Wikipedia

Konstanty Łotocki

Konstanty Emil Łotocki[a] (ur. 24 stycznia 1890 w Wadowicach, zm. między 16 a 19 kwietnia[2] 1940 w Katyniu) – major intendent Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej[3].

Konstanty Emil Łotocki
Ilustracja
major intendent major intendent
Data i miejsce urodzenia

24 stycznia 1890
Wadowice

Data i miejsce śmierci

między 16 a 19 kwietnia 1940
Katyń

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

13 Pułk Piechoty
X Batalion Sanitarny
25 Pułk Ułanów
Kierownictwo Zaopatrzenia Intendentury MSWojsk

Główne wojny i bitwy

wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Walecznych (1920–1941) Złoty Krzyż Zasługi Srebrny Krzyż Zasługi Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości

Życiorys edytuj

Był synem Emila i Anastazji z Bazarów[4]. Absolwent III Gimnazjum w Krakowie[5]. W Wojsku Polskim od 1920. 20 maja 1920 został awansowany do stopnia porucznika sanitarnego[6][7]. Uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej w szeregach 13 pułku piechoty.

Po zakończeniu działań wojennych pozostał w wojsku. W 1922 jako kapitan był komendantem kadry X baonu sanitarnego[8][9]. W lutym 1926 został zatwierdzony na stanowisku pełniącego obowiązki kierownika I referatu administracji rezerw i zastępcy komendanta Powiatowej Komendy Uzupełnień Ostrowiec[10]. W 1930 został przeniesiony z działu sanitarnego do działu kancelaryjnego w korpusie oficerów administracyjnych[11][12][13]. Z dniem 1 listopada 1932 został wysłany na czteromiesięczną praktykę u płatnika 25 pułku ułanów w Prużanie[14]. Po zakończeniu praktyki został przeniesiony do 25 puł na stanowisko płatnika[15], a z dniem 15 sierpnia 1933 roku przeniesiony do korpusu oficerów intendentów[16]. Od 1935 (a od 1936) w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1936 i pierwszą lokatą służył w Kierownictwie Zaopatrzenia Intendentury MSWojsk. jako kierownik referatu rachuby pieniężnej[17].

W czasie kampanii wrześniowej dostał się do sowieckiej niewoli. Według stanu z kwietnia 1940 był jeńcem kozielskiego obozu. Ostatnią wiadomość od Łotockiego wysłaną z Kozielska żona otrzymała 24 grudnia 1939. Między 15 a 17 maja 1940 przekazany do dyspozycji naczelnika smoleńskiego obwodu NKWD[2] – lista wywózkowa 029/1 poz. 89 nr akt 4175[18], z 13 kwietnia 1940[2]. Został zamordowany między 16 a 19 kwietnia 1940 przez NKWD w lesie katyńskim[2]. Prawdopodobnie zidentyfikowany podczas ekshumacji prowadzonej przez Niemców w 1943, zapis w dzienniku ekshumacji z 13.05.1943 pod numerem 1681. Prawdopodobnie figuruje na liście AM-217-1861 (jako nierozpoznany oficer - major) i liście Komisji Technicznej PCK pod numerem: GARF-66-01861 (jako nierozpoznany major). Przy tych szczątkach znaleziono kartę pocztową z adresem nadawcy Z. Łotocka, Gdańska 2 m 25, Warszawa. Nazwisko wraz z inicjałem imienia, oraz miejsce nadania przesyłki pokrywają się z danymi małżonki majora[19][20]. Pośród czterech oficerów o nazwisku Łotocki tylko Konstanty mieszkał w Warszawie, co wskazuje prawie jednoznacznie na Konstantego Łotockiego. Znajduje się na liście ofiar (pod nr 01861) opublikowanej w Gońcu Krakowskim nr 127,w Nowym Kurierze Warszawskim nr 133 z 1943. W Archiwum Robla (pakiet 0747-05) w rzeczach znalezionych przy ppor. rez. Feliksie Gadomskim znajduje się kalendarzyk z zapisanym nazwiskiem Łotockiego. Postanowieniem Sądu Grodzkiego w Krakowie I Zg. 688/48 z dnia 21.06.1949 został uznany za zmarłego.

Życie prywatne edytuj

Żonaty z Zofią, miał dwójkę dzieci. Mieszkał w Warszawie[2].

