Konstanty Borozdin
Konstanty Borozdin (ur. 31 maja 1897 we Wiaźnikach, gub. włodzimierska, zm. wiosną 1940 w Katyniu) – major uzbrojenia inżynier Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.
 major uzbrojenia
| |
| Data i miejsce urodzenia |
31 maja 1897 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
przed 1918–1940 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
kierownik referatu |
| Główne wojny i bitwy |
wojna polsko-bolszewicka |
| Odznaczenia | |
  
| |
Życiorys
edytujUrodził się w rodzinie Jana i Marii z d. Makarów[1]. Absolwent Wydziału Mechanicznego Politechniki Lwowskiej, uzyskał tytuł inżyniera[1]. Był wyznania prawosławnego[2]. Od 19 sierpnia 1916 do 12 kwietnia 1917, w stopniu chorążego, służył w rosyjskim 66 Zapasowym Pułku Piechoty[2].
Uczestnik wojny 1918–1921[1]. Po zakończeniu działań wojennych pozostał w wojsku. W 1924 w kadrze 30 pułku artylerii polowej – odkomenderowany na studia na Politechnikę Lwowską[3]. W sierpniu 1924 został przeniesiony z korpusu oficerów artylerii do korpusu oficerów uzbrojenia z równoczesnym wcieleniem do Okręgowego Zakładu Uzbrojenia Nr VII i przydziałem do Zbrojowni nr 3 w Poznaniu na stanowisko kierownika warsztatu mechanicznego[4][5][6]. 1 grudnia 1924 został mianowany kapitanem ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 i 19. lokatą w korpusie oficerów artylerii. W 1932 w Departamencie Wojskowym Ministerstwa Przemysłu i Handlu, następnie w Instytucie Badań Materiałów Uzbrojenia[7]. 27 czerwca 1935 awansował na majora ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1935 i 7. lokatą w korpusie oficerów uzbrojenia[8]. Od 1938 był w komitecie redakcyjnym Przeglądu Wojsk Pancernych. W marcu 1939 pełnił służbę w Instytucie Technicznym Uzbrojenia na stanowisku kierownika referatu broni maszynowej Oddziału Broni Małokalibrowej[9].
W czasie kampanii wrześniowej 1939, po agresji ZSRR na Polskę, w nieznanych okolicznościach wzięty do niewoli sowieckiej. Osadzono go w obozie jenieckim w Kozielsku[1]. Między 7 a 9 kwietnia 1940 przekazany do dyspozycji naczelnika smoleńskiego obwodu NKWD[10] – lista wywózkowa 015/2 z 5 kwietnia 1940[1][10]. Między 9 a 11 kwietnia 1940 został zamordowany w Katyniu[10] przez funkcjonariuszy Obwodowego Zarządu NKWD w Smoleńsku oraz pracowników NKWD przybyłych z Moskwy na mocy decyzji Biura Politycznego KC WKP(b) z 5 marca 1940. Ofiary tej zbrodni grzebano w bezimiennych mogiłach zbiorowych, gdzie od 28 lipca 2000 mieści się oficjalnie Polski Cmentarz Wojenny w Katyniu[11][12]. W miejscu tym prowadzone były ekshumacje i prace archeologiczne[13][14]. W 1943 jego ciało zostało zidentyfikowane w toku ekshumacji nadzorowanych przez Niemców pod numerem 3410[15][16] – dosł. określony jako Borozdin Konstantyn. Przy zwłokach Konstantego Borozdina zostały odnalezione: leg. ofic., listy oraz pocztówki[17]. Figuruje na liście Komisji Technicznej PCK pod numerem 03410[18], gdzie opisano go jako „nierozpoznany – imię Konstanty"[18].
Życie prywatne
edytujKonstanty Borozdin był żonaty z Ireną z Welerów, z którą miał dwóch synów[1].
Ordery i odznaczenia
edytujUpamiętnienie
edytuj
5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień podpułkownika[21][22][23]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[24][25][26].
