Ludwik Garyga (ur. 15 sierpnia 1901 w Skomlinie, zm. 8 grudnia 1938 w Warszawie) – porucznik Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Ludwik Garyga
porucznik porucznik
Data i miejsce urodzenia

15 sierpnia 1901
Skomlin

Data i miejsce śmierci

8 grudnia 1938
Warszawa

Przebieg służby
Lata służby

1919–1927

Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

27 pułk piechoty

Stanowiska

szef kompanii

Główne wojny i bitwy

wojna polsko-bolszewicka

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (1920–1941) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości

Życiorys edytuj

Urodził się w rodzinie Tomasza i Józefy z Froniów w Skomlinie[1].

Na początku 1918 wstąpił do POW[2]. Po odzyskaniu niepodległości został żołnierzem 9 kompanii, III batalionu[2] 27 pułku piechoty z którym brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Pełnił też służbę w ochronie granicy z Niemcami i Czechosłowacją (1919–1920)[3]. Po zakończeniu wojny pozostał w wojsku jako żołnierz zawodowy i ukończył Szkołę Podchorążych w Bydgoszczy[3]. Zakończył służbę w wojsku z powodów zdrowotnych w lutym 1929[2] i został naczelnikiem poczty w Radzyminie. Zmarł jako kawaler 8 grudnia 1938 w Warszawie. Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera A19-5-11)[4].

W historii 27 pułku piechoty z 1929 roku jest opisany w następujących słowach: „Szeregowiec Ludwik Garyga, celowniczy ręcznego karabinu maszynowego w plutonie sierżanta Szczęsnego, bardzo dzielnie i przytomnie zachowywał się w czasie walki; celnym i skutecznym ogniem swego karabinu przyczynił się w dużym stopniu do odbicia kilku szarż kawaleryjskich, czem uratował oddział od wycięcia”.

Jego wniosek o odznaczenie Orderem Virtuti Militari podpisał dowódca 27 pp, ppłk Paweł Wierzbicki 26 sierpnia 1920[2].

Ordery i odznaczenia edytuj

Przypisy edytuj

Bibliografia edytuj