Tarnowskie Góry

miasto w województwie śląskim

Tarnowskie Góry (; niem. Tarnowitz, cz. Tarnovice, Tarnovské Hory; łac. Montes Tarnovicenses) – miasto w południowej Polsce, w województwie śląskim, siedziba powiatu tarnogórskiego, na północnym krańcu Górnośląskiego Okręgu Przemysłowego (GOP), historycznie na Górnym Śląsku.

Tarnowskie Góry
miasto i gmina
Ilustracja
Fragment Śródmieścia Tarnowskich Gór z Rynkiem z lotu ptaka
Herb Flaga
Herb Flaga
Państwo

 Polska

Województwo

 śląskie

Powiat

tarnogórski

Konurbacja

górnośląska

Prawa miejskie

1526[1], 1528[1] lub 1562[2]

Burmistrz

Arkadiusz Czech

Powierzchnia

83,81[3] km²

Wysokość

254–352 m n.p.m.

Populacja (30.06.2024)
• liczba ludności
• gęstość


61 240[4]
730,7 os./km²

Strefa numeracyjna

(+48) 32

Kod pocztowy

42-600, 42-603, 42-604, 42-605, 42-606, 42-609, 42-612, 42-680

Tablice rejestracyjne

STA

Położenie na mapie powiatu tarnogórskiego
Mapa konturowa powiatu tarnogórskiego, blisko centrum na dole znajduje się punkt z opisem „Tarnowskie Góry”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, na dole znajduje się punkt z opisem „Tarnowskie Góry”
Położenie na mapie województwa śląskiego
Mapa konturowa województwa śląskiego, blisko centrum u góry znajduje się punkt z opisem „Tarnowskie Góry”
Ziemia50°26′40″N 18°51′20″E/50,444444 18,855556
TERC (TERYT)

2413041

SIMC

0943813

Hasło promocyjne: I 🖤 TG
Urząd miejski
Rynek 4
42-600 Tarnowskie Góry
Strona internetowa
BIP

W latach 1975–1998 miasto administracyjnie należało do województwa katowickiego.

W 2017 tarnogórska Kopalnia rud ołowiu, srebra i cynku wraz z systemem gospodarowania wodami podziemnymi została wpisana na listę światowego dziedzictwa UNESCO.

Według danych GUS z 31 grudnia 2020 r., Tarnowskie Góry liczyły 61 756 mieszkańców[5] i były pod względem liczby ludności osiemnastym miastem w województwie śląskim, a także 67. spośród najludniejszych miast w Polsce[6]. Tarnowskie Góry są w Polsce największym spośród miast i zarazem jedynym spośród miast ludniejszych niż 50 000, w których wybiera się burmistrza.

Położenie geograficzne

edytuj

Tarnowskie Góry leżą w środkowo-południowej części powiatu tarnogórskiego. Przez miasto przepływa m.in. Stoła (przez dzielnice Lasowice, Sowice i Strzybnicę), Drama (przez Repty Śląskie) i struga Pniowiec (przez dzielnicę Pniowiec). Miasto leży na skraju Niziny i Wyżyny Śląskiej. Tarnowskie Góry są głównym miastem Garbu Tarnogórskiego.

Najwyższymi wzniesieniami są Sucha Góra (352 m n.p.m.) i Srebrna Góra (347 m n.p.m.) na południu miasta, na granicy z Bytomiem, a najniżej położone są dolina Stoły (254 m n.p.m.) oraz dolina jej dopływu – Granicznej Wody (255 m n.p.m.) w północnej części miasta.

Miasto od Bytomia dzieli 12 km, od Gliwic 22 km, od Katowic 25 km, a od Lublińca 26 km.

Podział administracyjny

edytuj

Miasto zajmuje obszar 83,88 km²[7] (w przybliżeniu 13% powierzchni powiatu tarnogórskiego) i od 1998 składa się z 11 dzielnic (będących jednostkami pomocniczymi gminy)[8]:

 
Dzielnice Tarnowskich Gór

Do 1977 w skład miasta wchodziły Boruszowice, Hanusek oraz Mikołeska[9], zaś do 1994 dzielnicą Tarnowskich Gór było Miasteczko Śląskie z Żyglinem i Żyglinkiem oraz Bibielą i Brynicą[10].

Granice

edytuj

Tarnowskie Góry graniczą z:

Środowisko naturalne

edytuj
 
Alejka w Parku Repeckim

Klimat

edytuj

Tarnowskie Góry leżą w obrębie śląsko-krakowskiej dzielnicy klimatycznej. Charakteryzuje ją przewaga wpływów oceanicznych nad kontynentalnymi oraz sporadyczne oddziaływanie docierających tu od południowego zachodu przez Bramę Morawską mas powietrza zwrotnikowego. Docierają tu również zimne masy powietrza arktycznego z północy – głównie w chłodnej połowie roku. Średnia temperatura roczna wynosi +7,7 °C, zaś suma opadów atmosferycznych wynosi 699 mm w ciągu roku. Okres wegetacyjny trwa w Tarnowskich Górach średnio 246 dni[11].

Przyroda ożywiona

edytuj

Parki:

Nazwa Powierzchnia Dzielnica
Park Miejski 21,5 ha Śródmieście-Centrum
Park Repecki ok. 200 ha Repty Śląskie
Park Kunszt 0,98 ha Bobrowniki Śląskie-Piekary Rudne
Park Redena 3,0 ha Śródmieście-Centrum
Park Strzelecki ?? ha Śródmieście-Centrum
Park Ojców Kamilianów 5,0 ha[12] Osada Jana
Park Piny 6,68 ha[12] Osada Jana
Park Hutnika 2,57 ha[12] Strzybnica
Park w Reptach i Dolina rzeki Dramy 233,6 ha Repty Śląskie
Zespół „Doły Piekarskie” 24 ha Bobrowniki Śląskie-Piekary Rudne

Ochrona przyrody

edytuj

Rezerwaty przyrody:

Nazwa Powierzchnia Przedmiot ochrony
Segiet 92,29 ha w którym rośnie 149 gatunków roślin, w tym wiele rzadkich i chronionych. Naturalny las bukowy graniczy tu z objętym ochroną, dawnym wyrobiskiem dolomitu „Blachówka”.

W mieście występują 123 pomniki przyrody (122 przyrody ożywionej i 1 nieożywionej), m.in.:

Ekologia i ochrona środowiska

edytuj
Ta sekcja jest niekompletna. Jeśli możesz, rozbuduj ją.

Problemem ekologicznym jest zagrożenie ze strony zwałowisk odpadów niebezpiecznych po byłych zakładach chemicznych[13].

W 2011 zaczęła działać Centralna Oczyszczalnia Ścieków (COŚ) znajdująca się w rejonie ulicy Grzybowej. Powstała ona w ramach pierwszego etapu projektu budowy w mieście systemu wodno-kanalizacyjnego[14].

Historia

edytuj
Osobny artykuł: Historia Tarnowskich Gór.
 
Widok miasta Tarnowskie Góry w I poł. XVIII wieku (rys. Friedrich Bernhard Wernher)
 
Tarnowskie Góry na mapie Principatus Silesiae Oppoliensis I. W. Wielanda (1736)

Historia miasta jest związana z wydobyciem rud srebra, ołowiu, a później również cynku. Według legendy, pierwszą bryłę kruszcu srebronośnego wyorał chłop Rybka ok. 1490 roku, co w 1612 roku w swoim dziele Officina ferraria zanotował Walenty Roździeński następującymi słowami „Srebrny kruszec w Bytomiu, na górach wnet nastał, Iny zasię od kruszca w mili zalanego, znaleziony przez chłopa Rybkę niejakiego”[15]. Od tego czasu na teren dzisiejszego miasta zaczęli przybywać osadnicy, powstawały pierwsze osady górnicze.

