Majnoci
Majnoci lub Mainoci − lud niepewnego pochodzenia osiadły na Peloponezie na południowych zboczach Tajgetu.
Majnoci (w źródłach greckich Μανιάται, Maniatai) zamieszkiwali w średniowieczu południowe zbocza Tajgetu, w krainie Majna[1]. Od północy sąsiadowali z Jeziercami i Milingami[2]. Ich pochodzenie jest niepewne. Niektórzy badacze uważają ich za lud mieszany grecko-słowiański. Ostrożniejsi twierdzą, że na terenach zamieszkanych przez Majnotów notuje się jedynie obecność Słowian[1].
Informacje o Majnotach przekazał Konstantyn Porfirogeneta. Są one dosyć niejasne, gdy chodzi o historię tego ludu i przyczyny jego pogaństwa. Cesarz uważa ich za dawny lud grecki wyznający kult obrazów, a jednocześnie stwierdza, że za panowania jego dziadka Bazylego I doszło do chrystianizacji Majnotów[3].
Trzeba też wiedzieć, że mieszkańcy miasta Maina nie wywodzą się z wyżej wymienionego plemienia Sklawów, lecz od najdawniejszych Romajów, którzy przez miejscowych nazywani są Hellenami, dlatego że w bardzo dawnych czasach byli zwolennikami kultu obrazów i ich czcicielami, zgodnie ze zwyczajem starożytnych Hellenów; oni to za panowania czcigodnego cesarza Bazylego przyjęli wiarę chrześcijańską[4].
Fakt istnienia biskupstwa w Mainie od początku X wieku potwierdzają źródła bizantyńskie[3].
Przypisy edytuj
- ↑ a b Tadeusz Lewicki: Słownik starożytności słowiańskich. T. 3. s. 157.
- ↑ Wincenty Swoboda: Słownik starożytności słowiańskich. T. 4. s. 53.
- ↑ a b S. Turlej: Historia Grecji. s. 315-316.
- ↑ Konstantyn Porfirogeneta: O rządzeniu państwem. s. 361.
Bibliografia edytuj
- Słownik starożytności słowiańskich. T. 1. Wrocław: Ossolineum, 1961.
- S. Turlej: Ziemie greckie w okresie średniobizantyńskim VII - XII wiek. W: J. Bonarek, T. Czekalski, S. Sprawski, S. Turlej: Historia Grecji. Kraków: Wydawnictwo Literackie, 2005. ISBN 83-08-03816-6.