Medal za Uratowanie Ginących
Medal za Uratowanie Ginących – polskie odznaczenie cywilne ustanowione w styczniu 1828 roku przez Mikołaja I celem uhonorowania osób, które z narażeniem życia ratowały ludzi z pożarów, tonących lub innych okoliczności zagrażających życiu.
| Ustanowiono |
styczeń 1828 |
|---|---|
| Wycofano |
kwiecień 1833 |
| Wielkość |
29 mm |
| Kruszec |
złoto i srebro |
| Wydano |
20 |
| Projektant |
Wladimir Aleksiejew |
Historia edytuj
Medal nadawany był przez Mikołaja I w Królestwie Kongresowym na wniosek:
- Komisji Wojewódzkiej
- Urzędu Municypalnego miasta stołecznego Warszawy
- zainteresowanego poprzez Komisję Rozpoznawającą Prośby do Tronu lub do Komisji Rządowej Spraw Wewnętrznych.
Medal wykonywany był w mennicy w Petersburgu. Nadawanie medalu trwało od listopada 1828 roku do lutego 1833 roku. W kwietniu 1833 roku napis polski został zmieniony na rosyjski.
Opis medalu edytuj
Medal był ustanowiony w dwóch klasach i wykonany w zależności od klasy w złocie lub srebrze. Średnica medalu wynosiła 29 mm.
Na awersie widniała głowa Mikołaja I skierowana w prawą stronę z napisem po obwodzie: MIKOŁAY I CESARZ SA /MOWŁADCA/W/SZECH/ ROSS/YI/ KRÓL POLSKI
Na rewersie znajdował się następujący napis: ZA / URATOWANIE / GINĄCYCH
Wygląd prawdopodobnie był zbliżony do medalu Imperium Rosyjskiego «За спасение утопавших»
Odznaczeni edytuj
W 1829 roku medal w złocie otrzymał Anicenty Jucewicz proboszcz Sapieżyński za uratowanie kilkorga dzieci tonących w rzece Niemen oraz uratowanie prywatnych ruchomości i kasy miejskiej.
Pozostali odznaczeni otrzymali medale wykonane w srebrze. Byli to chłopi, rzemieślnicy oraz niżsi urzędnicy.
Zobacz też edytuj
- Medal za Ratowanie Ginących – polskie odznaczenie cywilne okresu II RP
- Medal za Ofiarność i Odwagę – polskie odznaczenie cywilne okresu PRL i III RP
Bibliografia edytuj
Wanda Bigoszewska: Polskie ordery i odznaczenia. Warszawa: Wydawnictwo Interpress, 1989, s. 39-40. ISBN 83-223-2287-9.