Ówczesny właściciel ziem, Jan II Dobry, książę opolsko-raciborski, oraz margrabia Jerzy von Ansbach w 1526 roku nadali swoim włościom (a więc również terenom, na którym powstało przyszłe miasto) przywilej wspierający górnictwo, tj. „akt wolności górniczej”. W 1528 roku ogłosili oni akt uzupełniający prawodawstwo górnicze, tzw. Ordunek Gorny i odtąd (od 31 października 1528 roku) pierwsi urzędnicy zaczęli prowadzić rachunki tarnogórskiego górnictwa, zaś pierwsze księgi kopalniane od 1529 roku, odkąd tarnogórski Urząd Górniczy otrzymał własną pieczęć i herb (9 marca 1529 roku)[16]. Wówczas rozpoczyna się okres szybkiego rozwoju górnictwa rud srebronośnych oraz osady górniczej, stopniowo przekształcanej w miasto, w którym równie intensywnie rozwija się handel i rzemiosło. W 2. połowie XVI wieku wybudowano wiele istniejących do dziś kamienic. Najstarszym budynkiem murowanym w powstającym mieście był istniejący do dziś tzw. Dom Florczaka u wylotu ul. Ratuszowej, przy obecnej ul. Gliwickiej 6, będący w latach 1528–1562 pierwszą siedzibą tarnogórskiego Urzędu Górniczego[17].

Według badań Zdzisława Jedynaka, prawa miejskie i własny herb Tarnowskim Górom nadał 25 lipca 1562 roku w Ansbach margrabia brandenburski i książę karniowski Jerzy Fryderyk Hohenzollern[2].

W połowie XVI w. Tarnowskie Góry były największym ośrodkiem górnictwa kruszcowego na Górnym Śląsku. Wielu zwolenników znalazła tu reformacja. Jej utrwalenie nastąpiło po śmierci Jana II Dobrego (1532), kiedy miasto przeszło pod panowanie Hohenzollernów. W 1529 roku protestanci wybudowali pierwszy drewniany kościół, a dwa lata później na jego miejscu – murowany[17].

W 1531 roku utworzono szkołę braci polskich, której rektorem na przełomie XVI i XVII w. był Daniel Franconius, wybitny pedagog i poeta braci polskich. Świetności miasta kres położyła wojna trzydziestoletnia (1618–1648). W 1676 roku w Tarnowskich Górach wybuchła zaraza, która ustąpiła po procesji błagalnej do Piekar. Na pamiątkę tego zdarzenia tarnogórzanie zobowiązali się udawać corocznie w niedzielę po 2 lipca do Sanktuarium Matki Boskiej Piekarskiej. Tradycja ta trwa do dzisiaj.

16 grudnia 1740 roku wkroczeniem wojsk pruskich na Śląsk rozpoczęły się wojny śląskie. Po zakończeniu pierwszej z nich w 1742 roku miasto przeszło spod panowania austriackiego pod pruskie. W latach 80. XVIII w. powstała z inicjatywy Fryderyka Wilhelma von Redena rządowa kopalnia i huta „Fryderyk” – nazwana od królewskiego imienia, w której 19 stycznia 1788 roku uruchomiono jedną z pierwszych na kontynencie europejskim, sprowadzoną z Anglii, maszynę parową do odwadniania wyrobisk górniczych[18].

W 1803 roku otwarto pierwszą szkołę górniczą, kilkanaście lat później wydrążono nową sztolnię „Fryderyk”, założono drukarnię, wybrukowano Rynek oraz ul. Krakowską i Lubliniecką (obecnie ul. Opolska), założono nowe fabryki i hutę żelaza, rozpoczęto budowę wodociągów miejskich. Również wtedy powstała Spółka Bracka jako instytucja ubezpieczająca górników. W 1857 roku uruchomiono pierwszą linię kolejową do Opola. Rozwój miasta przyspieszyło również utworzenie w 1873 roku powiatu tarnogórskiego.

Podczas plebiscytu mieszkańcy miasta prawie w 85% opowiedzieli się za Niemcami[19][20], z kolei mieszkańcy powiatu opowiedzieli się za przynależnością do Polski – za Polską głosowało 62%, za przynależnością do Niemiec 38% (w tym prawie 10% tzw. emigrantów). W 1922 roku miasto włączono do Polski.

1 grudnia 1945 roku do miasta włączono gminy Sowice i Lasowice[21].

Na początku XX w. wyczerpały się zasoby rud i zakończyło się wydobycie kruszcu.

 
Tarnowskie Góry wśród nazw śląskich miast wymienionych w urzędowym pruskim dokumencie z 1750 roku, wydanym w języku polskim w Berlinie[22].

Jest to staropolska nazwa komponowana, złożona z dwóch członów: Tarnowskie (co odpowiada we współczesnej polszczyźnie formie tarnowickie) oraz Góry (czyli ze staropolskiego gory, oznaczające ‘kopalnie’).

Pierwszy człon pochodzi od nazwy średniowiecznej wsi Tarnowice, wchłoniętej później przez miasto (obecnie dzielnica Stare Tarnowice), której nazwa z kolei wywodzi się od staropolskiej nazwy osobowej (imienia) Tarn, ta zaś od staropolskiego tarna, czyli ciernia dzikiego gatunku śliwy – tarniny[23]. Zatem w języku polskim Tarnowskie Góry to pierwotnie: gory = ‘kopalnie’ tarnowskie, ewentualnie tarnowickie, bo położone na gruntach właściciela Tarnowic.

Niemcy zaadaptowali nazwę fonetycznie w sposób najprostszy z możliwych – modyfikacja formantu –ice w –itz – jako Tarnowitz[24], co było zgodne z lokalnym, jeszcze średniowiecznym słowiańskim modelem nazewniczym (np. GliwiceGleiwitz) oraz realiami własnościowymi (miasto Tarnowskie Góry powstało na gruntach wsi Tarnowice). Czesi przyjęli ten sam tradycyjny, słowiański model, stąd w czeskojęzycznych dokumentach i piśmiennictwie (również naukowym) miasto ma nazwę Tarnovice, dopiero w nowszych czasach pojawia się równolegle sczechizowana forma Tarnovské Hory, urobiona z polskiej nazwy[25]. Łacińskie zapisy nazwy miasta były tworzone z formy niemieckiej, bądź staropolskiej, np.: singularne Tarnovitium, Tarnomontium, czy pluralne Montes Tarnovicenses.

W najstarszych dokumentach z początku dziejów miasta nie rozróżniano pospolitego określenia gory tarnowskie (‘kopalnie pod Tarnowicami’, ‘kopalnie koło Tarnowic’) od nazwy własnej Gory Tarnowskie (‘miasto Tarnowskie Góry’). W XVI wieku mieszkańcy miasta posługiwali się trzema językami i w nich zapisywali oficjalną nazwę miasta: w języku niemieckim Freye Bergstadt Tarnowitz, w języku czeskim Swobodné Mésto Houry Tarnowské (archaiczny zapis) oraz w języku polskim Swobodne Miasto Gory Tarnowskie lub Swobodne Miasto na Gorach Tarnowskich. Historyczna nazwa miasta w języku polskim – Swobodne Miasto Gory Tarnowskie lub w skrócie Gory Tarnowskie – występuje w dokumentach z XVI, XVII i I połowy XVIII wieku, natomiast nazwa z odwrotnym szykiem wyrazów (Tarnowskie Góry) pojawia się w tym okresie sporadycznie. W II połowie XVIII wieku oraz w wieku XIX w dokumentach występuje już praktycznie wyłącznie nazwa niemieckojęzyczna Freie Bergstadt Tarnowitz, niemniej Józef Lompa w książce Krótki rys jeografii Szląska dla nauki początkowej z 1847 podaje polską nazwę Góry Tarnowskie[26]. Wśród mieszkańców używana była również forma Góry, tłumaczona na niemieckie Bergen, natomiast w 1922, po przyłączeniu miasta do Polski, ostatecznie utrwaliła się forma Tarnowskie Góry. Zdaniem dr. Marka Wojcika, błędnym tłumaczeniem niemieckiego Freie Bergstadt Tarnowitz jest pojawiające się od 1922 w wielu opracowaniach, a czasem również dokumentach i na pieczęciach sformułowanie Wolne Miasto Górnicze Tarnowskie Góry zawierające pleonazm ‘górnicze góry’, czyli ‘kopalniane kopalnie’[27].

