymi technikami malowania portretów dziecięcych czy Miller Brittain dokumentujący i wykpiwający w swych rysunkach i obrazach życie w mieście[3].
Przypisy edytuj
- ↑ Encyclopedia.com: Canadian Group of Painters. [dostęp 2012-03-26]. (ang.).
- ↑ a b c d e National Gallery of Canada: FORMATION OF THE CANADIAN GROUP OF PAINTERS. [dostęp 2012-03-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-11-29)]. (ang.).
- ↑ National Gallery of Canada: NEW DEVELOPMENTS IN THE CANADIAN GROUP OF PAINTERS. [dostęp 2012-03-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-03-01)]. (ang.).
Linki zewnętrzne edytuj
- Historia grupy. cybermuse.gallery.ca. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-10-23)]. (ang.)