Lemoniada
Lemoniada – napój chłodzący o kwaskowatym smaku składający się z wody, cukru i soku cytrynowego, niekiedy gazowany.
Warianty edytuj
Występuje w wielu wariantach, jednak klasyczną, domową lemoniadę sporządza się ze słodzonej, przegotowanej wody (albo wody sodowej) z dodatkiem naturalnych soków cytrusowych (cytryna, limonka, pomarańcza) oraz startej skórki z tych owoców. Napój podaje się oziębiony, a dla podniesienia smaku i wyglądu do każdej porcji napoju wkłada się plasterek pomarańczy lub cytryny. Można podać również z kostkami lodu i słomką, najlepiej w wysokiej szklance[1].
Sok zastępowany bywa przez inny kwas – pochodzenia roślinnego lub sztuczny[2].
Lemoniada jest napojem bezalkoholowym, wchodzi jednak w skład drinków, np. jako dodatek do piwa – napoje shandy, gaseosa, panaché, panasch, radler, alsterwasser, potsdamer, russ.
Historia edytuj
Edycja pisma Medical Times z 1846 podaje przykłady stosowania lemoniady jako lekarstwa w szpitalach paryskich[3].
Henry Mayhew w wydanej w 1864 pracy o ludności ubogiej Londynu pisze o sprzedaży lemoniady jako podstawy utrzymania biedaków w sezonie letnim. Lemoniada, nazywana w zależności od zastosowanych dodatków smakowych nektarem albo perskim sorbetem, miała składać się z pięciu podstawowych składników (woda, cukier, soda, kwas i sok owocowy). Podaje też przykłady ulicznej sprzedaży lemoniady – zarówno z dystrybutorów, jak i butelkowanej[4].
Zobacz też edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ Ryszard Jargoń, Obsługa konsumenta, cz. 2, Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne SA, Warszawa 2000, ISBN 978-83-02-07845-3, s. 48.
- ↑ Witold Doroszewski, Słownik języka polskiego, t. 4, Polska Akademia Nauk, Wiedza Powszechna, Warszawa 1969.
- ↑ Medical Times, 9: 1846, s. 355.
- ↑ H. Mayhew, London Labour and the London Poor: the condition and earnings of those that will work, cannot work and will not work, London 1864, s. 198.