Lotnictwo artyleryjskie

Lotnictwo artyleryjskie (rozpoznania artyleryjskiego) – lotnictwo wojsk lądowych przeznaczone do wykonywania zadań dla artylerii.

Charakterystyka

Jeden z rodzajów lotnictwa bojowego. Występuje w małych pododdziałach (najczęściej kluczach), wchodzących w skład związków taktycznych i związków operacyjnych wojsk lądowych. Wyposażone jest w lekkie samoloty i śmigłowce. Używane do rozpoznawania celów naziemnych znajdujących się poza zasięgiem widoczności artyleryjskich punktów obserwacyjnych oraz do korygowania ognia artylerii.

Jednostki lotnictwa artyleryjskiego

Powyższa definicja pochodzi z lat 60 XX wieku i odnosi się do ówczesnego Wojska Polskiego w strukturach, którego występowały między innymi klucze brygad rakiet operacyjno-taktycznych:

• 1 klucz śmigłowców 32 Łużyckiej Brygady Artylerii w Orzyszu,
• 2 klucz śmigłowców 18 Brygady Artylerii w Bolesławcu,
• 3 klucz śmigłowców 2 Brygady Artylerii w Choszcznie

W czasie II wojny światowej lotnictwo artyleryjskie było zorganizowane w eskadry i pułki. Przykładem mogą być jednostki WP:

• 14 Samodzielny Pułk Lotnictwa Rozpoznania i Korygowania Ogniem Artylerii
• 663 Dywizjon Samolotów Artylerii

Zobacz też

• Lotnictwo bombowe
• Lotnictwo frontowe
• Lotnictwo korygująco-rozpoznawcze
• Lotnictwo morskie
• Lotnictwo myśliwskie
• Lotnictwo pokładowe

Bibliografia

• Jerzy Domański: 1000 słów o samolocie i lotnictwie. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1971.
• Marian Laprus (red.): Leksykon wiedzy wojskowej. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1979. ISBN 83-11-06229-3.
• Jerzy Modrzewski (red.): Encyklopedia techniki wojskowej. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1987. ISBN 83-11-07275-2.
• Józef Urbanowicz (red.): Mała encyklopedia wojskowa (K–Q). T. II. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1970.