Kekelon von Czirn
Kekelon z Czirn (łac. Kekelo de Czirnaw, niem. Kekelon von Czirn, żył w XIV w.), znany również jako Kekelon Czirnen – rycerz, buntownik[1], oficjał dworu świdnickiego[2], pan na Książu[2].
 Herb von Czirn | |
| Rodzina |
Czyrnowie |
|---|---|
| Dzieci |
Agnieszka z Czirn |
Życiorys edytuj
Kekelon z Czirn znany jest w historii z powodu pełnionej przez niego funkcji władcy na Książu[2]. Walczył w 1322 r. wraz z księciem Bernardem w bitwie pod Mühldorf[3].
Polski historyk, Mateusz Goliński, w swoim studium stwierdził, że w 1353 r. Książ (ówcześnie warownia, nie zamek) wraz z miasteczkiem Świebodzice znajdowały się w prywatnych rękach oficjała dworu świdnickiego Kekelona von Czirn. Potwierdzeniem dawnego tytułu własności Kekelona do Książa i Świebodzic (o bliżej nieznanym zakresie), jednak w 1375 r. już nieaktualnego, jest dokument księżnej Agnieszki świdnickiej z 30 września tegoż roku. Zostały przez nią zastawione wówczas wszystkie dobra należące niegdyś do Kekelona, z czego jednak wyłączyła wspomniany zamek i miasteczko[2].
Zamek Książ odnotowany został w 1355 r., przy okazji zapisu rocznikarskiego informującego o podporządkowaniu sobie przez Bolka II zamków leżących w okolicach dzisiejszego Wałbrzycha. Wśród nich na pierwszym miejscu znajduje się castrum Fürstinberg (pol. zamek Książ), zdobyty z rąk Kekelona Czirnen – rycerza, który w świetle wcześniejszych dokumentów jawił się jako jedna z najznaczniejszych postaci w księstwie i osoba zaufana Bolka II. Oznacza to, że ów Kekelon wraz z innymi panami na zamkach w okolicy Wałbrzycha musiał się zbuntować, jednakże tło owego „buntu” rycerstwa, jak i motywy akcji księcia Bolka II nie są całkowicie jasne[1]. Przez swoje postępowanie Kekelon popadł w niełaskę[4], a w 1355 r. Bolko II odebrał mu zbrojnie warownię[5], choć nie wyklucza się, że dobra Książ mogły zostać po czasie przywrócone Kekelonowi von Czirn[4].
Życie prywatne edytuj
Znana jest córka Kekelona o imieniu Agnieszka, o której wspomina dokument z 1386 roku[3].
Zobacz też edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ a b Boguszewicz 2010 ↓, s. 263.
- ↑ a b c d Boguszewicz 2010 ↓, s. 156.
- ↑ a b Sperka, Czwojdrak 2017 ↓, s. 73.
- ↑ a b Boguszewicz 2010 ↓, s. 160.
- ↑ Boguszewicz 2010 ↓, s. 258.
Bibliografia edytuj
- Artur Boguszewicz, Corona Silesiae, Maciej Zalewski, Sabina Sobierajska (red.), Wrocław: BIGI, 2010, s. 309, ISBN 978-83-922130-8-6.
- Jerzy Sperka, Bożena Czwojdrak (red.), Średniowiecze polskie i powszechne, t. IX, Katowice: Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego, 2017, s. 248, ISSN 0208-6336.