Heinrich Adamy zalicza nazwę Tarnowitz do grupy miejscowości, których nazwy wywodzą się od nazw drzew i roślin, a dokładniej słowiańskiej nazwy tarniny „von tarn = Schwarzdorn, Schlehdorn (prunus spinosa)”, podając jako starszą, słowiańską formę Tarnowicz oraz znaczenie nazwy miasta w języku niemieckim 'Schlehdornstadt' (pol. ‘tarninowe miasto’)[24].

Na pierwszej mapie Śląska, którą w 1561 narysował Martin Helwig z Nysy, miasto oznaczone jest jako Tarnowitz. W roku 1613 śląski regionalista i historyk Mikołaj Henel z Prudnika wymienił miejscowość w swoim dziele o geografii Śląska pt. Silesiographia podając jej łacińską nazwę: Tarnovitium[28]. W polskojęzycznej edycji pruskiego rozporządzenia Fryderyka Wielkiego z 1750 wśród śląskich miast wymienia polską formę Tarnowskie Gory[22].

W 1612 Walenty Roździeński w staropolskim poemacie o śląskim hutnictwie pt. Officina ferraria abo Huta i warstat z kuźniami szlachetnego dzieła żelaznego, opisuje genezę nazwy miasta Tarnowskie Góry oraz czas jego utworzenia za panowania Jana II Dobrego[29]:

Zatym książę rozkazał, aby wysiekano
On las, a na tym miejscu miasto zbudowano.
A stąd ludzie – zszedszy sie zewsząd – w krótkiej chwili,
Robiąc kruszce, niemałe miasto zbudowali,

Któremu od Tarnowic zaraz dali imię
Tarnowskie Góry: to stąd, iż gruntu a ziemie
Wielką sztukę od tej wsi sobie oderwali,
Kędy prawie przednią część miasta zbudowali.

Proces powstania nazwy podobnie relacjonuje Felix Triest w topograficznym opisie Górnego Śląska z 1865 roku[30]:

Die Stadt wurde auf dem Territorium des Dorfes Alt-Tarnowitz gegrundet und erhielt davon ihren Namen. Polnisch heist sie góry tarnowskie (Tarnowitzer Berge), wird aber gewohnlich nur góry genannt.

Co się tłumaczy:

Miasto zostało założone na terenie wsi Stare Tarnowice i stąd otrzymało swoją nazwę. Po polsku nazywa się góry tarnowskie ('Tarnowitzer Berge'), jest jednak zwyczajowo nazywane górami.

Demografia

edytuj
Osobny artykuł: Ludność Tarnowskich Gór.

Dane z 31 grudnia 2016[31]

Opis Ogółem Kobiety Mężczyźni
Jednostka osób % osób % osób %
Populacja 61 229 100 31 778 51,9 29 451 48,1
Gęstość zaludnienia
[mieszk./km²]
731,4 379,6 351,8

źródło: Bank Danych Lokalnych GUS[32]

Mieszkalnictwo

edytuj
 
Osiedle Przyjaźń w Starych Tarnowicach

Tereny zabudowy wielorodzinnej zajmują 311,06 ha, w tym zabudowanych jest 42,37% powierzchni. Największy odsetek terenów mieszkaniowych skupia się w dzielnicy śródmiejskiej, a zwłaszcza w ścisłym centrum miasta, jak również na Osiedlu Kolejarzy, Kolonii Staszica, Lyszcze, Sabinie (Osiedle Gruzełki), Blaszynie i Osiedlu Mickiewicza. Wśród pozostałych dzielnic, największy odsetek terenów mieszkaniowych posiadają dzielnice: Lasowice (Osiedle Generała Andersa), Osada Jana i Stare Tarnowice (Osiedle Przyjaźń).

Symbole miasta

edytuj

W herbie obok złotego orlego skrzydła z herbu Jana II Dobrego, księcia opolskiego, górnośląskiego Piasta, znajduje się także pół czarnego orła z herbu Hohenzollernów, których przedstawicielem był Jerzy Fryderyk von Ansbach, nadający miastu herb w 1562 r. Młotki (pyrlik i żelazko) symbolizują górnictwo – główne zajęcie pierwszych mieszkańców miasta. Labry i klejnot nad hełmem stanowią jego udostojnienie[33].

Flagę miasta tworzą obecnie barwy srebrna (biała), czarna i złota (żółta). Flaga nawiązuje do herbu[33]. W okresie pruskim miasto używało flagi czarno-białej, wywodzącej się bezpośrednio od barw rodowych Hohenzollernów.

Na obecnie używanej pieczęci miejskiej widnieje herb miasta i jego nazwa otaczająca herb kołem. Pieczęcie te widnieją na dokumentach wydawanych przez reprezentantów władzy samorządowej Tarnowskich Gór.

Polityka

edytuj

Burmistrz

edytuj
 
Burmistrz Tarnowskich Gór Arkadiusz Czech
(na pierwszym planie)

Urzędującym burmistrzem jest od 2006 Arkadiusz Czech. W wyborach samorządowych 2006 uzyskał w I turze wynik 23,68%, a w II – 51%[34].

W kolejnych w 2010 uzyskał w I turze wynik 41,04%, a w II – 69,33%[35]. Zarówno w wyborach w 2006, jak i w 2010 jego głównym przeciwnikiem w II turze był poprzedni burmistrz – Kazimierz Szczerba.

W 2014 z powodzeniem ubiegał się o reelekcję z wynikiem blisko 65% w I turze[36].

Ponownie w I turze zwyciężył w wyborach w 2018, uzyskując 63% głosów[37].

Po raz kolejny wygrał w wyborach w 2024, uzyskując w I turze 34,66%, a w II turze – 54,65% głosów[38].

Tarnowskie Góry są największym pod względem liczby ludności miastem w Polsce, w którym władzę wykonawczą sprawuje burmistrz, a nie prezydent miasta[39].

Atrybutem burmistrza jest łańcuch z Herbem Wielkim Tarnowskich Gór wykonany z metalu barwy srebrnej; łańcuch używany jest podczas oficjalnych i uroczystych wystąpień.

Obecny Burmistrz Tarnowskich Gór ma dwóch zastępców (wiceburmistrzów):

  • od 2006 – Jolanta Tuszyńska, zastępca burmistrza ds. społecznych[40]
  • od 2022 – Bartosz Skawiński, zastępca burmistrza ds. gospodarczych[41][42]
  • 2006–2022 – Piotr Skrabaczewski, zastępca burmistrza ds. gospodarczych[43][42]

Rada Miejska

edytuj

W skład Rady Miejskiej w Tarnowskich Górach wchodzi 23 radnych[44]. Obecnym Przewodniczącym Rady jest reprezentujący Komitet Wyborczy Inicjatywa Obywatelska Powiatu Tarnogórskiego Adrian Wolnik, zaś wiceprzewodniczącymi są Franciszek Nowak (również IO), Łukasz Garus z Koalicji Obywatelskiej[44] oraz Mirosław Grzęda z Prawa i Sprawiedliwości[45].

Urząd Miejski

edytuj
 
Budynek Urzędu Miejskiego przy ul. Sienkiewicza 2

Urząd Miejski w Tarnowskich Górach składa się z 26 komórek organizacyjnych znajdujących się w czterech budynkach w centrum miasta[46]:

  1. Wydział Administracyjny (AG),
  2. Wydział Finansowy (F),
  3. Wydział Organizacyjny (OR),
  4. Wydział Kultury, Turystyki i Promocji Miasta (KTP),
  5. Wydział Podatków (FP),
  6. Biuro Rady Miejskiej (BRM),
  7. Biuro Zamówień Publicznych (BZP),
  8. Biuro Prawne (BP),
  9. Inspektor Ochrony Danych (IOD),
  • przy ul. Piastowskiej 8:
  1. Wydział Inwestycji i Remontów (GI)
    1. Zespół ds. Realizacji Projektu pn. „Budowa kanalizacji sanitarnej i deszczowej oraz oczyszczalni ścieków komunalnych w Tarnowskich Górach” (JRP),
  2. Wydział Zarządzania Kryzysowego (ZK),
  3. Biuro Audytu i Kontroli (BAK),
  4. Pełnomocnik Burmistrza ds. Ochrony Informacji Niejawnych (PN),
  1. Urząd Stanu Cywilnego i Spraw Obywatelskich (USC)
  2. Wydział Edukacji, Sportu i Zdrowia (EK),
  3. Wydział Urbanistyki i Mienia (GU),
  4. Wydział Gospodarki Miejskiej (GM),
  5. Wydział Informatyki (I),
  6. Wydział Ochrony Środowiska (Ś),
  7. Wydział Gospodarki Lokalowej (GL),
  8. Biuro Strategii, Rozwoju i Funduszy Zewnętrznych (ST),
  9. Stanowisko ds. BHP i PPOŻ (BHP),
  10. Biuro ds. dostępności, architektury miejskiej i opieki nad zabytkami (GD),
  • przy ul. Sienkiewicza 2a:
  1. Straż Miejska (SM).

