Mastos

Mastos (stgr. μαστός – dosł. „pierś”, lm. mastoi) – starogreckie naczynie do picia, rodzaj bezstopkowej parabolicznej czarki z dwoma bocznymi uchwytami.

Miał postać piersi kobiecej z wyraźnie zaznaczonym sutkiem (stąd nazwa) i uniesionymi imadłami. Forma ceramiczna powstała w Koryncie, lecz przejęta przez garncarzy attyckich i stosowana głównie w tamtejszej ceramice pod koniec VI i w V stuleciu p.n.e.; eponimiczna dla dekoratora wyodrębnionego jako Malarz Mastosu. Naczynie zasadniczo wykonywane w technice czarnofigurowej, niekiedy białogruntowane; rzadkie egzemplarze czerwonofigurowe^[1]. Wysokość jego nie przekraczała kilkunastu centymetrów.

Formą zbliżoną jest wyposażony w wąską, płaską podstawę mastoid, podobny do skyfosu.

Przypisy edytuj

↑ W inwentarzach świątyń na Delos i w Oropos wymieniane jako naczynie srebrne (Charles Daremberg, Edmond Saglio: Dictionnaire des antiquités grecques et romaines d'après les textes et les monuments, t. III,2. Paris: Hachette, 1904, s. 1625).

Bibliografia edytuj

Maria Ludwika Bernhard: Greckie malarstwo wazowe. Wrocław: Ossolineum, 1966, s. 20
Wolfgang Schiering: Die griechischen Tongefässe. Gestalt, Bestimmung und Formenwandel. Berlin: Mann, 1983, s. 151

[1] W inwentarzach świątyń na Delos i w Oropos wymieniane jako naczynie srebrne (Charles Daremberg, Edmond Saglio: Dictionnaire des antiquités grecques et romaines d'après les textes et les monuments, t. III,2. Paris: Hachette, 1904, s. 1625).

[1]