Ordery i odznaczenia edytuj

Upamiętnienie edytuj

  • Minister Obrony Narodowej Aleksander Szczygło decyzją Nr 439/MON z 5 października 2007 awansował go pośmiertnie na stopnień podpułkownika. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”
  • Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (nr 14384) – zbiorowe, pośmiertne odznaczenie żołnierzy polskich zamordowanych w Katyniu i innych nieznanych miejscach kaźni, nadane przez Prezydenta RP na Uchodźstwie profesora Stanisława Ostrowskiego (11 listopada 1976)
  • Krzyż Kampanii Wrześniowej – zbiorowe, pośmiertne odznaczenie pamiątkowe wszystkich ofiar zbrodni katyńskiej (1 stycznia 1986)

Zobacz też edytuj

Uwagi edytuj

  1. ↑ W kwietniu 1933 roku minister spraw wojskowych sprostowł imię z „Konstanty” na „Konstanty Emil”[1].

Przypisy edytuj

  1. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 11 kwietnia 1933 roku, s. 102.
  2. ↑ a b c d e УБИТЫ В КАТЫНИ, Москва Общество «Мемориал» – Издательство «Звенья» 2015, s. 468.
  3. ↑ Jędrzej Tucholski, Mord w Katyniu, 1991, s. 159.
  4. ↑ Kiński i inni, Katyń, Księga Cmentarna, 2000, s. 361.
  5. ↑ Absolwenci 1883–1939 | II Liceum Ogólnokształcące [online], www.sobieski.krakow.pl [dostęp 2019-03-07].
  6. ↑ „Dziennik Personalny” (R.1, nr 20), MSWojsk, 29 maja 1920, s. 384.
  7. ↑ „Dziennik Personalny” (R.1, nr 39), MSWojsk, 13 października 1920, s. 1011.
  8. ↑ Rocznik Oficerski, MSWojsk, 1923, s. 1180, 1279.
  9. ↑ Rocznik Oficerski, Warszawa: MSWojsk, 1924, s. 1074.
  10. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Dodatek do Nr 9 z 4 lutego 1926 roku, s. 20.
  11. ↑ „Dziennik Personalny” (R.11, nr 11), MSWojsk, 18 czerwca 1930, s. 205.
  12. ↑ „Dziennik Personalny” (R.12, nr 5), MSWojsk, 3 sierpnia 1931, s. 269.
  13. ↑ „Polska Zbrojna” (R.7, nr 76), Warszawa, 18 marca 1927, s. 8.
  14. ↑ „Dziennik Personalny” (R.13, nr 13), MSWojsk, 9 grudnia 1932, s. 429.
  15. ↑ „Dziennik Personalny” (R.14, nr 8), MSWojsk, 28 czerwca 1933, s. 128.
  16. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 10 z 15 września 1933 roku, s. 175.
  17. ↑ Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik Oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków 2006, s. 337, 506
  18. ↑ Jędrzej Tucholski, Mord w Katyniu, 1991, s. 657.
  19. ↑ Listy katyńskie w zasobie Archiwum Państwowego w Lublinie – Archiwum Państwowe w Lublinie [online], lublin.ap.gov.pl [dostęp 2018-08-13] [zarchiwizowane z adresu 2019-04-07] (pol.).
  20. ↑ Auswaertiges Amt – Amtliches Material Zum Massenmord Von Katyn, Berlin 1943, s. 257.
  21. ↑ Lista starszeństwa oficerów zawodowych Korpusu Sanitarnego, Warszawa 1930, s. 47.
  22. ↑ M.P. z 1939 r. nr 121, poz. 282 „za zasługi w służbie wojskowej”.

Bibliografia edytuj

  • Lista starszeństwa oficerów zawodowych Korpusu Sanitarnego, Warszawa, Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1930.
  • Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
  • Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
  • Rocznik Oficerski 1928. Warszawa. Ministerstwo Spraw Wojskowych. 1928.
  • Rocznik Oficerski 1932. Warszawa. Ministerstwo Spraw Wojskowych. 1932.
  • Dzienniki Personalne, Warszawa, Ministerstwo Spraw Wojskowych.
  • Jędrzej Tucholski: Mord w Katyniu. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1991. ISBN 83-211-1408-3.
  • УБИТЫ В КАТЫНИ, Москва Общество «Мемориал» – Издательство «Звенья» 2015, ISBN 978-5-78700-123-5.
  • Jan Kiński, Helena Malanowska, Urszula Olech, Wacław Ryżewski, Janina Snitko-Rzeszut, Teresa Żach: Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Marek Tarczyński (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2000. ISBN 83-905590-7-2.
  • Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik Oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
  • Auswaertiges Amt – Amtliches Material Zum Massenmord Von Katyn, Berlin 1943.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Konstanty_Łotocki&oldid=66499078”