Miasta partnerskie

edytuj

Miastami partnerskimi Tarnowskich Gór są[47]:

Gospodarka

edytuj
 
Główna siedziba Chemet S.A. przy ul. Sienkiewicza 47

Tarnowskie Góry są jednym z 2 miast powiatowych w województwie śląskim (obok Cieszyna) oraz jednym z 17 miast w Polsce zaliczanych do klasy A pod względem atrakcyjności inwestycyjnej (dane Instytutu Badań nad Gospodarką Rynkową w Warszawie)[48].

Transport

edytuj

Drogowy

edytuj
 
Obwodnica będąca częścią dróg krajowych 11 i 78

Tarnowskie Góry leżą na skrzyżowaniu dróg krajowych:

Ponadto przez Tarnowskie Góry ma przebiegać droga ekspresowa S11 łącząca Pomorze ze Śląskiem[49].

Komunikacja miejska

edytuj
 
Jeden z nowych hybrydowych autobusów na dworcu autobusowym

W latach 1992–2018 działał w Tarnowskich Górach Międzygminny Związek Komunikacji Pasażerskiej obsługujący w ostatnim dniu swego istnienia 60 linii autobusowych na terenie gmin Krupski Młyn, Miasteczko Śląskie, Mierzęcice, Ożarowice, Świerklaniec, Tarnowskie Góry, Toszek, Tworóg, Wielowieś i Zbrosławice. Ponadto przez gminy należące do MZKP przebiegało 13 linii obsługiwanych przez Komunikacyjny Związek Komunalny Górnośląskiego Okręgu Przemysłowego.

1 stycznia 2019 roku kompetencje i majątek zarówno MZKP, jak i KZK GOP (a także MZK Tychy) przejął Zarząd Transportu Metropolitalnego (ZTM) należący do Górnośląsko-Zagłębiowskiej Metropolii.

30 kwietnia 2013 otwarty został nowy dworzec autobusowy z zadaszonym peronem, placem manewrowym oraz parkingiem dla kilkunastu autobusów. Wzdłuż ulicy Częstochowskiej wytyczono miejsca parkingowe pozwalające na zastosowanie tzw. systemu „park and ride”. Koszt projektu „Przystanek Europa – regionalne centrum obsługi pasażerskiej w Tarnowskich Górach” wyniósł 20,6 mln złotych, z czego 11 mln złotych wyniosło dofinansowanie ze środków Unii Europejskiej[50].

Latem 2014 roku na ulice miasta wyjechały pierwsze autobusy hybrydowe firmy Volvo[51].

Tarnowskie Góry nie mają i nigdy nie miały komunikacji trolejbusowej ani tramwajowej, choć w przypadku tej drugiej istniały w przeszłości plany przedłużenia linii z Piekar Śląskich przez Świerklaniec lub z Bytomia przez Stolarzowice do Tarnowskich Gór[52][53].

Kolejowy

edytuj
 
Dworzec kolejowy w Tarnowskich Górach

Przez Tarnowskie Góry przebiegają następujące linie kolejowe:

W mieście znajduje się zabytkowy dworzec kolejowy stacji Tarnowskie Góry z 1888 roku. Z zewnątrz posiada neoklasycystyczną kamieniarkę, lecz wewnątrz został on przebudowany w stylu socrealistycznym. W maju i czerwcu 2007 został odrestaurowany. W Strzybnicy znajduje się z kolei nieużytkowany budynek dworca stacji Tarnowskie Góry Strzybnica z 1868 roku. Oba budynki figurują w gminnej ewidencji zabytków miasta Tarnowskie Góry[54].

W pobliżu Tarnowskich Gór znajduje się jedna z największych stacji rozrządowych Europy, która rozciąga się na długości kilku kilometrów od przystanku w Miasteczku Śląskim do stacji w Tarnowskich Górach.

Lotniczy

edytuj

W odległości ok. 20 km od Tarnowskich Gór znajduje się port lotniczy Katowice-Pyrzowice.

Około 15 km na północny zachód od miasta, w 2013 oddano do użytku śmigłowcowe lądowisko Brynek, które zarządzane jest przez Nadleśnictwo Brynek.

Zabytki i atrakcje turystyczne

edytuj
 
Podziemia Zabytkowej Kopalni Srebra
 
Gmach Poczty Polskiej
 
Altana na wzgórzu w Parku Miejskim
 
Parowóz Tp1 – pomnik stojący przy Zespole Szkół Techniczno-Usługowych

Inne obiekty górnicze

edytuj

Obiekty sakralne

edytuj

Obiekty użyteczności publicznej

edytuj
  • Ratusz (Rynek 4)
  • dawne starostwo powiatowe (ul. Sienkiewicza 2), obecnie Urząd Miejski
  • dawna preparanda nauczycielska (ul. Opolska 28–30), obecnie I Liceum Ogólnokształcące im. Stefanii Sempołowskiej
  • dawne gimnazjum realne (ul. Piłsudskiego 1), obecnie II Liceum Ogólnokształcące im. Stanisława Staszica
  • Poczta Polska (ul. Piłsudskiego 12)
  • Sąd Rejonowy (ul. Opolska 17)
  • dawna Spółka Bracka (ul. Bytomska 6), obecnie Komenda Powiatowa Policji i Bank Spółdzielczy
  • dawna willa (ul. Sienkiewicza 5), obecnie Przedszkole nr 4
  • dawna poczta przy placu Żwirki i Wigury (ul. Piastowska 8), obecnie Miejski Zarząd Ulic i Mostów
  • dawna szkoła górnicza (ul. Miarki 17), obecnie Zespół Szkół Gastronomiczno-Hotelarskich
  • dawne seminarium nauczycielskie (ul. Opolska 26), obecnie Zespół Szkół Chemiczno-Medycznych
  • dawna szkoła ewangelicka (ul. Sienkiewicza 6), obecnie nieużytkowana
  • dawny szpital Spółki Brackiej (ul. Opolska 23), obecnie Centralne Biuro Konstrukcji Kotłów i Urząd Skarbowy
  • dawne koszary strzelców konnych i ułanów (ul. Opolska 36), obecnie koszary 5 Pułku Chemicznego
  • pozostałości koszar piechoty (ul. Kościuszki 9, ul. Mickiewicza 23–29, 41), obecnie budynki mieszkalne i usługowe oraz Starostwo Powiatowe, Wydział Geodezji (ul. Mickiewicza 41)

Zamki i pałace

edytuj

Kamienice i domy mieszczańskie

edytuj

Obiekty kolejowe

edytuj

Kultura i rekreacja

edytuj
 
Wychodząca z Rynku ul. Gliwicka wraz z zabytkowymi kamienicami podcieniowymi

Biblioteki

edytuj

Galerie

edytuj
  • „Pod i Nad” (ul. Gliwicka 1)
  • „Inny Śląsk” (ul. Miarki 2)
  • „Nos” w Instytucie Tarnogórskim i Muzeum (ul. Ligonia 7)
  • „Foto-Melcer” (ul. Krakowska 4)
  • „Alga” (ul. Przedwiośnie 8)
  • „Przytyck” w Tarnogórskim Centrum Kultury (ul. Sobieskiego 7)
  • „Przesiadka” na dworcu autobusowym (ul. Pokoju 1)[59]
  • „Antresola” w Miejskiej Bibliotece Publicznej (ul. Zamkowa 5)[60]
  • Kino „Olbrzym” w Tarnogórskim Centrum Kultury (ul. Sobieskiego 7)
  • kino plenerowe przed muszlą koncertową w Parku Miejskim

