Lotnictwo artyleryjskie

Lotnictwo artyleryjskie (rozpoznania artyleryjskiego[1]) – lotnictwo wojsk lądowych przeznaczone do wykonywania zadań dla artylerii.

Lotnictwo artyleryjskie występuje w małych pododdziałach (najczęściej kluczach), wchodzących w skład związków taktycznych i związków operacyjnych wojsk lądowych. Wyposażone jest w lekkie samoloty i śmigłowce. Używane do rozpoznawania celów naziemnych znajdujących się poza zasięgiem widoczności artyleryjskich punktów obserwacyjnych oraz do korygowania ognia artylerii.

Powyższa definicja pochodzi z lat 60 XX wieku i odnosi się do ówczesnego Wojska Polskiego w strukturach, którego występowały między innymi klucze brygad rakiet operacyjno-taktycznych:

W czasie II wojny światowej lotnictwo artyleryjskie było zorganizowane w eskadry i pułki. Przykładem mogą być jednostki WP:

Zobacz też

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. Marian Laprus (red.): Leksykon wiedzy wojskowej. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1979, s. 195. ISBN 83-11-06229-3.

Bibliografia

edytuj
  • Mała Encyklopedia Wojskowa, tom II (K – P), Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, Warszawa 1970, wyd. I, s. 199.