Leanid Lewin

białoruski architekt narodowości żydowskiej

Leanid Miendelewicz Lewin (biał. Леанід Мендэлевіч Левін, ros. Леонид Менделевич Левин, Leonid Miendielewicz Lewin; ur. 25 lipca 1936 w Mińsku, zm. 1 marca 2014 tamże[1]) – białoruski architekt narodowości żydowskiej, autor i współautor wielu zespołów urbanistycznych, budynków i pomników na terenie Mińska, Białorusi i Rosji.

Leanid Lewin
Леанід Левін
ilustracja
Data i miejsce urodzenia

25 lipca 1936
Mińsk

Data i miejsce śmierci

1 marca 2014
Mińsk

Narodowość

białoruski Żyd

Alma mater

Białoruski Państwowy Instytut Politechniczny

Odznaczenia
Nagroda Leninowska Nagroda Leninowska Nagroda Leninowskiego Komsomołu
Krzyż Kawalerski Orderu Zasługi RFN

Życiorys

edytuj
 
Budynek Ministerstwa Spraw Zagranicznych Białorusi
 
Stacja metra „Niamiha”

Urodził się 25 lipca 1936 w Mińsku, w Białoruskiej SRR, ZSRR. W 1960 roku ukończył Białoruski Państwowy Instytut Politechniczny. W 1997 roku otrzymał tytuł akademika Białoruskiej Akademii Architektury[2]. W latach 1960–1997[3] pracował w Instytucie „Mińskprojekt”. Następnie był kierownikiem twórczej pracowni architektonicznej. Zgodnie z jego projektem wybudowany został pawilon Republikańskiego Centrum Wystawowego (1968), budynek byłego Komitetu Miejskiego Komunistycznej Partii Białorusi (1979, obecnie siedziba Ministerstwa Spraw Zagranicznych Białorusi), stacje metra „Płoszcza Lenina” (1984), i „Niamiha” (1990). Lewin był współautorem projektów rozplanowania i zabudowy centrum Mińska (1970–1975), Prospektu Maszeraua (obecnie Prospekt Zwycięzców), rekonstrukcji Troickiego Przedmieścia (1980–1986), pomników architektonicznych „Chatyń”, „Wyłom”, „Katiusza”, „Wyklęcie faszyzmu”, pomników Janki Kupały i Jakuba Kołasa w Mińsku (oba 1972), „Żołnierskie pole” w Wołgogradzie i wielu innych[3].

Leanid Lewin był prezesem Białoruskiego Zrzeszenia Organizacji i Gmin Żydowskich oraz prezesem Mińskiej Żydowskiej Fundacji Charytatywnej Chesed-Rachamim[3].

Nagrody

edytuj

Życie prywatne

edytuj

Leanid Lewin był żonaty, miał córkę. Zarówno żona, jak i córka były architektami[3].

Przypisy

edytuj

Bibliografia

edytuj
  • Centrum Naukowo-Analityczne „Białoruska Perspektywa”: Kto jest kim w Białorusi. Białystok: Podlaski Instytut Wydawniczy, 2000, s. 313, seria: Biblioteka Centrum Edukacji Obywatelskiej Polska – Białoruś. ISBN 83-913780-0-4.