Kozia Strażnica
Kozia Strażnica (słow. Kozia stráž, niem. Gemsenwartenturm, węg. Zerge-őrtorony) – turnia o wysokości 2235 m w słowackich Tatrach Wysokich. Leży w grani, którą na południowy zachód wysyła Zachodni Żelazny Szczyt, i stanowi jej kulminację. Od tegoż szczytu oddzielona jest Przełęczą pod Kozią Strażnicą.
 Kozia Strażnica widoczna na tle Zachodniego Szczytu Żelaznych Wrót (drugi od lewej) | |
| Państwo | |
|---|---|
| Pasmo | |
| Wysokość |
2235 m n.p.m. |
| Pierwsze wejście |
17 września 1903 |
Położenie na mapie Tatr  | |
Położenie na mapie Karpat  | |
 49°10′00″N 20°06′29″E/49,166667 20,108056
| |
Południowo-zachodnia ściana Koziej Strażnicy ma wysokość około 200 m i opada do Zmarzłej Kotliny. Ściana zachodnia opada do depresji spod Przełęczy pod Kozią Strażnicą i do Koziego Żlebu. Ma ukośną podstawę i wysokość od 40 do 150 m. Pomiędzy nią a ścianą południowo-zachodnią jest żebro o wysokości około 120 m. Na wschodnią stronę do Żelaznej Kotliny z turni opada łatwy do przejścia, częściowo piarżysty, częściowo trawiasty stok z niewielkimi ściankami[1].
Nieco na południowy zachód od niej, w Zmarzłej Kotlinie znajduje się Zmarzły Staw Mięguszowiecki[2].
Taternictwo
edytuj- Pierwsze wejścia turystyczne
- Ernst Dubke i Johann Franz (senior), 17 września 1903 r. – letnie,
- Tibold Kregczy i Lajos Rokfalusy, 31 marca 1912 r. – zimowe[2].
- Z Przełęczy pod Kozią Strażnicą północno-wschodnią granią; 0 w skali tatrzańskiej, czas przejścia 10 min
- Z Żelaznej Kotliny południowo-wschodnim zboczem; 0-, 20 min
- Prawą częścią południowo-zachodniej ściany (Płytową Depresją); IV, 1 godz. 30 min
- Południowo-zachodnią ścianą ze Zmarzłej Kotliny; IV, 1 godz. 30 min
- Zachodnim żebrem, drogą Schramm-Wilczkowski; IV, miejsce V, 1 godz.
- Zachodnim żebrem, drogą poznańską; III, miejsce IV, 1 godz.[1]
Przypisy
edytuj- ↑ a b Władysław Cywiński, Tatry. Przewodnik szczegółowy. Rumanowy. Żłobisty, t. 17, Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2012, ISBN 978-83-7104-042-9.
- ↑ a b Witold Henryk Paryski, Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Rumanowa Przełęcz – Wschodnie Żelazne Wrota, t. 9, Warszawa: Sport i Turystyka, 1962.