Kasyno wojskowe
Kasyna wojskowe – miejsce odpłatnego żywienia kadry, rodzin i innych osób na określonych warunkach. Stanowi wyodrębnione organizacyjnie i majątkowo gospodarstwo pomocnicze służby żywnościowej oddziału gospodarczego.
.jpg)
Nazwa ta wywodzi się od włoskiego słowa casino, czyli mały domek[1]. Przeznaczony był na wspólną zabawę osób, które łączyło pokrewieństwo, sfera towarzyska lub inne więzy. W tworzącym się Wojsku Polskim urządzano je na wzór kasyn sił zbrojnych innych państw[1]. W miarę upływu czasu kasyna rozszerzały swoją działalność. Organizowano w nich bale, zabawy taneczne, gry towarzyskie, spektakle teatralne, koncerty i turnieje sportowe[1]. W kasynach witano przybywające i odchodzące rodziny wojskowe oraz były miejscem, w którym oficer mógł przeczytać prasę, posłuchać radia lub wypożyczyć książkę[2].
Podział kasyn wojskowych
- stałe – garnizonowe, oddziałowe i reprezentacyjne[2]
- sezonowe – w sezonowych domach wypoczynkowych (WDW)
- polowe – w czasie ćwiczeń i pokazów wojskowych.
Nakreślony w instrukcji z 1923 roku program budowy nowych kasyn zakładał, że powinny one posiadać salę jadalną (60 m²), salę zebrań oficerskich (200 m²), bibliotekę wraz z czytelnią, pokój gier, muzeum pułkowe, sanitariaty i kuchnię z zapleczem[2]. W miarę rozwoju niektóre kasyna stały się prawdziwymi centrami życia społeczno-kulturalnego[3]. Działalność kasyn wojskowych regulowały odpowiednie statuty, a najwyższą władzę nad nimi sprawowali dowódcy tych formacji czy oddziałów, którym gospodarczo były one podporządkowane[4].
Decyzją MON w 2010 roku wszystkie kasyna wojskowe zostały zlikwidowane, bez względu na kondycję finansową i potrzeby lokalnej społeczności.
Zobacz też edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ a b c Kusiak 1992 ↓, s. 168.
- ↑ a b c Kusiak 1992 ↓, s. 169.
- ↑ Kusiak 1992 ↓, s. 171.
- ↑ Kusiak 1992 ↓, s. 173.
Bibliografia edytuj
- Franciszek Kusiak, Życie codzienne oficerów Drugiej Rzeczypospolitej, Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1992, s. 168–194, ISBN 83-06-02202-5.