Kusak czerwonopokrywy
Kusak czerwonopokrywy (Staphylinus (Staphylinus) erythropterus) – gatunek chrząszcza, z rodziny kusakowatych i podrodziny Staphylininae.
| Staphylinus erythropterus | |
| (Linnaeus, 1758) | |
.jpg) Staphylinus erythropterus | |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Gromada | |
| Rząd | |
| Podrząd | |
| Rodzina | |
| Podrodzina | |
| Plemię | |
| Rodzaj | |
| Podrodzaj | |
| Gatunek |
kusak czerwonopokrywy |
Opis edytuj
Osiąga od 14 do 18 mm (lub do 16[1]) długości ciała. Aparat gębowy, odnóża i nasadę czułków ma żółtoczerwone, a czoło i szyję złocisto owłosione. Głowa szersza niż długa, a skronie dwukrotnie dłuższe od oczu. Na ciemieniu wyraźnie zaznaczona linia środkowa. Głowa i przedplecze z delikatnym, gęstym punktowaniem. Pokrywy brunatnoczerwone. Przedplecze, głowa i odwłok czarne[2]. Odnóża czerwonobrązowe[1]
Wśród polskich przedstawicieli podrodzaju Staphylinus s. str. wyróżnia się złocistozółto owłosioną tarczką i brakiem złocistych włosków na tylnym brzegu przedplecza. Plamy złocistych włosków występują u niego tylko na tergitach IV, V i VI (brak ich na I, II i III)[2].
Biologia i ekologia edytuj
Występuje w lasach: w ściółce, mchu i górnej warstwie gleby oraz na wilgotnych terenach otwartych: w ochodach i gnijących resztach. Drapieżnik polujący na larwy i poczwarki owadów. W Polsce okres rozrodczy przypada na maj i czerwiec, a przepoczwarczenie na sierpień[2].
Rozprzestrzenienie edytuj
Zamieszkuje Europę, Rosję, Azerbejdżan i Turcję[3].
Przypisy edytuj
- ↑ a b Henryk Sandner: Owady. Państwowe Wydawnictwa Naukowe, 1989. ISBN 83-01-08369-7.
- ↑ a b c Andrzej Szujecki: Klucze do oznaczania owadów Polski cz. XIX Chrząszcze - Coleoptera z. 24 e Kusakowate - Staphylinidae: Kusaki - Staphylininae. Warszawa, Wrocław: PWN, PTE, 1980.
- ↑ Lee H. Herman. Catalog of the Stapylinidae (Iscecta:Coleoptera). 1758 to the End of Second Millenium. VI Staphylinine Group (Part 3). Staphylininae: Staphylinini (Quediina, Staphylinina, Tanygnathinina, Xanthopygina), Xantholinini. Staphylinidae icertae sedis. Fossils Protactinae†. „Bulletin of the American Museum of Natural History”. 265, s. 3021–3840 (3497-3501), 2001.