Królestwo minejskie

Królestwo minejskie lub Mina (wsp. arab. معين, Maʿīn) – starożytne państwo istniejące na Półwyspie Arabskim w VII-III wieku p.n.e. ze stolicą w Jasil i Karnawu. Około 115 r. p.n.e. zostało podbite przez Himjarytów.

Królestwo minejskie na mapie południowej części Półwyspu Arabskiego

Informacje na temat Miny, które przetrwały do naszych czasów, są skąpe. Początkowo zależne od Królestwa Saby, państwo to odgrywało istotną rolę w śródziemnomorskim handlu przyprawami i pachnidłami pochodzącymi z Azji (zob. Jedwabny szlak). U szczytu swojego rozwoju posiadało liczne kolonie handlowe na obszarze Bliskiego Wschodu, m.in. w Syrii, a minejskie inskrypcje odnajdywane np. w Egipcie i Mezopotamii świadczą o rozległych ekonomicznych i kulturowych kontaktach. Ważnym miastem królestwa był Nadżran, centrum pielgrzymkowe okresu dżahilijji konkurujące z przedislamską Mekką, które w późniejszych wiekach stanowiło istotny ośrodek chrześcijaństwa na Półwyspie Arabskim.

Królestwo powstało jako teokracja, stopniowo jednak funkcje króla i najwyższego kapłana zostały rozdzielone. Bóstwami czczonymi w Mani byli Wadd, Attar i Nakra. Minejczycy zostali wspomniana w Biblii w 1 Ks. Kronik 4:41 oraz 2 Ks. Kronik 26:7.

Bibliografia

• Marek M. Dziekan: Dzieje Kultury Arabskiej. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2008. ISBN 978-83-01-15450-9.