Został uhonorowany Dębem Pamięci posadzonym przez Starostwo Powiatowe w Łasku, w ramach akcji „Katyń... pamiętamy” / „Katyń... Ocalić od zapomnienia”.
Zobacz też
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ a b c d e f g Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. 49.
- ↑ a b Памяти героев ↓.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 773, 824.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 86 z 28 sierpnia 1924 roku, s. 491.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 1228, 1240, 1247.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 443, 507.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 299, 847.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 28 czerwca 1935 roku, s. 69.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 501.
- ↑ a b c Убиты в Катыни 2015 ↓, s. 182.
- ↑ 20 lat temu otwarto Polski Cmentarz Wojenny w Katyniu - Redakcja Polska - polskieradio.pl [online], polskieradio.pl [dostęp 2024-06-27] (pol.).
- ↑ Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. LIII.
- ↑ Historia Zbrodni Katynskiej [online] [dostęp 2024-12-10] (pol.).
- ↑ Pierwsze ekshumacje w Katyniu. "Wszystko było przesiąknięte zapachem śmierci" - Historia [online], www.polskieradio.pl [dostęp 2025-01-04] (pol.).
- ↑ Auswärtiges Amt, „Amtliches Material zum Massenmord von Katyn“, 1943, s. 255 [dostęp 2024-12-18] (niem.).
- ↑ Katyń według źródeł niemieckich – 1943 r.. stankiewicze.com. [dostęp 2015-03-03].
- ↑ Lista imienna zaginionych w ZSRR polskich jeńców wojennych z obozów Kozielsk - Ostaszków - Starobielsk, „Orzeł Biały. Polska walcząca o wolność.” (42 (328)), pbc.uw.edu.pl, 18 października 1948, s. 4 [dostęp 2024-12-15] (pol.).
- ↑ a b Mariusz Olczak (red.), Katyń. Listy ekshumacyjne i dokumenty Zarządu Głównego Polskiego Czerwonego Krzyża 1943–1944., koszalin.ap.gov.pl, s. 274, ISBN 83-89986-91-4 [dostęp 2025-01-15] (pol.).
- ↑ a b Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 354.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 443.
- ↑ Lista osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie. [online], web.archive.org, s. 11 [dostęp 2024-12-18] [zarchiwizowane z adresu 2016-03-27] (pol.).
- ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
- ↑ Zbrodnia katyńska, miedzy prawdą i kłamstwem [online], edukacja.ipn.gov.pl, 2008, s. 215 [dostęp 2024-09-17] (pol.).
- ↑ Prezydent RP wziął udział w uroczystościach „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów” [online], prezydent.pl [dostęp 2024-08-26] (pol.).
- ↑ Harmonogram odczytywania nazwisk osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie [online], policja.pl, s. 1-4 [dostęp 2024-08-28] (pol.).
- ↑ „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”. Portal polskiej Policji. [dostęp 2023-09-15].
Bibliografia
edytuj- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Jan Kiński, Helena Malanowska, Urszula Olech, Wacław Ryżewski, Janina Snitko-Rzeszut, Teresa Żach: Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Marek Tarczyński (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2000. ISBN 83-905590-7-2.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Jędrzej Tucholski: Mord w Katyniu. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1991. ISBN 83-211-1408-3.
- Убиты в Катыни. Księga pamięci polskich jeńców wojennych – więźniów obozu NKWD w Kozielsku, rozstrzelanych decyzją Biura Politycznego Komitetu Centralnego Wszechzwiązkowej Komunistycznej Partii (b) z 5 marca 1940 roku. Лариса Еремина (red.). Moskwa: Stowarzyszenie Memoriał, 2015. ISBN 978-5-78700-123-5.
Linki zewnętrzne
edytuj- Памяти героев Великой войны 1914–1918 : Поиск героев войны : Бороздин Константин Иванович. Ministerstwo Obrony Federacji Rosyjskiej Zarząd ds. utrwalenia pamięci poległych w obronie Ojczyzny. [dostęp 2022-04-05]. (ros.).