Kazimierz Fuhrman
Kazimierz Fuhrman[a], po wojnie Marek Lachowicz vel Kazimierz Czekański, pseud.: „Bratek”, „Zaczep”, „Bączek”, „Kazik” (ur. 1 stycznia 1917 w Sanoku, zm. 17 września 1978 w Warszawie) – porucznik łączności Wojska Polskiego, cichociemny, szef V Wydziału Okręgu Wołyń Armii Krajowej od października 1943 roku[1].
 Kazimierz Fuhrman/Marek Lachowicz (ze zbiorów NAC) | |
 porucznik
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1939–1944 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
53 Pułk Piechoty Strzelców Kresowych, 24 Pułk Piechoty (PSZ), Okręg Wołyń AK, 27 Wołyńska Dywizja Piechoty, 50 pułk piechoty |
| Stanowiska |
szef kompanii, dowódca baonu |
| Główne wojny i bitwy | |
| Późniejsza praca |
geodeta |
| Odznaczenia | |
 
| |
Życiorys edytuj
Urodził się 1 stycznia 1917 w Sanoku jako syn Andrzeja (właściciel restauracji) i Stefanii z domu Sołtysik (1885–1944)[2][3]. Ukończył Szkołę Podoficerów Piechoty dla Małoletnich Nr 2 w Śremie. Służył jako podoficer zawodowy w 53 pułku piechoty Strzelców Kresowych.
Po wybuchu II wojny światowej w kampanii wrześniowej 1939 walczył w swoim pułku. 20 września został ranny pod Lelechówką-Brzuchowicami walcząc w ochronie sztabu frontu południowego. Po agresji ZSRR na Polskę 29 listopada 1939 roku został aresztowany przez NKWD i wywieziony na Wschód. W marcu 1942 roku wstąpił do Armii Andersa, został przydzielony do 24 pułku piechoty 8 Dywizji Piechoty, w którym był szefem kompanii. Jednocześnie uczył się w Szkole Podchorążych. We wrześniu 1942 roku dotarł do Wielkiej Brytanii, gdzie został przydzielony do Sekcji Dyspozycyjnej Naczelnego Wodza. Po przeszkoleniu ze specjalnością w łączności radiowej został zaprzysiężony 10 lipca 1943 roku i przeniesiony do Oddziału VI Sztabu Naczelnego Wodza. Został zrzucony w Polsce w nocy z 14 na 15 września 1943 w ramach operacji lotniczej o kryptonimie „Neon 7”. Dostał przydział do Oddziału V Okręgu Wołyń AK jako oficer radiołączności, a następnie szef łączności 27 Wołyńskiej Dywizji Piechoty. Od 11 kwietnia 1944 roku walczył jako dowódca III baonu 50 pułku piechoty. Został awansowany na porucznika 3 maja 1944 roku.
Ożenił się z Pauliną Kinasz, z którą miał syna Andrzeja (ur. 1940). 25 lipca 1944 Fuhrmann zmienił nazwisko na Lachowicz i podjął pracę jako geodeta. Wielokrotnie zmieniał miejsca zamieszkania. Ostatnim miastem jego życia był Płock. W 1947 przed Sądem Grodzkim w Lubaniu, na wniosek Pauliny Fuhrmann, zamieszkałej w Nikorsku, toczyło się postępowanie sądowe o uznanie za zmarłego (dosł.) Kazimierza Fuhrmanna, który przebywał po raz ostatni w miejscowości Nachodka Buchta, Budionowskij rejon, Prymorskij Kraj i od dnia 28 maja 1941 nie dawał znaku życia[2].
Marek Lachowicz był inwigilowany przez UB od 1953 roku, gdy zwierzył się kolegom ze Śremu o swojej przeszłości. Był więziony pod zarzutem fałszowania danych geodezyjnych. Podjął współpracę z SB jako TW „Kazik”, pobierając w latach 1958–1968 z tego tytułu wynagrodzenie[4]. W 1969 roku SB zaniechała współpracy z Lachowiczem. Bezskutecznie usiłowano wykorzystać go do kombinacji operacyjnych, służących nawiązaniu kontaktów z pracownikami brytyjskiej ambasady czy „godnymi uwagi” osobami zamieszkałymi w Anglii[5].
Marek Lachowicz był autorem Wspomnień cichociemnego, wstęp i opracowanie naukowe Krzysztof A. Tochman, wydane w 2011 przez Instytut Pamięci Narodowej KŚZpNP oddział w Rzeszowie (ISBN 978-83-7629-309-7).
Zmarł 17 września 1978 jako Marek Lachowicz. Pod tym nazwiskiem został pochowany na cmentarzu komunalnym Północnym w Warszawie[6].
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 13485[7]
- Krzyż Walecznych (za odwagę i poświęcenie, od gen. Kazimierza Sosnkowskiego, w czasie bitwy pod Lelechówką-Brzuchowicami).
Uwagi edytuj
- ↑ Inna pisownia nazwiska (Fuhrmann) została podana w Monitorze Polskim z 1947, a także w publikacji Krzysztofa A. Tochmana z 1994. Zapis Fuhrmann widnieje także na inskrypcji nagrobnej matki, Kazimierza – Stefanii.
Przypisy edytuj
- ↑ Michał Fijałka 27. Wołyńska Dywizja Armii Krajowej, Warszawa 1986, s. 37.
- ↑ a b Obwieszczenia sądowe. Uznanie za zmarłego i stwierdzenie faktu śmierci (Monitor Polski nr 14 z 3 lutego 1947). monitorpolski.gov.pl. s. 6. [dostęp 2018-01-08].
- ↑ Stefania Sołtysik została pochowana na cmentarzu Centralnym w Sanoku.
- ↑ Justyna Daniluk. Jak Polacy Żydów pogromili. „Dziennik Polski na Wyspach Brytyjskich od 1940 roku codziennie”, 2012-07-27. [dostęp 2013-09-29].
- ↑ Elżbieta Sobolewska: Fakty, mity i zakłamanie. [dostęp 2016-01-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-12-01)].
- ↑ Lista pochowanych. Marek Lachowicz. um.warszawa.pl. [dostęp 2017-03-31]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-06-18)].
- ↑ Łukomski G., Polak B., Suchcitz A., Kawalerowie Virtuti Militari 1792 - 1945, Koszalin 1997, s. 409.
Bibliografia edytuj
- Cichociemni z ziemi sanockiej rodem (I). „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 5, Nr 7 (478) 1-10 marca 1989.
- Krzysztof A. Tochman: Słownik biograficzny cichociemnych. T. 1. Oleśnica: Firma „Kasperowicz – Meble”, 1994, s. 39–41. ISBN 83-902499-0-1.
- Jędrzej Tucholski: Cichociemni. Warszawa: Instytut Wydawniczy „Pax”, 1984, s. 311. ISBN 83-211-0537-8.
- Jędrzej Tucholski: Cichociemni 1941–1945 – Sylwetki spadochroniarzy. Wojskowy Instytut Historyczny, s. 170.