Ludwik Figlus
Ludwik Figlus (ur. 1 lipca 1889 w Jasnym Polu, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – kapitan piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari, ofiara zbrodni katyńskiej.
kapitan piechoty | |
Data i miejsce urodzenia |
1 lipca 1889 |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Przebieg służby | |
Lata służby |
1919–1935, 1939–1940 |
Siły zbrojne | |
Jednostki | |
Stanowiska |
dowódca kompanii |
Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa, |
Odznaczenia | |
Życiorys
edytujSyn Jana i Marii z Chmielarzów[1].
W latach 1911–1913 odbył służbę w armii niemieckiej. Zmobilizowany 1 sierpnia 1914 został wysłany na front zachodni. Dwukrotnie ranny i zatruty gazami bojowymi, był leczony w szpitalu pod Berlinem.
W 1919 roku zgłosił się na ochotnika do Wojska Polskiego został skierowany do Wielkopolskiej Szkoły Podchorążych Piechoty nr 2 w Biedrusku, po ukończeniu której został dowódcą kompanii w 57 pułku piechoty wielkopolskiej. Z pułkiem uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej. 20 maja 1920 roku na czele dowodzonej przez siebie kompanii w czasie bitwy pod Boguszewicami zajął miejscowość, zdobył duże ilości sprzętu wojskowego oraz kilkudziesięciu jeńców. Za ten czyn został odznaczony Orderem Virtuti Militari.
Po zakończeniu działań wojennych, do 1925 roku pozostał w macierzystym pułku.
Ludwik Figlus mianowany został porucznikiem ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku. Z dniem 1 lipca 1923 roku awansował do stopnia kapitana. W 1925 roku został na rok przydzielony do 15 batalionu KOP. Następnie powrócił do swojego pułku, gdzie służył do 1935 roku, kiedy to został przeniesiony w stan spoczynku.
W czasie mobilizacji w 1939 roku powrócił do służby czynnej. Po agresji ZSRR na Polskę dostał się do niewoli sowieckiej, został osadzony w obozie w Starobielsku.
Wiosną w 1940 roku został zamordowany przez NKWD w Charkowie i pochowany w Piatichatkach. Od 17 czerwca 2000 spoczywa na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie[2].
Upamiętnienie
edytuj- Minister Obrony Narodowej Aleksander Szczygło decyzją Nr 439/MON z 5 października 2007 awansował go pośmiertnie na stopnień majora. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.
Ordery i odznaczenia
edytujZobacz też
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ Jędrzej Tucholski: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Warszawa: Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 2003, s. LXXXVII, 652 s. ISBN 83-916663-5-2.
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 113.
- ↑ Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 2, s. 105
Bibliografia
edytuj- Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.
- K. Banaszek, W. K. Roman, Z. Sawicki, Kawalerowie orderu Virtuti Militari w mogiłach katyńskich, Warszawa 2000, s. 73.
- Rocznik Oficerski 1923 - Ministerstwo Spraw Wojskowych, Biuro Personalne, Warszawa 1923, s. 287, 422.
- Rocznik Oficerski 1924 - Ministerstwo Spraw Wojskowych, Biuro Personalne, Warszawa 1924, s. 262, 365.
- Rocznik Oficerski 1932 - Ministerstwo Spraw Wojskowych, Biuro Personalne, Warszawa 1932, s. 47, 585.
- Ludwik Figlus - Ogrody Wspomnień [dostęp 2012-04-29].