Ludwik Fortuna
Ludwik Józef Fortuna vel Michał Zabiełło pseud.: „Siła”, „Nadzieja” (ur. 20 marca 1913 w Żurawicy, zm. 1999) – kapitan dyplomowany piechoty Wojska Polskiego, cichociemny.
 kapitan piechoty
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data śmierci |
1999 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1934–1944 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
54 Pułk Piechoty Strzelców Kresowych, 3 Dywizja Piechoty (PSZ), 1 Brygada Strzelców (PSZ), Okręg Nowogródek AK |
| Stanowiska |
dowódca plutonu, dowódca kompanii, szef sztabu Podokręgu AK |
| Główne wojny i bitwy | |
| Późniejsza praca |
urzędnik, kierownik bhp, starszy technik |
| Odznaczenia | |
| |
Życiorys edytuj
W 1931 roku ukończył Państwowe Gimnazjum nr 1 w Jarosławiu. W latach 1932–1934 uczył się w Szkole Podchorążych Piechoty.
We wrześniu 1939 roku walczył jako dowódca kompanii zwiadu 54 pułku piechoty Strzelców Kresowych. 8 grudnia 1939 roku przekroczył granicę polsko-węgierską, gdzie został internowany. W marcu 1940 roku znalazł się we Francji, gdzie do czerwca 1940 roku służył w 6 kompanii 7 pułku piechoty 3 Dywizji Piechoty. Następnie przebywał w Wielkiej Brytanii, służąc w 8 kompanii 3 batalionu strzelców 1 Brygady Strzelców.
Po przeszkoleniu ze specjalnością w dywersji został zaprzysiężony 7 kwietnia 1942 roku i przeniesiony do Oddziału VI Sztabu Naczelnego Wodza. Później przeszedł kurs (III kurs na obczyźnie) w Wyższej Szkole Wojennej. Po praktyce w Oddziale III Sztabu Naczelnego Wodza został przerzucony do Głównej Bazy Przerzutowej w Brindisi we Włoszech.
Został zrzucony w Polsce w nocy z 19 na 20 maja 1944 roku w ramach operacji lotniczej o kryptonimie „Weller 18”. Dostał przydział do Podokręgu Nowogródek AK jako szef sztabu Podokręgu, objął to stanowisko 26 czerwca (rozkazem Komendy Głównej AK z 12 czerwca). 17 lipca 1944 został aresztowany przez wojska radzieckie i lata 1944–1947 spędził w więzieniach (początkowo więzienie na Łukiszkach, siedziba NKWD przy ul. Ofiarnej w Wilnie) i na zesłaniu w Związku Radzieckim.
Po powrocie do Polski w lipcu 1947 roku podjął w listopadzie tego roku pracę jako urzędnik w Okręgowym Urzędzie Likwidacyjnym w Rzeszowie, następnie w latach 1949–1970 pracował w Rejonowym Przedsiębiorstwie Przemysłu Paszowego „Bacutil” w Katowicach na stanowiskach kolejno: kierownika bhp, starszego technika ds. wynalazczości i racjonalizacji, kierownika służby inwestycyjnej. Później pracował w: Zarządzie Inwestycji Produkcyjnych Śląskiego Zjednoczenia Budownictwa Miejskiego w Katowicach jako kierownik działu inwestycji i przygotowania produkcji (1970–1972), Chorzowskim Przedsiębiorstwie Produkcji Materiałów Budowlanych (1972–1973), Ośrodku Rozwojowo-Badawczym Śląskiego Zjednoczenia Budownictwa Miejskiego w Katowicach (1973–1978). Od 1978 roku na emeryturze. Pochowany na cmentarzu Batowickim w Krakowie (kw. A-II-zach.-1)[1].
Odznaczenia edytuj
- Krzyż Walecznych – czterokrotnie.
Życie rodzinne edytuj
Był synem Józefa, kołodzieja, i Franciszki z domu Hnatowskiej. W 1939 roku ożenił się z Janiną Malską (ur. w 1913 roku), z którą miał córkę Zofię zamężną Woźniak (ur. w 1949 roku).
Przypisy edytuj
- ↑ Lokalizator Grobów - Zarząd Cmentarzy Komunalnych [online], zck-krakow.pl [dostęp 2021-07-16].
Bibliografia edytuj
- Krzysztof A. Tochman: Słownik biograficzny cichociemnych. T. 1. Oleśnica: Firma „Kasperowicz – Meble”, 1994, s. 38–39. ISBN 83-902499-0-1.
- Jędrzej Tucholski: Cichociemni. Warszawa: Instytut Wydawniczy „Pax”, 1984, s. 310. ISBN 83-211-0537-8.
- Jędrzej Tucholski: Cichociemni 1941–1945 – Sylwetki spadochroniarzy. Wojskowy Instytut Historyczny, s. 224–225.