Klaus Störtebeker (ur. 1360, zm. 20 października 1401 w Hamburgu) – legendarny pirat. Dowodził tak zwanymi Likedeelers (Równodzielący) i był najbardziej znanym piratem tego związku pirackiego znanego powszechnie jako Vitalienbrüder (tzw. bracia witalijscy). Napadał najpierw za pozwoleniem i na życzenie króla szwedzkiego Albrechta Meklemburskiego na statki konkurencyjnej dla Albrechta Danii i Lubeki, ale później już także na statki kupieckie Hanzy na Bałtyku i Morzu Północnym. Schwytany po bitwie morskiej pod Helgoland, został ścięty wraz ze swoimi ludźmi w Hamburgu. Głowy ich powbijano na kołki i ustawiono dla odstraszenia innych piratów wzdłuż Łaby.

Pomnik Störtebekera w Hamburgu

Legendy

edytuj

Jest kilka legend związanych ze Störtebekerem. Jedna z nich głosi, że ówczesny burmistrz Hamburga Kersten Miles zgodził się na prośbę Störtebekera, żeby ocalić życie w drodze łaski tym kompanom, koło których zdoła on jeszcze przejść już po ścięciu głowy. Legenda głosi, że udało mu się przejść koło jedenastu skazańców i przewrócił się dopiero wtedy, kiedy kat rzucił mu pod nogi pień z miejsca stracenia. (Inne źródła wspominają, że kat podstawił mu nogę). Burmistrz nie dotrzymał jednak słowa i stracono wszystkich 73 piratów.

Pod względem medycznym legenda ta jest całkowicie nierealna: po przecięciu rdzenia kręgowego ustają wszystkie sygnały przekazywane do ciała przez mózg, co uniemożliwia (między innymi) poruszanie się.

Źródła z początku XV wieku kilkakrotnie wspominają o korsarzu nazwiskiem Störtebeker (w różnych wariantach zapisu). Z imienia znany jest na pewno Johann Störtebeker z Gdańska, który żył jeszcze kilkanaście lat po domniemanej egzekucji[1].

Przypisy

edytuj
  1. Nils Minkmar. Hanse-Inkasso. „Der SPIEGEL Geschichte”. 3/2020. s. 91. ISSN 1868-7318. (niem.). 

Bibliografia

edytuj
  • Karpiński Andrzej: Polscy korsarze. W: Sekrety historii Polski. Wyd. I. Warszawa: Reader’s Digest, 2004. ISBN 83-88243-87-X.
  • Sławomir Sierecki: Bracia Witalijscy. Gdynia: Wyd. Morskie, 1962, seria: Miniatury Morskie.


Linki zewnętrzne

edytuj