Karol Wiliński
Karol Władysław Wiliński vel Wild[a] (ur. 4 listopada 1890 we Lwowie, zm. 7 stycznia 1985 w Tarnowie) – major saperów Wojska Polskiego.
![]() | |
Pełne imię i nazwisko |
Karol Władysław Wiliński |
---|---|
Data i miejsce urodzenia |
4 listopada 1890 |
Data i miejsce śmierci |
7 stycznia 1985 |
Przebieg służby | |
Siły zbrojne | |
Jednostki |
Szefostwo Fortyfikacji Grudziądz |
Stanowiska |
szef fortyfikacji |
Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
Odznaczenia | |
![]() ![]() |
Życiorys
edytujUrodził się we Lwowie, w rodzinie Władysława i Katarzyny z Dziurzyńskich[2].
W czasie I wojny światowej walczył w szeregach cesarskiej i królewskiej Armii. 5 czerwca 1919 został przyjęty do Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia podporucznika ze starszeństwem z 1 lutego 1917, zaliczony do I Rezerwy armii z równoczesnym powołaniem do służby czynnej na czas wojny[3] i przydzielony do Grupy Operacyjnej gen. Jędrzewskiego[4]. W sierpniu tego roku był przydzielony do Dowództwa Okręgu Generalnego Lwów[1]. 9 września 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu kapitana, w Korpusie Inżynierii i Saperów, w grupie oficerów byłej armii austriacko-węgierskiej[5]. 1 czerwca 1921 nadal pełnił służbę w DOGen. Lwów, a jego oddziałem macierzystym był 6 Pułk Saperów[6]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 58. lokatą w korpusie oficerów inżynierii i saperów[7]. W 1923 był przydzielony do Szefostwa Inżynierii i Saperów Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VI we Lwowie[8]. W następnym roku wrócił do macierzystego pułku w Przemyślu[9][10]. W styczniu 1929 został przeniesiony macierzyście do kadry oficerów saperów z równoczesnym przeniesieniem służbowym do Kadry Zawodowej 6 Pułku Saperów[11]. Z dniem 1 kwietnia 1931 został przeniesiony do Szefostwa Inżynierii Okręgu Korpusu Nr X w Przemyślu na stanowisko referenta[12], lecz już 1 października tego roku został przeniesiony do stacjonującego w tym samym garnizonie 4 Batalionu Saperów[13][14]. Na stopień majora został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1937 i 1. lokatą w korpusie oficerów saperów[15]. W 1939 pełnił służbę w Szefostwie Fortyfikacji Grudziądz na stanowisku szefa[16].
We wrześniu 1939 przedostał się do Rumunii, gdzie był internowany, a następnie przekazany władzom niemieckim. W latach 1941–1945 przebywał w Oflagu VI E Dorsten[17]. Po uwolnieniu wrócił do kraju[2]. Zmarł 7 stycznia 1985 w Tarnowie i został pochowany na cmentarzu komunalnym w Krzyżu[18].
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Walecznych[19]
- Srebrny Krzyż Zasługi (19 marca 1936)[20]
Zobacz też
edytujUwagi
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ a b Dz. Rozk. Wojsk. Nr 89 z 20 września 1919 roku, poz. 3254.
- ↑ a b Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-07-25]..
- ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 66 z 14 czerwca 1919 roku, poz. 2086.
- ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 71 z 28 czerwca 1919 roku, poz. 2291.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 36 z 22 września 1920 roku, s. 893.
- ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 343.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 232.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 98, 884, 907.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 808, 830.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 574, 595.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 29 stycznia 1929 roku, s. 14.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 26 marca 1931 roku, s. 107.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 7 z 23 października 1931 roku, s. 333.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 250, 752.
- ↑ Rybka i Stepan 2003 ↓, s. 383.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 816.
- ↑ Program „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką”. Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. [dostęp 2024-07-25].
- ↑ śp. Karol Wiliński. Miejski Zarząd Cmentarzy w Tarnowie. [dostęp 2024-07-25]..
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 250.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 19 marca 1936 roku, s. 4 „za zasługi w służbie wojskowej”.
Bibliografia
edytuj- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2003. ISBN 83-7188-691-8.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.