Latarnia czarnoksięska
Latarnia czarnoksięska, latarnia magiczna (z łac. również laterna magica) – najprostszy aparat projekcyjny rzutujący obraz ze szklanych przeźroczy. Składał się on z soczewki (często tylko samego szkła z namalowanym obrazem) oraz źródła światła.
Za jego wynalazcę uznaje się jezuitę Athanasiusa Kirchera, który opisał ją w książce Ars Magna Lucis et Umbrae (Wielka sztuka światła i cienia) z 1671 roku. Miał ją skonstruować około roku 1645, udoskonalając wynalazek Giambattisty della Porta z końca XVI wieku.
Latarnia czarnoksięska została udoskonalona przez E. G. Robertsona, który do urządzenia dodał mechanizm regulacji ostrości. Samo urządzenie zostało opatentowane w USA w 1870 roku przez Henry'ego R. Heyla z Filadelfii.
Aparat ten można uznać za prototyp:
Inne znaczeniaEdytuj
Latarnia czarnoksięska to także tytuł książek:
- Adolfa A. von Crenzina z lat 1826-1827,
- Józefa I. Kraszewskiego z lat 1843-1844 – satyryczna, XIX-wieczna powieść społeczno-obyczajowa,
- Aleksandra Jackiewicza z 1956 r. będącej zbiorem pochwalnych esejów na temat filmu socrealistycznego.
- Pod tytułem Laterna magica ukazała się także autobiografia Ingmara Bergmana (1991).