Leonard Samborski
Leonard Samborski (ur. 6 listopada[a] 1885 w Warszawie) – pułkownik piechoty Wojska Polskiego.
 pułkownik piechoty
| |
| Data i miejsce urodzenia |
6 listopada 1885 |
|---|---|
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
dowódca pułku |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
    
| |
Życiorys
edytujUrodził się 6 listopada 1885 w Warszawie[2], w rodzinie Wincentego[1].
Służył w 26 Mohylewskim Pułku Piechoty w Woroneżu, który wchodził w skład 7 Dywizji Piechoty[1]. W lipcu 1914, w czasie mobilizacji, został przeniesiony do 234 Boguczarskiego Pułku Piechoty (ros. Богучарский 234-й пехотный полк) należącego do 59 Dywizji Piechoty[3][1]. W szeregach tego pułku walczył podczas I wojny światowej, awansując na kapitana[3].
8 grudnia 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego z byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej, z zatwierdzeniem posiadanego stopnia majora ze starszeństwem z 7 listopada 1918[4] i przydzielony do Szkoły Oficerskiej w Dęblinie[5]. 15 lipca 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu majora, w piechocie, w grupie oficerów byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej. Pełnił wówczas służbę w 1 Pułku Strzelców Granicznych[6].
We wrześniu 1920 został przeniesiony do 11 Pułku Piechoty w Tarnowskich Górach na stanowisko dowódcy III batalionu[7]. Po zakończeniu działań wojennych i przejściu pułku na organizację pokojową został wyznaczony na stanowisko dowódcy batalionu sztabowego 11 pp[8][9][7]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 167. lokatą w korpusie oficerów piechoty[10], a 31 marca 1924 mianowany podpułkownikiem ze starszeństwem z 1 lipca 1923 i 69. lokatą w korpusie oficerów piechoty[11]. W 1924 został przesunięty na stanowisko dowódcy III batalionu, detaszowanego w Dziedzicach[12]. W maju 1925 został wyznaczony na stanowisko zastępcy dowódcy 11 pp[13][7]. Od 28 września do 26 listopada 1927 był słuchaczem II unitarno-informacyjnego kursu dla podpułkowników i pułkowników, kandydatów na dowódców pułków, względnie dowódców pułków. W lipcu 1928 został mianowany dowódcą 11 pp[14][15][16]. 24 grudnia 1929 został mianowany pułkownikiem ze starszeństwem z 1 stycznia 1930 i 4. lokatą w korpusie oficerów piechoty[17]. W lipcu 1935 roku został zwolniony ze stanowiska z zachowaniem dotychczasowego dodatku służbowego[18]. 2 sierpnia uroczyście przekazał obowiązki dowódcy pułku swemu następcy, ppłk. Henrykowi Gorgoniowi[7]. Z dniem 30 listopada tego roku został przeniesiony w stan spoczynku[19].
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski – 11 listopada 1935 „za zasługi w służbie wojskowej”[20][21]
- Krzyż Walecznych dwukrotnie[22]
- Złoty Krzyż Zasługi – 10 listopada 1928[23][24]
- Order Świętego Stanisława 2 stopnia z mieczami dwukrotnie – 16 lutego 1916 16 stycznia 1917[3]
- Order Świętej Anny 3 stopnia z mieczami i kokardą[3]
- Order Świętej Anny 4 stopnia z napisem „Za odwagę”[3]
Uwagi
edytuj- ↑ Wg kalendarza juliańskiego urodził się 24 października 1885[1]. Zobacz daty nowego i starego porządku.
Przypisy
edytuj- ↑ a b c d Самборский Леонард Викентьевич. Офицеры русской императорской армии. [dostęp 2022-08-26]..
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-08-26]..
- ↑ a b c d e Памяти героев Великой войны 1914–1918 : Поиск героев войны : Самборский Леонард. Ministerstwo Obrony Federacji Rosyjskiej Zarząd ds. utrwalenia pamięci poległych w obronie Ojczyzny. [dostęp 2022-08-26]. (ros.).
- ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 12 z 19 grudnia 1918 roku, poz. 324.
- ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 13 z 23 grudnia 1918 roku, poz. 383.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 27 z 21 lipca 1920, s. 596.
- ↑ a b c d Koryczan 1935 ↓, s. 825-826.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 22 z 22 lipca 1922 roku, s. 545.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 155, 400.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 30.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 32 z 2 kwietnia 1924 roku, s. 167.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 147, 343.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 55 z 22 maja 1925 roku, s. 266.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 24 lipca 1928 roku, s. 216.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 27, 163.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 18, 541.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 21 z 24 grudnia 1929 roku, s. 438.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 10 z 4 lipca 1935 roku, s. 90.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 10 z 4 lipca 1935 roku, s. 86.
- ↑ M.P. z 1935 r. nr 258, poz. 308.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 12 z 11 listopada 1935, s. 121.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 18.
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych na polu pracy w poszczególnych działach wojskowości”.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 11 listopada 1928, s. 405.
Bibliografia
edytuj- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Józef Koryczan. Pożegnanie dowódcy i kwatermistrza 11 pułku piechoty. „Wiarus”. 34, 1935-08-24. Warszawa.