Kościół św. Michała Archanioła w Sławie

Kościół pw. św. Michała Archanioła w Sławie – zabytkowa rzymskokatolicka świątynia należy do diecezji zielonogórsko-gorzowskiej. Kościół parafialny w Sławie.

Kościół św. Michała Archanioła
w Sławie

nr rej. 19 (208) z dnia 31.05.1950 r.
kościół parafialny
Państwo	Polska
Województwo	lubuskie
Miejscowość	Sława
Wyznanie	katolickie
Kościół	rzymskokatolicki
Parafia	św. Michała Archanioła w Sławie
Wezwanie	św. Michała Archanioła
Wspomnienie liturgiczne	29 września
Historia Data zakończenia budowy 1604
Dane świątyni Wieża kościelna • liczba wież 1 Organy • liczba głosów • liczba manuałów 21 2+P
Położenie na mapie Sławy Kościół św. Michała Archanioła w Sławie
Położenie na mapie Polski Kościół św. Michała Archanioła w Sławie
Położenie na mapie województwa lubuskiego Kościół św. Michała Archanioła w Sławie
Położenie na mapie powiatu wschowskiego Kościół św. Michała Archanioła w Sławie
Położenie na mapie gminy Sława Kościół św. Michała Archanioła w Sławie
51°52′39″N 16°04′11″E

Kamień upamiętniający wizytę biskupa Karola Wojtyły

Historia

Pierwszy kościół drewniany, po raz pierwszy wzmiankowany został w 1404 roku. W 1524 roku kościół został przejęty przez ewangelików. Jednak w wyniku wojny 30-letniej protestanckie świątynie były zwracane katolikom. W Sławie urządzono wyścig konny, decydujący do kogo należeć ma kościół. Wygrali go katolicy, a dwie podkowy zdjęte z kopyt zwycięskiego konia przybito do okien na zewnątrz świątyni. W 1604 roku został wzniesiony nowy kościół w miejsce drewnianego jako murowany przez Melchiora von Rechenberga, właściciela Sławy od 1587 roku.

Architektura

Rzut budowli nawiązywał do schematu średniowiecznego. Jednoprzestrzenne wnętrze nakryte było sklepieniem, którego typ wykształcił się w II poł. XVI wieku. Nad usytuowaną od północy zakrystią, umieszczono lożę dostępną schodami od zewnątrz, obecnie nieistniejącą. Jako przyzamkowy kościół szlachecki oprócz sakralnej pełnił również funkcję memoratywną - we wnętrzu znalazły się liczne epitafia upamiętniające przedstawicieli rodu Rechenbergów. Epitafia z piaskowca znajdowały się wmurowane za ołtarzem głównym (m.in. epitafium Anny von Glaubitz, podwójne epitafium Hansa von Rechenberga, epitafium nieznanej piętnastoletniej dziewczynki, cztery epitafia dzieci Siegmunda von Rechenberga oraz na ścianach wieży - epitafium Nicola von Rechenberga).

Kościół renesansowy z neoromańską kruchtą od południa, orientowany, usytuowany na zachód od rynku i na północ od zespołu pałacowego. Murowany, wzniesiony z kamienia polnego i cegły, otynkowany z wyjątkiem kruchty.Posiada prostokątną nawę i trójboczne prezbiterium. Po stronie północnej usytuowana dwukondygnacyjna kaplica, po stronie południowej - dwukondygnacyjna kruchta. Od zachodu kwadratowa wieża, w górnej kondygnacji przechodząca w ośmiobok. Otwory okienne są zamknięte łukiem pełnym. Wieża posiada przypory, sięgające połowy wysokości, elewacje górnej kondygnacji zdobione fryzem arkadkowym, w zwieńczeniu ośmioboczna iglica.

Wnętrze nakryte sklepieniem kolebkowym z lunetami wypełnionymi stiukową dekoracją imitującą żebra wsparte na filarach. W kruchcie i wieży sklepienie kolebkowe z lunetami, w kaplicy - sklepienie kolebkowo-krzyżowe ze stiukowymi żebrami.

Wyposażenie

Z elementów ruchomego wyposażenia kościoła należy wymienić:

• Ołtarz główny z początku XVII wieku z przedstawieniem Ukrzyżowanego Chrystusa. W XVIII wieku poddany barokizacji, zawierający relikty wcześniejszego ołtarza z 1560 roku, którymi są drewniane polichromowane skrzydła, umieszczone na rewersie obecnych skrzydeł. Architektoniczny, w części centralnej zawierający płaskorzeźbę Chrystusa Ukrzyżowanego, na skrzydłach bocznych sceny pasyjne ("Modlitwa w Ogrójcu", "Biczowanie", "Umywanie nóg", "Złożenie do grobu" ), w zwieńczeniu natomiast scenę Zmartwychwstania.
• Ambona z 1619 roku ufundowana przez Annę von Niebelschutz, córkę Melchiora von Rechenberga. W XVIII wieku uzupełniona o schody. Manierystyczna, wykonana z piaskowca polichromowanego. Składa się z kolistej mównicy ustawionej na jońskiej kolumnie oplecionej winoroślą, prostokątnego ganku oraz baldachimu. Parapet korpusu z pilastrami wypełniają cztery płaskorzeźby: Biblia ze świecą, wąż, Mojżesz z tablicami Dekalogu oraz Baranek Boży. Z tyłu umieszczona tablica fundacyjna, nad nią baldachim w kształcie gwiazdy. Na spodniej stronie baldachimu przedstawienie gwiaździstego nieba ze słońcem, księżycem i kometą, w zwieńczeniu figurki lwów podtrzymujące cztery kartusze z herbami fundatorki.
• Ołtarz boczny późnobarokowy, wzniesiony w II poł. XVIII wieku, kulisowy, architektoniczny, z glorią w zwieńczeniu.
• Figura Chrystusa Frasobliwego z poł. XVI wieku, późnogotycka, drewniana, przeniesiona z Bojadeł.

Organy

Organy zostały wybudowane przez firmę Schlag & Söhne w 1912 roku jako opus 928. Posiadają pneumatyczną trakturę gry. Dzięki dofinansowaniom w 2016 roku zostały gruntownie wyremontowane. Instrument wyczyszczono oraz dołożono kilka nowych głosów i uzupełniono kilka brakujących piszczałek. Prospekt organowy pochodzi z połowy XVIII wieku, późnobarokowy.

Dyspozycja instrumentu:

Manuał I	Manuał II	Pedał
1. Bordun 16'	1. Geigen-Prinzipal 8	1. Principal-Bass 16
2. Prinzipal 8'	2. Salicet 8	2. Violon 16
3. Gambe 8'	3. Vox coelestis 8	3. Subbass 16
4. Hohlflöte 8'	4. Aeoline 8'	4. Cello 8
5. Rohrflöte 4'	5. Lieblich Gedeckt 8	5. Bassflöte 8
6. Octave 4'	6. Travers-Flöte 4	6. Octavbass 4
7. Mixtur 4 fach	7. Fugara 4
	8. Picolo 2