Ludwik Wirszyłło (ur. 25 sierpnia 1880 w Dubotówce (powiat święciański), zm. w kwietniu 1940 w Katyniu) – polski lekarz wojskowy, major w stanie spoczynku Wojska Polskiego. Ofiara zbrodni katyńskiej.

Ludwik Wirszyłło
major major
Data i miejsce urodzenia

25 sierpnia 1880
Dubotówka, powiat święciański

Data i miejsce śmierci

kwiecień 1940
Katyń, ZSRR

Przebieg służby
Lata służby

przed 1919–1940

Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

10 Pułk Artylerii Polowej,
1 Batalion Sanitarny

Stanowiska

lekarz baonu (w 1bs)

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa,
wojna polsko-bolszewicka,
II wojna światowa

Odznaczenia
Złoty Krzyż Zasługi (II RP) Medal Niepodległości

Życiorys

edytuj

Ludwik Wirszyłło był synem Aleksandra i Marii z Czupryńskich. Ukończył studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu w Moskwie w 1913 roku. Od 1919 roku pracował jako lekarz w 10 pułku artylerii polowej. Został awansowany na majora 1 czerwca 1919 roku. Po wojnie polsko-bolszewickiej pracował w Pracowni Higieny Wojskowego Instytutu Sanitarnego. W 1925 roku był zastępcą kierownika tej pracowni[1]. W 1928 roku był lekarzem 1 batalionu sanitarnego. W 1930 roku został przeniesiony w stan spoczynku z przydziałem do kadry 1 Szpitala Okręgowego. Później pracował jako kierownik zakładu sanitarnego Zarządu m.st. Warszawy[2].

Na przełomie 1925 i 1926 roku ożenił się z Ireną z Bugajskich (1903–1944)[3], siostrą Zygmunta Bugajskiego.

Zamordowany w Katyniu[2]. Pochowany na Polskim Cmentarzu Wojennym w Katyniu.

Ordery i odznaczenia

edytuj

Awans pośmiertny

edytuj

Ludwik Wirszyłło w 2007 roku został pośmiertnie awansowany na podpułkownika.

Przypisy

edytuj
  1. Pracownia Hygjeny Wojskowego Instytutu Sanitarnego (kierownik mjr. Gustaw Szulz dr. medycyny), [w:] Henryk Mierzejewski, Polskie placówki badawcze. Nauki fizyczne. Technika, Warszawa: Wydawnictwo Akademii Nauk Technicznych, 1925, s. 88.
  2. a b c Janina Snitko-Rzeszut (red.), Marek Tarczyński (kier. opr.), Jan Kiński, Helena Malanowska, Urszula Olech, Wacław Ryżewski, Teresa Żach: Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Cz. 1: (Józef Rams – Wilhelm Żyła). Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Rytm”, 2000, s. 689. ISBN 83-905590-7-2. [dostęp 2016-06-27].
  3. Tomasz Piskorski, Pamiętniki, zeszyt 212 (1926), Warszawa: Archiwum Akt Nowych.
  4. M.P. z 1937 r. nr 64, poz. 96 „za zasługi w służbie wojskowej”.
  5. M.P. z 1933 r. nr 63, poz. 81 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.