Rekreacja i wypoczynek

edytuj

Muzyka i taniec

edytuj
 
Muszla koncertowa w tarnogórskim parku miejskim
  • muszla koncertowa w Parku Miejskim
  • Zespół Pieśni i Tańca „Tarnogórzanie”
  • Chór „Kolejarz
  • Chór Mieszany „Allegro”
  • Chór Mieszany „Canzona”
  • Chór Męski im. Feliksa Nowowiejskiego w Reptach
  • Chór Mieszany „Słowiczek”
  • Chór „Schola”
  • Młodzieżowy Chór Rozrywkowy „Dafne”
  • Chór „Fresco”
  • Grupa Tańca nowoczesnego „Tess”
  • Tarnogórski Big Band
  • Parafialna Kamiliańska Orkiestra Dęta
  • Orkiestra młodzieżowa „Tijuana Square”
  • Państwowa Szkoła Muzyczna I stopnia im. Ignacego Jana Paderewskiego, z której pochodzi kompozytor Aleksander Glinkowski[61]
  • Szkoła Tańca „Mistral”
  • Zespół „Clumsy Warlocks”
  • Zespół „4Ys”

Cykliczne imprezy kulturalne

edytuj
 
Rynek w Tarnowskich Górach podczas Gwarków 2017
  • Dni Gwarków – trzy- bądź czterodniowy festyn organizowany od 1957 roku. Charakterystyczną częścią tej imprezy jest barwny pochód ulicami miasta, podczas którego przebierańcy wcielają się w historyczne lub legendarne postacie. Odbywają się we wrześniu.
  • Piknik Gwarecki – organizowany przez Stowarzyszenie Miłośników Ziemi Tarnogórskiej na terenie Skansenu Maszyn Parowych i Kopalni Zabytkowej w czerwcu.
  • Ogólnopolskie Warsztaty Twórcze Osób Niepełnosprawnych – trzydniowa impreza na przełomie września i października, organizowana z inicjatywy Urzędu Miasta i Zakładu Rehabilitacji Zawodowej Inwalidów dla niepełnosprawnych plastyków amatorów.
  • Tarnogórskie Wieczory Muzyki Organowej i Kameralnej – cykl koncertów organowych i kameralnych odbywających się we wrześniu i w październiku w kościele ewangelicko-augsburskim.
  • Dni Kultury Ulicznej
  • Tarnogórskie Spotkania Jazzowe
  • Teatralne PARKowanie
Tygodniki
  • Gwarek” (ISSN 0209-0368), od 1957 roku (wydaje Wydawnicza Spółdzielnia Pracy „Gwarek Śląski”), ukazuje się we wtorki[62],
  • „Dziennik Zachodni. Bytom Piekary Śląskie Tarnowskie Góry” (ISSN 1507-9767), cotygodniowy dodatek do Dziennika Zachodniego, od 1999 roku, ukazuje się w piątki.
Miesięczniki
  • „Informator Spółdzielczy”, od 2001 roku (wydaje Spółdzielnia Mieszkaniowa „Gwarek”), rozprowadzany wśród członków i mieszkańców zasobów spółdzielni.
Kwartalniki
  • „Montes Tarnovicensis” (ISSN 1640-0216), od 2000 roku (wydaje Oficyna Monos), ukazuje się na Wielkanoc, początek wakacji, „Gwarki” i Boże Narodzenie[63].
Wydawnictwa ciągłe

ukazujące się nieregularnie:

  • „Zeszyty Tarnogórskie” (ISSN 0860-3693), od 1986 roku (wydaje Instytut Tarnogórski i Muzeum)[64],
  • „Studia Nad Dawnym Wojskiem, Bronią i Barwą” (ISSN 1231-1707), od 1993 roku (wydaje Instytut Tarnogórski i Muzeum)[64],
  • „Tarnogórski Rocznik Muzealny” (ISSN 2544-543X), od 2003 roku (wydaje Muzeum Instytutu Tarnogórskiego)[64],
  • „Rocznik Muzeum w Tarnowskich Górach” (ISSN 1897-9378), od 2006 roku (wydaje Muzeum w Tarnowskich Górach)[65],
  • „Silesian Natural History Monographs” (ISSN 2082-324X), od 2010 roku (wydaje Instytut Tarnogórski i Muzeum)[64].
Media elektroniczne
  • tg.net.pl – portal powiatu tarnogórskiego, istnieje od 1999 roku, zarejestrowany tytuł prasowy
  • tarnowskiegory.info - serwis powiązany z magazynem ŚLĄZAG
  • TarnowskieGory24.Info – istnieje od 2012 roku, zarejestrowany tytuł prasowy
  • TG Stacja – Telewizja z Miasta Gwarków, istnieje od czerwca 2013 roku[66].
Wydawnictwa
  • Wydawnictwo Instytutu Tarnogórskiego, istnieje od 1993 roku,
  • Wydawnictwo św. Macieja Apostoła, istnieje od 2009 roku.

Edukacja i nauka

edytuj

Historia

edytuj
 
II Liceum Ogólnokształcące im. Stanisława Staszica

Pierwszą znaną ze źródeł historycznych placówką edukacyjną w Tarnowskich Górach była założona w 1531 protestancka szkoła kształcąca w języku polskim i niemieckim. W okresie kontrreformacji w przekształcono ją w szkołę katolicką (formalnie w 1629), która rozpoczęła regularne nauczanie dopiero w 1666. W latach 1713–1756 Jezuici dodatkowo prowadzili w mieście progimnazjum. Po przejęciu Śląska przez Prusy w Tarnowskich Górach ponownie otwarto szkołę protestancką (1754) i odtąd w mieście działały szkoły obu wyznań, a od 1846 również szkoła żydowska. W latach 1803–1933 funkcjonowała szkoła górnicza, która była pierwszą średnią szkołą zawodową w Tarnowskich Górach. W 1870 otwarto Szkołę Realną, późniejsze Królewskie Gimnazjum Realne (niem. Königliches Realgymnasium zu Tarnowitz) – pierwszą w mieście średnią szkołę ogólnokształcącą. Szczególnie w okresie międzywojennym miasto słynęło z dobrze rozwiniętego szkolnictwa (Państwowe Gimnazjum Męskie, Państwowe Gimnazjum Żeńskie, zespół szkół powszechnych przy ul. Parkowej, Seminarium Nauczycielskie, „Szkoła Raciborzanek”).

Współczesność

edytuj

Żłobki, przedszkola, szkoły podstawowe i średnie

edytuj

W Tarnowskich Górach obecnie działa 1 żłobek publiczny, 14 przedszkoli publicznych, 8 publicznych szkół podstawowych (nr 3, 5, 8, 9, 10, 11, 13, 15) i 4 zespoły szkolno-przedszkolne, prowadzone przez samorząd miejski[67]. W mieście istnieje też 9 zespołów szkół o charakterze zawodowym: budowlanym, ekonomicznym, gastronomicznym, hotelarskim, mechanicznym, elektronicznym, odzieżowym, medycznym, kolejowym oraz chemicznym. Młodzież ma też możliwość pobierania nauki w 6 liceach ogólnokształcących (I L.O. im. Stefanii Sempołowskiej, II L.O. im. Stanisława Staszica, IV L.O. w Zespole Szkół Technicznych i Ogólnokształcących, VI Liceum Ogólnokształcącym z wojskowością, Zespole Szkół Chemiczno-Medycznych i Ogólnokształcących im. M. Skłodowskiej-Curie, Salezjańskim Ośrodku Szkolno-Wychowawczym) i Centrum Kształcenia Ustawicznego. Ponadto w mieście jest też Państwowa Szkoła Muzyczna I stopnia oraz Specjalny Ośrodek Szkolno-Wychowawczy.

