Kletnia (ros. Клетня́) – osiedle typu miejskiego w obwodzie briańskim w Rosji, ośrodek administracyjny rejonu kletniańskiego.

Kletnia
Клетня́
osiedle typu miejskiego
ilustracja
Herb
Herb
Państwo

 Rosja

Obwód

 briański

Populacja (2010)
• liczba ludności


13 313[1]

Nr kierunkowy

+7 483 38

Kod pocztowy

242820

Tablice rejestracyjne

32

Położenie na mapie obwodu briańskiego
Mapa konturowa obwodu briańskiego, blisko centrum u góry znajduje się punkt z opisem „Kletnia”
Położenie na mapie Rosji
Mapa konturowa Rosji, blisko lewej krawiędzi nieco u góry znajduje się punkt z opisem „Kletnia”
Ziemia53°23′N 33°12′E/53,383333 33,200000

Miejscowość położona jest nad Nadwą, będącą dopływem rzeki Ipuć (system rzeczny Dniepru), 99 kilometrów na zachód od Briańska. Jest ona stacją końcową zbudowanej w latach 1878-1881 linii kolejowej Żukowka-Liudynka.

Historia

edytuj

Miejscowość powstała w 1880 roku w związku z początkiem eksploatacji lasu. Do 1935 roku nosiła nazwę Liudynka (ros. Лю́динка). Od 1918 roku była siedzibą wołostu w ujeździe briańskim. W 1929 roku stała się ośrodkiem administracyjnym rejonu. W 1935 roku otrzymała status osiedla typu miejskiego.

Podczas II wojny światowej okalające Kletnię lasy były ośrodkiem ruchu partyzanckiego.

Podczas okupacji hitlerowskiej, w grudniu 1941 roku Niemcy utworzyli getto dla żydowskich mieszkańców. Przebywało w nim około 200 osób. W marcu 1942 roku Niemcy zlikwidowali getto, a Żydów zamordowali w pobliskim lesie. Sprawcami zbrodni było Sonderkommando 7a dowodzone przez SS-Obersturmführer Alberta Rappa oraz 30 miejscowych rosyjskich policjantów[2].

Gospodarka

edytuj

Prowadzona jest produkcja mebli, funkcjonuje zakład gospodarki leśnej, fabryka serów, zakład przemysłu elektrotechnicznego „Nadwa”, piekarnia.

Edukacja

edytuj

W osadzie znajdują się dwie ogólnokształcące szkoły średnie.

Atrakcje turystyczne

edytuj

W osadzie funkcjonuje muzeum krajoznawcze oraz Kletniański Park Kultury i Odpoczynku. Cerkiew św. Włodzimierza (zbudowana w 1983 roku w miejscu zniszczonego przez pożar drewnianego budynku z początku XX wieku). Czasownia z 1904 roku, wpisana do rejestru zabytków.

Przypisy

edytuj
  1. Federalna Służba Statystyczna: Всероссийской переписи населения 2010 года (Narodowy spis powszechny 2010). gks.ru, 2012-13. [dostęp 2013-12-22].
  2. Geoffrey P. Megargee (red.), Encyclopedia of camps and ghettos, 1933-1945, t. II, part B, s. 1799.

Bibliografia

edytuj


Linki zewnętrzne

edytuj