Karabin przeciwpancerny M1918
Karabin przeciwpancerny M1918 (niem. Mauser Tank-Gewehr M1918) – niemiecki karabin przeciwpancerny z okresu I wojny światowej.
| ||
| ||
| Państwo |  Cesarstwo Niemieckie
| |
| Producent | Mauser[1] | |
| Rodzaj | karabin przeciwpancerny | |
| Obsługa | 2 osoby | |
| Historia | ||
| Prototypy | 1918 | |
| Produkcja | 1918 | |
| Dane techniczne | ||
| Kaliber | 13,25 mm | |
| Nabój | 13,25 × 92 mm Mauser | |
| Wymiary | ||
| Długość | 1670 mm | |
| Masa | ||
| broni | 16,60 kg | |
| Inne | ||
| Prędkość pocz. pocisku | 785 m/s | |
| Zasięg maks. | 3070 m | |
Spis treści
HistoriaEdytuj
W związku z pojawieniem się na froncie zachodnim I wojny światowej nowego rodzaju broni jakim były czołgi, w Cesarstwie Niemieckim podjęto pracę nad bronią służącą do jej zwalczania.
Na początku 1918 roku w zakładach Mausera w Oberndorf podjęto pracę nad karabinem, który mógłby służyć do zwalczania czołgów. Projekt takiego karabinu został oparty na karabinie Mauser Gewehr 98. W lutym 1918 roku został opracowany jego prototyp, a już w maju 1918 roku wprowadzono go do seryjnej produkcji, otrzymał wtedy nazwę Mauser Tank-Gewehr M1918. Systematycznie był również wprowadzany do Armii Cesarstwa Niemieckiego.
Jego produkcję zakończono w listopadzie 1918 roku w związku z rozejmem w Compiègne.
KonstrukcjaEdytuj
Karabin przeciwpancerny M1918 był karabinem jednostrzałowym, z którego ogień prowadzono ze specjalnej podpórki (czasami jako podpórki używano dwójnogu od niemieckiego lekkiego karabinu maszynowego wz. 08/15), opierając kolbę o ramię strzelca.
Do strzelania używano nabojów 13,25 × 92 mm z pociskiem przeciwpancernym z rdzeniem stalowym o masie 51,5 g, elaborowanych 13 g prochu bezdymnego. Pocisk taki z odległości 100 m przebijał tarczę stalową o grubości 25 mm, z odległości 500 m – tarczę o grubości 20 mm, a z 1000 m – tarczę o grubości 15 mm.
Konstrukcja tego karabinu miała szereg wad, a do podstawowych należy zaliczyć: silny odrzut, małą manewrowość i niewielką szybkostrzelność. Niepoprawne oparcie broni mogło być też niebezpieczne dla strzelca, dlatego nazywano go „łamaczem obojczyków”[1].
PrzypisyEdytuj
BibliografiaEdytuj
- Walter Schultz: 1000 ręcznej broni palnej. Ożarów Mazowiecki: Wydawnictwo Olesiejuk, 2011, s. 145. ISBN 978-83-7708-745-9.