Szkoły wyższe i nauka

edytuj

Od 2003 funkcjonuje w Tarnowskich Górach uczelnia – Filia Wyższej Szkoły Zarządzania i Administracji w Opolu z miejscowym Wydziałem Nauk Społecznych.

W 1993 powstał Instytut Tarnogórski – Placówka Naukowo-Badawcza (z 3 zakładami badawczymi), który od 1999 funkcjonuje w strukturze stowarzyszenia naukowego Instytut Tarnogórski i Muzeum[68].

Szlaki turystyczne

edytuj

Kościoły i związki wyznaniowe

edytuj
 
Zabytkowy kościół św. Mikołaja w Reptach Śląskich
 
Wnętrze kościoła Świętych Apostołów Piotra i Pawła
 
Kościół ewangelicki Zbawiciela

Katolicyzm

edytuj

Starokatolicyzm

edytuj

Restoracjonizm

edytuj
 
Hala sportowa w Tarnowskich Górach
Drużyny i obiekty sportowe
Nazwa klubu Sekcje sportowe
UKS Gwiazda Tarnowskie Góry siatkówka
UKS Unia Strzybnica piłka nożna, judo
UKS Judo Ahinsa Tarnowskie Góry judo
TS Gwarek Tarnowskie Góry piłka nożna
TS Tarnowiczanka Stare Tarnowice piłka nożna
Klub Sportowy „ZGODA-Repty” Repty Śląskie piłka nożna
Górnik Bobrowniki Śląskie piłka nożna
Iskra Lasowice piłka nożna
UKS „Dwójka” Judo Tarnowskie Góry judo
Kolejowy Ośrodek Rekreacji i Sportu „Śląsk” podnoszenie ciężarów, kajakarstwo, kulturystyka i piłka nożna
Międzyszkolny Klub Sportowy „Skarbek” piłka ręczna kobiet, tenis stołowy mężczyzn i kobiet
Tarnogórski Klub Taternictwa Jaskiniowego PTTK taternictwo
Automobilklub Tarnogórski bezpieczeństwo ruchu drog., karting, turystyka motocyklowa i karawaning, pojazdy zabytkowe i motocykle, turystyka motorowa osób niepełnosprawnych
Polski Związek Wędkarski Koło nr 72 „Zamet” wędkarstwo
Uczniowski Klub Hokeja na Trawie „Ósemka” hokej
Integracyjny Klub Szachowy „Tęcza” szachy
SS Strzybniczanka Tarnowskie Góry szachy
Koszykarski Klub Sportowy Tarnowskie Góry koszykówka[82]

Honorowi obywatele Tarnowskich Gór

edytuj

Tytuły nadane do 1922 roku

edytuj

Tytuły nadane w latach 1945–1989

edytuj

Tytuły nadane od 1990 roku

edytuj
 
Prof. Jan Miodek – honorowy obywatel Tarnowskich Gór

W III Rzeczypospolitej nadawany przez Radę Miejską tytuł Honorowego Obywatela Miasta Tarnowskie Góry otrzymało do tej pory 20 osób[86]:

  • 1992 – prof. Jan Miodek – za popularyzowanie wartości kulturalnych Ziemi Gwarków oraz podnoszenie prestiżu Tarnowskich Gór,
  • 1993 – płk Bernard Drzyzga – za zasługi na ziemi ojczystej dokonane czynem żołnierza, patrioty i dowódcy Armii Krajowej,
  • 1996 – prof. Bożena Hager-Małecka – za zasługi w ratowaniu zdrowia śląskich dzieci,
  • 1999 – Bolesław Lubosz – za zasługi w twórczości literackiej upowszechniającej m.in. historię i tradycje Tarnowskich Gór oraz aktywność kulturotwórczą,
  • 2000 – Maria Pańczyk-Pozdziej – za działalność na rzecz popularyzacji śląskich tradycji, gwary i kultury,
  • 2003 – ks. Jan Twardowski – za twórczość literacką, dzięki której zaglądamy w głąb własnej duszy i znajdujemy odpowiedź na pytania o nas samych,
  • 2003 – ks. dr Gustaw Klapuch – za osiągnięcia w dziedzinie praw człowieka w oparciu o moralność chrześcijańską, teologii i działalności społecznej,
  • 2003 – Joachim Janik – za osiągnięcia w dziedzinie prawa karnego w czasie wieloletniego pełnienia funkcji prezesa Sądu Okręgowego w Opolu, wiceprezesa Krajowej Rady Sądownictwa, doradcy ministra sprawiedliwości i wykładowcy Uniwersytetu Opolskiego,
  • 2005 – ks. prof. Remigiusz Sobański – za osiągnięcia w dziedzinie prawa kanonicznego,
  • 2005 – Raymond Wawzyniak – za działalność na rzecz współpracy partnerskiej pomiędzy Méricourt a Tarnowskimi Górami,
  • 2005 – ks. prałat Stefan Wylężek – za wkład w krzewienie kultury chrześcijańskiej,
  • 2006 – Leandre Letoquart – za działalność na rzecz współpracy partnerskiej pomiędzy Méricourt a Tarnowskimi Górami,
  • 2006 – Piotr Guzy – za wybitny poziom twórczości literackiej oraz promowanie w niej miasta Tarnowskie Góry,
  • 2007 – prof. Andrzej Kwolek – za całokształt działalności naukowej, dydaktycznej i społecznej w dziedzinie rehabilitacji medycznej,
  • 2007 – książę dr Guidotto Henckel von Donnersmarck – za zasługi rodu Henckel von Donnersmarck dla rozwoju miasta i regionu,
  • 2011 – prof. Zygmunt Pejsak – za upór i konsekwentne dążenie do celu w nauce służącej międzynarodowej społeczności,
  • 2011 – Stanisław Hager – architekt, urbanista i wykładowca akademicki, którego prace są znane w kraju i na świecie,
  • 2016 – ks. bp Adam Wodarczyk – w uznaniu jego dotychczasowych dokonań w działalności duszpasterskiej i naukowej oraz w podzięce za promowanie Tarnowskich Gór,
  • 2017 – Barry Gamble – w uznaniu zasług na rzecz miasta, dzięki którym tarnogórskie podziemia trwale zapisują się w historii ludzkości poprzez wpis na Listę światowego dziedzictwa UNESCO
  • 2017 – Katarzyna Piotrowska – przedstawiciel dyrektora Narodowego Instytutu Dziedzictwa ds. wdrażania konwencji UNESCO i szefowa Działu Polityki Dziedzictwa, przyjaciel miasta i współautorka wpisu zabytków Tarnowskich Gór na Listę światowego dziedzictwa UNESCO
  1. Na przykład neorenesansowa kamienica przy ulicy Powstańców Śląskich 38, wzniesiona około 1880. Mieściła niegdyś sklep mięsny, wykładająca który ceramika powstała około 1905–1904. Zachowano tu tradycyjny styl wykładania ceramiki wyodrębniający partię cokołową. Na kaflach umieszczono wzory kwiatowe, które jednocześnie schodzą się co kilka kafelek tworząc motyw drzewka. Obecne są również wzory florystyczno-geometryczne i geometryczne.

