Luzhou Faru
Luzhou Faru (chiń. trad. 潞州法如; pinyin Lùzhōu Fǎrú; ur. 638, zm. 15 sierpnia 689) – wybitny mnich buddyjski okresu Tang, jeden z pierwszych znanych mistrzów chan.
 Mistrz chan Luzhou Faru | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Szkoła | |
| Nauczyciel | |
| Zakon | |
Życiorys
edytujPochodził z Shangtang w prowincji Shanxi.
Pierwotnie był uczniem mnicha Huiminga, jednak po pewnym czasie jego nauczyciel wysłał go na Wschodnią Górę (chin. Dong shan), aby studiował chan u Damana Hongrena. Faru przebywał u Hongrena przez 16 lat. Uważa się, że otrzymał przekaz Dharmy właśnie od niego[1].
Następnie Faru udał się na południe Chin, jednak wkrótce udał się na północ i pojawił się w Luoyangu. Wiadomo, że przebywał w klasztorze Shaolin, przyczyniając się do przywrócenia mu dawnej świetności. Za jego krótkiego pobytu Shaolin stał się centrum młodego ruchu chan[1].
Przez niektórych badaczy uważany jest za właściwego twórcę Północnej szkoły chan oraz ogólnie traktowany jest jako jeden z pierwszych pionierów chanu[1].
Właściwie był pierwszym, który zaczął nazywać Hongrena „patriarchą”, tworząc pierwsze wyraźnie rozpoznanie pokoleniowej linii przekazu chanu Bodhidharmy. Niektóre z ówczesnych tekstów traktują Faru jako 6 patriarchę, a Shenxiu jako siódmego[1].
W planach cesarzowej Wu Zetian miał odgrywać wielką rolę, jednak jego przedwczesna śmierć pokrzyżowała jej plany. Zamiast więc niego wybrała Shenxiu, który dzięki temu stał się najsłynniejszym mistrzem chan tego okresu[2].
W Sutrze Szóstego Patriarchy Huinenga Faru znajduje się na liście dziesięciu jego głównych uczniów[3], podobnie jak w Lidai fabao ji[4].
W jego epitafium zatytułowanym Tang zhongyue shamen Shi Faru chanshi xingzhuang (chin. 唐中岳沙門釋法如禪師行狀, pinyin Táng zhōngyuè shāmén Shì Fǎrú chánshī xíngzhuàng; pol. Epitafium dla śramany [dynastii] Tang z Głównego Szczytu, mistrza chan Shi Faru) znajduje się najstarsze opisanie linii przekazu chan i można przypuszczać, że taka idea powstała w kręgu Faru lub jego najbliższych uczniów. Od Bodhidharmy linia przekazu biegła do Huike, od niego do Sengcana, potem do Daoxina, wreszcie do Hongrena i nieoczekiwanie do samego Faru. Jego pozycja została jednak podważona przez Lao’ana Hui’ana i Shenxiu, który w swoim epitafium figuruje jako szósty patriarcha, a Faru w ogóle nie jest wspomniany[5][6].
Mistrz chan Luzhou Faru zmarł 15 sierpnia 689 r. w klasztorze Shaolin.
Pierwsza liczba oznacza liczbę pokoleń mistrzów od 1 Patriarchy indyjskiego Mahakaśjapy.
Druga liczba oznacza liczbę pokoleń od 28/1 Bodhidharmy, 28 Patriarchy Indii i 1 Patriarchy Chin.
Trzecia liczba oznacza początek nowej linii przekazu w danym kraju.
- 28/1. Bodhidharma (zm. 543?)
- 29/2. Dazu Huike (487–594)
- 30/3. Jianzhi Sengcan (zm. 606)
- 31/4. Dayi Daoxin (579–651)
- 32/5. Niutou Farong (594–657) szkoła niutou
- 32/5/1. Pŏmnang Korea – wprowadzenie chanu (kor. sŏn)
- 32/5. Daman Hongren (601–674)
- 33/6. Zhide (bd) Koreańczyk
- 33/6. Xuanyue (bd)
- 33/6. Xuanze (bd)
- 34/7. Jingjue (ok. 688–746) autor Lengjie shizi ji (Zapiski o mistrzach i uczniach Sutry Lankavatara)
- 33/6. Yuquan Shenxiu (605–706) (także Datong) szkoła północna stopniowego oświecenia.
- 33/6. Zizhou Zhishen (609–702) szkoła Jingzhong
- 34/7. Zizhou Chuji (648–734)
- 35/8. Jingzhong Zhixian (bd)
- 36/9. Jingzhong Wuxiang (684–762) koreański mistrz chan Kim Musang działający w Chinach
- 35/8. Jingzhong Zhixian (bd)
- 34/7. Zizhou Chuji (648–734)
- 33/6. Lao’an Hui’an[7] (580–707) szkoła laomu an heshang
- 33/6. Zhuangyan Dashi (bd)
- 33/6. Luzhou Faru (638–689)
- 34/7. Yuangui (bd)
- 33/6. Daoming (bd) (także Huiming)
- 33/6. Dajian Huineng (638–713)
- 31/4. Dayi Daoxin (579–651)
- 30/3. Jianzhi Sengcan (zm. 606)
- 29/2. Dazu Huike (487–594)
Przypisy
edytuj- ↑ a b c d Heinrich Dumoulin. Zen Buddhism: A History. s. 108.
- ↑ Antonino Forte. On the Origins of the Great Fuxian Monastery 大福先寺 in Luoyang. s. 46–49.
- ↑ Heinrich Dumoulin. Zen Buddhism: A History. s. 135.
- ↑ Wendi L. Adamek. The Mystique of Transmission. s. 165.
- ↑ Wendi L. Adamek. The Mystique of Transmission. s. 161.
- ↑ Morten Schlütter. How Zen Became Zen. s. 18.
- ↑ Zutang ji umiejscawia go w linii przekazu patriarchów jako ucznia Piątego Patriarchy Damana Hongrena. Inne teksty podają, że był uczniem Drugiego Patriarchy Huike. Najpewniej jednak nie był związany w ogóle z Patriarchami. Jego chan był zupełnie niezależną linią przekazu Dharmy.
Bibliografia
edytuj- Wendi L. Adamek. The Mystique of Transmission. On an Early Chan History and Its Context. Columbia University Press. New York. 2007. s. 578. ISBN 978-0-231-13664-8.
- Morten Schlütter. How Zen Became Zen. The Dispute over Enlightenment and the Formation of Chan Buddhism in Song-Dynasty China. University of Hawai’i Press. Honolulu. 2008. s. 289. ISBN 978-0-8248-3255-1.
- Heinrich Dumoulin. Zen Buddhism: A History. India and China. Macmillan Publishing Company. New York. 1988. s. 349. ISBN 0-02-908270-6.
- Studies in Chinese Religions, Volume 1, 2015, Issue 1. Antonino Forte. On the Origins of the Great Fuxian Monastery 大福先寺 in Luoyang. s. 46–49