Maria Lipszyc-Balsigerowa
Maria Lipszyc-Balsigerowa (ur. 15 lipca 1870 lub 1876 w Bochni, zm. prawdopod. 29 czerwca 1944 w KL Ravensbrück[1]) – polska socjolożka, działaczka społeczna i polityczna pochodzenia żydowskiego, emancypantka, współtwórczyni polskiej socjologii empirycznej.
| Data i miejsce urodzenia |
15 lipca 1870 / 1876 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
29 czerwca 1944 |
| Zawód, zajęcie |
socjolog, działaczka społeczna, polityczna, emancypantka |
| Narodowość |
polsko-żydowska |
| Alma Mater | |
| Partia |
PPS |
| Małżeństwo |
Herman Balsiger |
| Dzieci |
Jadwiga |
| Odznaczenia | |
| |
Życiorys edytuj
Urodziła się jako Malka Lipschütz 15 lipca 1870 lub 1876 w Bochni. Studia zaczęła przed 1900 w Berlinie (ekonomia), a zakończyła w Zurychu, na tamtejszym uniwersytecie, gdzie doktoryzowała się z nauk społecznych w 1901 pod kierunkiem Heinricha Herknera. Podczas nauki angażowała się w ruch socjalistyczny oraz zainteresowała się zagadnieniami bezrobocia i migracji. Wstąpiła też do Zagranicznego Związku Socjalistów Polskich (1899) – potem był to Oddział Zagraniczny PPS. Pisywała artykuły do „Ogniwa” i „Naprzodu”, które były czasopismami o charakterze lewicowym. Działała też na polu emancypacji kobiet – opublikowała m.in. analizę porównawczą Stanowisko kobiety wobec prawa cywilnego. Pracowała nad wniesieniem zmian do austro-węgierskiego kodeksu cywilnego. W 1908 przeniosła się do Krakowa, gdzie wykładała ekonomię i socjologię na Uniwersytecie Ludowym im. A. Mickiewicza. Zapisała się do Organizacji Kobiecej Polskiej Partii Socjalno–Demokratycznej. Pracowała także w Polskim Towarzystwie Emigracyjnym. Po 1918 przeprowadziła się do Warszawy, gdzie pracowała w Ministerstwie Pracy i Opieki Społecznej oraz współpracowała z Polskim Towarzystwem Polityki Społecznej. Była członkinią PPS i aktywną propagatorką lokatorskiego ruchu spółdzielczego. Tłumaczyła zagraniczne teksty naukowe z nauk społecznych. Wprowadzała nowe standardy empirycznych badań socjologicznych. Współpracowała w tym zakresie z Instytutem Gospodarstwa Społecznego[1].
27 listopada 1929 została odznaczona Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski[2].
Jej losy w czasie okupacji niemieckiej nie są znane. Gestapo aresztowało ją w 1943 i osadziło na Pawiaku, a potem została przeniesiona do niemieckiego obozu koncentracyjnego w Ravensbrück, gdzie zmarła[1].
Rodzina edytuj
W 1903 wyszła za mąż za Hermana Balsigera, z którym studiowała. W 1904 urodziła jedyną córkę, Jadwigę, która zmarła w 1916. Z mężem rozstała się w 1908[1].
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d Zofia Noworól, Maria Lipszyc-Blasigerowa, w: Archiwum Historii Kobiet
- ↑ M.P. z 1929 r. nr 274, poz. 630 „za zasługi w dziedzinie organizacji wychodźtwa polskiego”.