Przypisy

edytuj
  1. a b Danuta Szlachcic-Dudzicz, Tarnowskie Góry w okresie habsburskim (1526–1736). Założenie miasta i jego rozwój przestrzenny – lokacja, [w:] Jan Drabina (red.), Historia Tarnowskich Gór, Tarnowskie Góry: Muzeum w Tarnowskich Górach, 2000, s. 51, ISBN 83-911508-3-6.
  2. a b Zdzisław Jedynak, Początki miasta górniczego Tarnowskie Góry w świetle dokumentów przechowywanych w Archiwum Państwowym w Katowicach, „Szkice Archiwalno-Historyczne”, nr 3, Katowice: Archiwum Państwowe w Katowicach, 2007, s. 23–31.
  3. Powierzchnia i ludność w przekroju terytorialnym w 2024 roku [online], Główny Urząd Statystyczny, 22 lipca 2024 [dostęp 2024-10-23] (pol.).
  4. Ludność. Stan i struktura ludności oraz ruch naturalny w przekroju terytorialnym w 2024 r. (stan w dniu 30.06) [online], Główny Urząd Statystyczny, 15 października 2024 [dostęp 2024-10-28] (pol.).
  5. Tarnowskie Góry w liczbach [online], Polska w liczbach [dostęp 2021-08-24] (pol.).
  6. Lista miast w Polsce (spis miast, mapa miast, liczba ludności, powierzchnia, wyszukiwarka) [online], Polska w liczbach [dostęp 2021-08-24] (pol.).
  7. Dz.U. z 2018 r. poz. 1456.
  8. Jerzy Myszor, Lata II wojny światowej i powojennego półwiecza, [w:] Jan Drabina (red.), Historia Tarnowskich Gór, Tarnowskie Góry: Muzeum w Tarnowskich Górach, 2000, s. 592, ISBN 83-911508-3-6.
  9. Rozporządzenie Ministra Administracji, Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska z dnia 25 stycznia 1977 r. w sprawie zmiany granic niektórych miast w województwie katowickim.
  10. Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 1 grudnia 1994 r. w sprawie utworzenia i znoszenia gmin, ustalenia ich granic, nazw i siedzib władz w niektórych województwach oraz nadania niektórym gminom statusu miasta.
  11. Położenie geograficzne i rzeźba terenu. W: praca zbiorowa pod red. Piotra Cempulika: Tarnowskie Góry. Kraków: Kubajak, 1999, s. 12, seria: Przyroda na Górnym Śląsku. Jak zachować jej najcenniejsze wartości?. ISBN 83-87971-10-3.
  12. a b c Tadeusz B. Hadaś, Przyroda i jej przemiany w dziejach Tarnowskich Gór. Przyroda dawniej i dziś. Zieleń urządzona, [w:] Jan Drabina (red.), Historia Tarnowskich Gór, Tarnowskie Góry: Muzeum w Tarnowskich Górach, 2000, s. 751–754, ISBN 83-911508-3-6.
  13. Tomasz Klyta: Zakłady Chemiczne w Tarnowskich Górach wciąż trują. A od 22 lat je likwidują. tarnowskiegory.naszemiasto.pl, 2016-03-07. [dostęp 2017-09-14].
  14. W Tarnowskich Górach oddano do użytku Centralną Oczyszczalnię Ścieków. dziennikzachodni.pl za: PAP, 2011-11-28. [dostęp 2012-07-10].
  15. Officina ferraria abo Huta i warstat z kuźniami szlachetnego dzieła żelaznego: poemat z roku 1612 na Wikiźródłach.
  16. E. L. G. Abt, Memoriał w sprawie kopalnictwa rud ołowiu i srebra na Górnym Śląsku. Tłum. S. Majewski, Katowice 1957, s. 23.
  17. a b T. B. Hadaś, Zabytki tarnogórskiej starówki, [w:] W. Kucia, M. Wroński, T. B. Hadaś, Tarnowskie Góry i okolice. Przewodnik. Tarnowskie Góry 1994, s. 41 i nast.
  18. M. Wroński, Z tarnogórskich dziejów,, [w:] W. Kucia, M. Wroński, T. B. Hadaś, Tarnowskie Góry i okolice. Przewodnik. Tarnowskie Góry 1994, s. 22.
  19. Wyniki plebiscytu w Landkreis Tarnowitz (powiecie tarnogórskim). oberschlesiende.h619444.serverkompetenz.net. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-03-17)]..
  20. Historia Tarnowskich Gór.
  21. Rozporządzenie Wojewody Śląsko-Dąbrowskiego z dnia 27 listopada 1945 o podziale powiatu tarnogórskiego w województwie śląsko-dąbrowskim na gminy wiejskie i gromady (Katowice: Śląsko-Dąbrowski Dziennik Wojewódzki z dnia 22 grudnia 1945 r., Nr. 34, Poz. 456).
  22. a b Pruski dokument z roku 1750 ustalający urzędowe opłaty na Śląsku – „Wznowione powszechne taxae-stolae sporządzenie, Dla samowładnego Xięstwa Sląska, Podług ktorego tak Auszpurskiey Konfessyi iak Katoliccy Fararze, Kaznodzieie i Kuratusowie Zachowywać się powinni. Sub Dato z Berlina, d. 8. Augusti 1750”.
  23. Kazimierz Rymut: Nazwy miast Polski. Wroclaw: Ossolineum, 1987, s. 245.
  24. a b Heinrich Adamy, Die schlesischen Ortsnamen, ihre Entstehung und Bedeutung. Ein Bild aus der Vorzeit, wyd. 2, Breslau: Verlag von Priebatsch’s Buchhandlung, 1888, s. 54, OCLC 456751858 (niem.).
  25. Jan Krejčí, Přehled geologicko-orografický zemí českoslovanských, „Časopis Musea království Českého”, R. 50, č. 3, 1876, s. 434.
  26. Józef Lompa: Krótki rys jeografii Śląska dla nauki początkowej. Głogówek: 1847, s. 30.
  27. Rynek i miasto. W: Marek Wojcik: Tarnogórski rynek. Dzieje domów i mieszkańców od XVII wieku do początków XX wieku. Tarnowskie Góry: Urząd Miejski w Tarnowskich Górach, 2017, s. 6–8. ISBN 978-83-939816-1-8.
  28. Detlef Haberland: Die „Silesiographia” und „Breslo-Graphia” von Nicolaus Henel von Hennenfeld. Arkadiusz Cencora, Diana Codogni-Łańcucka. Wrocław: Biblioteka Uniwersytecka we Wrocławiu, 2011, s. 181. ISBN 978-83-910595-2-4.
  29. O zginieniu kruszca bytomskiego, a o nastaniu górskiego.. W: Walenty Roździeński: Officina ferraria, abo huta y warstat z kuźniami szlachetnego dzieła żelaznego.
  30. Triest 1865 ↓, s. 387.
  31. Ludność. Stan i struktura ludności oraz ruch naturalny w przekroju terytorialnym w 2016 r. (Stan w dniu 31 XII 2016 r.), Warszawa: Główny Urząd Statystyczny, 30 maja 2017, ISSN 2451-2087.
  32. GUS - Bank Danych Lokalnych [online], bdl.stat.gov.pl [dostęp 2024-05-26].
  33. a b Arkadiusz Kuzio-Podrucki, Dariusz Woźnicki: Herb i barwy Tarnowskich Gór. Tarnowskie Góry: Urząd Miejski w Tarnowskich Górach, 2002.
  34. Wyniki wyborów 2006 w Tarnowskich Górach.
  35. Wyniki wyborów 2010 w Tarnowskich Górach.
  36. Wyniki wyborów 2014 w Tarnowskich Górach.
  37. Serwis PKW – Wybory 2018. [dostęp 2018-10-30].
  38. Wybory Samorządowe 2024 [online], wybory.gov.pl [dostęp 2024-05-07] (pol.).
  39. Jacek Tarski: Mamy burmistrza a nie prezydenta. Czy to źle?. [w:] gwarek.com.pl [on-line]. 2017-08-09. [dostęp 2021-12-11]. (pol.).
  40. BIP UM Tarnowskie Góry. Zastępca Burmistrza ds. Społecznych.
  41. BIP UM Tarnowskie Góry. Zastępca Burmistrza ds. Gospodarczych.
  42. a b Sześciu Wspaniałych [online], Tarnowskie Góry, 1 lipca 2022 [dostęp 2022-09-21] (pol.).
  43. BIP UM Tarnowskie Góry. Zastępca Burmistrza ds. Gospodarczych.
  44. a b Urząd Miejski w Tarnowskich Górach: IX kadencja samorządu wystartowała. [w:] Urząd Miejski w Tarnowskich Górach [on-line]. tarnowskiegory.pl, 2018-11-11. [dostęp 2018-11-21]. (pol.).
  45. Jarosław Myśliwski, PiS we władzach Tarnowskich Gór. Wygląda na to, że mamy nową koalicję [online], gwarek.com.pl, 24 marca 2021 [dostęp 2020-12-04] (pol.).
  46. BIP UM Tarnowskie Góry. Komórki Organizacyjne.
  47. Tarnowskie Góry – Współpraca z zagranicą.
  48. (azja): Ranking atrakcyjności inwestycyjnej miast. [w:] Gdańsk – naszemiasto.pl [on-line]. Polska Press sp. z.o.o, 2001-06-22. [dostęp 2016-12-27].
  49. Bartosz Pudełko: Dwa odcinki drogi ekspresowej S11 mają powstać w Śląskiem. [w:] Dziennik Zachodni [on-line]. Polska Press sp. z.o.o, 2016-05-10. [dostęp 2017-09-21]. (pol.).
  50. Krzysztof Konopka: Tarnowskie Góry/ Otwarto dworzec autobusowy za ponad 20 mln zł. prawo.pl, 2013-05-01. [dostęp 2019-02-05].
  51. Jakub Dybalski: Cztery hybrydy z Tarnowskich Gór. [w:] Transport Publiczny [on-line]. 2014-07-31. [dostęp 2015-12-19].
  52. Tomasz Rzerzycki. Z dziejów komunikacji międzygminnej. Niezrealizowane plany tramwaju. „Montes Tarnovicensis”, czerwiec 2010. Oficyna „Monos”. ISSN 1640-0216. [zarchiwizowane z adresu]. 
  53. Tomasz Rzerzycki. Z dziejów komunikacji międzygminnej. Niezrealizowane plany tramwaju – dokończenie. „Montes Tarnovicensis”, październik 2010. Oficyna „Monos”. ISSN 1640-0216. [zarchiwizowane z adresu]. 
  54. Gminna Ewidencja Zabytków. BIP – Urząd Miejski w Tarnowskich Górach, 2021-06-01. [dostęp 2022-09-21]. (pol.).
  55. Ewa Pokorska: Piękno użyteczne. Katowice: Śląskie Centrum Dziedzictwa Kulturowego w Katowicach, 2011, s. 99–100. ISBN 978-83-85871-60-6.
  56. BIP UM Tarnowskie Góry. Samorządowe Instytucje Kultury.
  57. Uchwała Sejmiku nr VI/35/10/2021 z dnia 2021-08-30 w sprawie likwidacji Filii w Tarnowskich Górach Pedagogicznej Biblioteki Wojewódzkiej im. Józefa Lompy w Katowicach [online], bip.slaskie.pl, 30 sierpnia 2021 [dostęp 2021-10-08], (data likwidacji Filii podana w uchwale jest fałszywa; ostatnim dniem jej działalności był wtorek, 31.08.2021).
  58. Filia w Tarnowskich Górach [online], Pedagogiczna Biblioteka Wojewódzka im. Józefa Lompy w Katowicach, 1 września 2021 [dostęp 2021-10-08].
  59. 2015 – MZKP. mzkp.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-03-25)]..
  60. Miejska Biblioteka Publiczna im. Bolesława Lubosza w Tarnowskich Górach – Galeria „Antresola”.
  61. Muzyczne portrety – Aleksander Glinkowski, Montes Tarnovicensis 19, grudzień 2005. montes.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-08-06)]..
  62. Tarnowskie Góry [online], gwarek.com.pl [dostęp 2020-10-08] (pol.).
  63. Montes Tarnovicensis - Tarnowskie Góry [online], www.montes.pl [dostęp 2020-10-08].
  64. a b c d Instytut Tarnogórski i Muzeum [online], ngo.pl – Portal organizacji pozarządowych [dostęp 2020-04-26].
  65. Publikacje [online], Muzeum w Tarnowskich Górach [dostęp 2020-04-26].
  66. Strona główna - TG Stacja [online], www.tgstacja.pl [dostęp 2020-10-08] (pol.).
  67. Jednostki organizacyjne gminy [online], Biuletyn Informacji Publicznej – Urząd Miejski w Tarnowskich Górach, 10 czerwca 2021 [dostęp 2021-10-09].
  68. Instytut Tarnogórski i Muzeum [online], ngo.pl [dostęp 2021-10-09] (pol.).
  69. Tarnogórski Szlak Historyczny "Srebrny Szlak" | mapa-turystyczna.pl [online], mapa-turystyczna.pl [dostęp 2024-04-26] (pol.).
  70. Szlak Świętego Jakuba – Tarnowskie Góry [online], tarnowskiegory.pl [dostęp 2019-07-06].
  71. a b c d e f g h i j Dekanat Tarnowskie Góry [online], diecezja.gliwice.pl [dostęp 2023-01-23].
  72. a b c Dekanat Żyglin [online], diecezja.gliwice.pl [dostęp 2023-01-23].
  73. Parafia p.w. świętego Jana Vianeya w Tarnowskich Górach [online], tarnowskiegory.kkn-poland.com.pl [dostęp 2023-01-23].
  74. Zbory i placówki [online], chwe.pl [dostęp 2023-08-15].
  75. Zbory [online], adwent.pl [dostęp 2023-01-23].
  76. Zbory [online], baptysci.pl [dostęp 2023-01-23].
  77. Tarnowskie Góry [online], luteranie.pl [dostęp 2023-01-23].
  78. Kontakt – Zbory [online], zboryboze.pl [dostęp 2024-01-15].
  79. Rejestr kościołów i innych związków wyznaniowych [online], gov.pl [dostęp 2023-01-23].
  80. Kontakt [online], kztg.pl [dostęp 2023-01-23].
  81. a b Dane według wyszukiwarki zborów, na oficjalnej stronie Świadków Jehowy jw.org [dostęp 2015-01-16].
  82. Koszykarski Klub Sportowy Tarnowskie Góry.
  83. G.H. Jone-Pallas, Die wichtigsten Daten aus der Entwicklungsgeschichte der Freien Bergstadt Tarnowitz, „Tarnowitzer Heimatkalender”, 1941, s. 46–52.
  84. Przemysław Nadolski, Miasto pod panowaniem pruskim i w okresie II Rzeszy Niemieckiej (1763-1918), [w:] Jan Drabina (red.), Historia Tarnowskich Gór, Tarnowskie Góry: Muzeum w Tarnowskich Górach, 2000, s. 169, ISBN 83-911508-3-6.
  85. Piotr Biernat. PRK Tarnowskie Góry u stóp Jasnej Góry. „Sygnały”, 1989-04-19. Związek Zawodowy Pracowników Kolejowych PRL. ISSN 2081-4755. 
  86. Honorowi Obywatele. [dostęp 2016-12-30].

