Kara mutylacyjna
Kara mutylacyjna (mutylacja z łac. mutilatio) – hańbiąca kara cielesna polegająca na pozbawianiu skazanego poszczególnych części ciała, popularna w średniowieczu, znana już w starożytności[1]. Stosowano ją wobec przestępców z niższych stanów jako karę odzwierciedlającą. Dokonywano na przykład obcięcia kończyn, nosa, uszu, piersi, oślepienia (wydarcia oczu), wyrwania języka. Statuty Kazimierza Wielkiego wymieniały: obcięcie ucha (szelmowanie), przekłucie lub ucięcie ręki i napiętnowanie gorącym żelazem.
Rodzajem kar mutylacyjnych były kary na skórze (np. piętnowanie czy obcięcie ucha, od którego pochodzi powiedzenie szelma bez ucha).
Polskie prawo zwyczajowe znało ten rodzaj kar także w czasach I Rzeczypospolitej, choć ich znaczenie zmalało.
Przypisy edytuj
- ↑ Michał Pędracki: Przepisy prawne najstarszych „kodeksów” mezopotamskich ustanawiające kary dla ludzi wolnych, Analecta: Studia i Materiały z Dziejów Nauki rocznik 6 część 2 (12) (1997) s. 7–41.
Bibliografia edytuj
- Juliusz Bardach, Bogusław Leśnodorski, Michał Pietrzak: Historia ustroju i prawa polskiego. Warszawa: LexisNexis, 2009, s. 184, 294. ISBN 978-83-7620-192-4.