Lotnictwo artyleryjskie
Lotnictwo artyleryjskie (rozpoznania artyleryjskiego[1]) – lotnictwo wojsk lądowych przeznaczone do wykonywania zadań dla artylerii.
Lotnictwo artyleryjskie występuje w małych pododdziałach (najczęściej kluczach), wchodzących w skład związków taktycznych i związków operacyjnych wojsk lądowych. Wyposażone jest w lekkie samoloty i śmigłowce. Używane do rozpoznawania celów naziemnych znajdujących się poza zasięgiem widoczności artyleryjskich punktów obserwacyjnych oraz do korygowania ognia artylerii.
Powyższa definicja pochodzi z lat 60 XX wieku i odnosi się do ówczesnego Wojska Polskiego w strukturach, którego występowały między innymi klucze brygad rakiet operacyjno-taktycznych:
- 1 Klucz Śmigłowców 32 Łużyckiej Brygady Artylerii w Orzyszu,
- 2 Klucz Śmigłowców 18 Brygady Artylerii w Bolesławcu,
- 3 Klucz Śmigłowców 2 Brygady Artylerii w Choszcznie
W czasie II wojny światowej lotnictwo artyleryjskie było zorganizowane w eskadry i pułki. Przykładem mogą być jednostki WP:
Zobacz też
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ Marian Laprus (red.): Leksykon wiedzy wojskowej. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1979, s. 195. ISBN 83-11-06229-3.
Bibliografia
edytuj- Mała Encyklopedia Wojskowa, tom II (K – P), Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, Warszawa 1970, wyd. I, s. 199.