Bibliografia

edytuj
  • Felix Triest: Topographisches Handbuch von Oberschlesien. Breslau: Verlag von Wilhelm Gottlieb Korn, 1865.
  • Historia Tarnowskich Gór, pod red. Jana Drabiny, Tarnowskie Góry: Muzeum w Tarnowskich Górach, 2000, ISBN 83-911508-3-6.
  • Jan Nowak: Kronika miasta i powiatu Tarnowskie Góry, Tarnowskie Góry: Nakładem Księgarni Polskiej Jana Nowaka w Tarnowskich Górach, 1927 (reprint: Tarnowskie Góry 2014, ISBN 978-83-934107-9-8).
  • Arkadiusz Kuzio-Podrucki, Dariusz Woźnicki: Herb i barwy Tarnowskich Gór, wyd. 2, Tarnowskie Góry: Urząd Miejski w Tarnowskich Górach, 2006, ISBN 83-906988-5-4.
  • Arkadiusz Kuzio-Podrucki, Dariusz Woźnicki: Sławni na Tarnogórskiej Ziemi, wyd. 2 poszerz., Tarnowskie Góry: Fundacja Popularyzacji Dziedzictwa Kruszce Śląska, 2017, ISBN 978-83-942306-4-7.
  • Złota Księga Tarnowskich Gór / Goldene Buch von Tarnowitz, oprac. Marek Wroński, wyd. 3, Tarnowskie Góry: Wydawnictwo Instytutu Tarnogórskiego i Muzeum, 2011, ISBN 978-83-87470-38-8.
  • „Zeszyty Tarnogórskie”, red. nacz. Marek Wroński, nr 1–83, Tarnowskie Góry: Wydawnictwo Instytutu Tarnogórskiego i Muzeum, 1986–2019, ISSN 0860-3693.

Linki zewnętrzne

edytuj