Lotnictwo Dalekiego Zasięgu (Rosja)
Lotnictwo Dalekiego Zasięgu – jeden z elementów rosyjskiej triady atomowej.
| |
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Organizacja | |
| Dyslokacja | |
| Rodzaj wojsk | |
Lotnictwo Dalekiego Zasięgu Związku Radzieckiego
edytujDekretem z 3 kwietnia 1946, na bazie rozformowanej 18 Armii Lotniczej sformowano Dowództwo Lotnictwa Dalekiego Zasięgu podporządkowane bezpośrednio Naczelnemu Dowództwu Sił Zbrojnych ZSRR. W skład Lotnictwa Dalekiego zasięgu weszły jednostki podporządkowane 18 Armii Lotniczej ze Smoleńska, 43 Armii Lotniczej z Winnicy i 50 Armii Lotniczej z Chabarowska. W okresie istnienia ZSRR przechodziły one liczne reorganizacje[1].
Tuż przed rozpadem ZSRR w składzie LDZ pozostawały trzy armie lotnicze i centrum szkolenia bojowego. Łącznie posiadały one na wyposażeniu 164 strategiczne platformy zdolne do przenoszenia 834 rakiet manewrujących Ch-55[2]. W 1991 dysponowało ono 145 samolotami TU-95 w trzech wersjach oraz 19 samolotami TU-160 oraz 320 samolotami TU-22. Rozpad sowieckiego państwa i podział jego potencjału militarnego przyczyniły się do utraty przez Rosję ponad 70% pułków lotnictwa bombowego dalekiego zasięgu[3].
Lotnictwo Dalekiego Zasięgu w Federacji Rosyjskiej
edytujFederacja rosyjska przejęła olbrzymią cześć potencjału LDZ ZSRR. W 1992 zaprzestano produkcji TU-160 i rozpoczęto proces reorganizacji LDZ. Do 1994 rozformowano wszystkie dowództwa armii lotniczych, a poszczególne związki taktyczne podporządkowano dowództwu LDZ. Do 1996 z Kazachstanu do Rosji przegrupowano 40 samolotów TU-95MS. Wiosną 1997 Ukraina zerwała negocjacje w sprawie odsprzedaży TU-160 oraz rakiet manewrujących Ch-55 i rozpoczęła ich utylizację. Wycofano też z eksploatacji TU-95K oraz 85% TU-95K-22. W 1998 reaktywowano 37 Armię LDZ[4][5].
W 2001 nastąpił wzrost potencjału powodowany odzyskaniem z Ukrainy ośmiu TU-160, trzech TU-95 oraz 575 rakiet Ch-55. Denuklearyzacja Kazachstanu i Ukrainy zakończyła etap reorganizacji 37 Armii LDZ. Po prawie piętnastoletniej przerwie jej samoloty wznowiły loty patrolowe nad północnym i północno-zachodnim Atlantykiem, północnym wybrzeżem Kanady, Alaski oraz w pobliżu Aleutów. Kontynuowana do 2004 modernizacja TU-95 umożliwiła osiągnięcie 50% parytetu między wersjami MS6 oraz MS16, zwiększając tym samym liczbę przenoszonych rakiet Ch-55 do 884[6]. Pozyskane w 2005 dwa nowe TU-160 i rotacyjna modernizacja pozostałych egzemplarzy powodowały, że w 2008 zdolności przenoszenia rakiet wynosiła łącznie 884 sztuki[7].
W 2009, na bazie dowództwa 37 Armii Lotniczej, utworzono Dowództwo Lotnictwa Dalekiego Zasięgu[8].
W 2012 Dowództwo Operacyjne Lotnictwa Dalekiego Zasięgu dysponowało około 13 samolotami TU-160, 28 samolotami TU-95MS6, 13 samolotami TU-160, 28 samolotami TU-95MS6 oraz 31 samolotami TU-95MS16 zdolnymi przenieść w sumie około 820 rakiet manewrujących Kh-55 i Kh-15[9]. W 2013 z 16 samolotów TU-160 zdolność operacyjną utrzymywało jedynie 4-6 platform. Ponadto zdolność operacyjną utrzymywało około 35 samolotów TU-95MS i około 40 platform TU-22M3[10].
| Zasadnicze platformy LDZ w 2014[11] | |||
| Typ | Liczba platform | Liczba rakiet | Liczba ładunków |
|---|---|---|---|
| TU-95MS6 | 29 | 6 x AS-15A | 174 |
| TU-95MS16 | 30 | 16 x AS-15A | 480 |
| TU-160 | 13 | 12 x AS-15B | 156 |
| Razem | 72 | 810 | |
Przypisy
edytuj- ↑ Depczyński 2015 ↓, s. 54.
- ↑ Depczyński 2015 ↓, s. 57.
- ↑ Depczyński 2015 ↓, s. 57–58.
- ↑ Depczyński 2015 ↓, s. 58.
- ↑ Grabowski 2011 ↓, s. 86.
- ↑ Depczyński 2015 ↓, s. 59–60.
- ↑ Depczyński 2015 ↓, s. 60.
- ↑ Zarychta 2016 ↓, s. 482.
- ↑ Depczyński 2015 ↓, s. 288–289.
- ↑ Depczyński 2015 ↓, s. 289.
- ↑ Depczyński 2015 ↓, s. 290.
Bibliografia
edytuj- Marek Depczyński: Rosyjskie siły zbrojne: od Milutina do Putina. Warszawa: Bellona SA, 2015. ISBN 978-83-11-13505-5.
- Tomasz Grabowski: Rosyjska siła. Siły Zbrojne i główne problemy polityki obronnej Federacji Rosyjskiej w latach 1991-2010. Częstochowa: Instytut Geopolityki, 2011. ISBN 978-83-61294-52-8.
- Stanisław Zarychta: Broń jądrowa w kształtowaniu bezpieczeństwa 1945–2015. Warszawa: Bellona SA, 2016. ISBN 978-83-11-14235-0.