Wikipedia

Metals

album Feist

Metals – czwarty studyjny album kanadyjskiej piosenkarki Feist. Został wydany 30 września 2011 w Irlandii, Austrii, Szwajcarii, Niemczech, Szwecji i Belgii, 3 października w Wielkiej Brytanii, a dzień później w Stanach Zjednoczonych i Kanadzie[2][3]. Pierwszym singlem z albumu jest How Come You Never Go There, który został wydany 12 sierpnia 2011r.[4] Trasa koncertowa promująca album rozpoczęła się w Amsterdamie (Holandia), 15 października 2011, a zakończyła się 20 października 2012 w Santiago (Chile)[5]

Metals
Wykonawca albumu studyjnego
Leslie Feist
Wydany

4 października 2011

Nagrywany

2011

Gatunek

indie pop, indie folk, baroque pop

Długość

49:58

Wydawnictwo

Arts & Crafts Productions, Cherrytree, Interscope, Polydor[1]

Producent

Leslie Feist, Chilly Gonzales, Valgeir Sigurðsson[1]

Oceny

Patrz sekcja „Odbiór”

Album po albumie
The Reminder
(2007) 		Metals
(2011) 		Pleasure
(2017)
Single z albumu Metals
  1. „How Come You Never Go There”
    Wydany: 12 sierpnia 2011
  2. „The Bad In Each Other”
    Wydany: 26 marca 2012
  3. „Bittersweet Melodies”
    Wydany: 9 kwietnia 2012
  4. „Cicadas and Gulls”
    Wydany: 16 maja 2012
  5. „A Commotion”
    Wydany: 31 lipca 2012
  6. „Anti-Pioneer”
    Wydany: 10 sierpnia 2012
  7. „Graveyard”
    Wydany: 1 listopada 2012

Album

edytuj

Powstanie

edytuj

Po zakończeniu trasy koncertowej promującej poprzednią płytę The Reminder, Feist była „emocjonalnie opustoszała”[6]. Na okres dwóch lat zniknęła ze sceny muzycznej, mówiąc, że „nie była już więcej ciekawa”. W 2010 poszła do studia muzycznego, gdzie nagrała The Reminder. Po powrocie z Paryża, 6 miesięcy później, napisała większość materiału na swój nowy album[7]. By nagrać Metals, artystka udała się do Big Sur, którym była zachwycona z prawie skończonymi tekstami, podejmując działania ad hoc w stosunku do położonej tam wytwórni. Metals nagrano w Toronto i Big Sur, we współpracy z Chillym Gonzalesem, Mockym, Brianem LeBartonem, Deanem Stone'em, oraz producentem Valgeirem Sigurðssonem[8]. Nagrywanie albumu rozpoczęto w styczniu 2011 r. Nazwa albumu była częściowo inspirowana literaturą faktu Charlesa C. Manna 1491: New Revelations of the Americas Before Columbus. W trakcie nagrywania płyty Feist powiedziała: „Pozwoliłam na więcej błędów niż kiedykolwiek wcześniej, błędów które kończą się nie będąc błędami, kiedy mówisz otwarcie o jakiś rzeczach i robisz dla nich miejsce”.

Promocja

edytuj

Promocja albumu została rozpoczęta poprzez wydanie krótkich filmów, które prezentowały urywki utworów oraz making of albumu. Były one publikowane na oficjalnej stronie wokalistki oraz innych portalach społecznościowych od 21 lipca 2011.[9] 25 lipca 2011 artystka oficjalnie potwierdziła plany wydania Metals[10]. Okładka albumu została zaprezentowana 2 sierpnia 2011r.[11] Fani artystki mieli możliwość wyboru kolorystyki okładki na Facebooku[12].

Lista utworów

edytuj

Wykaz utworów i informacje według Discogs[1]:

1. The Bad In Each Other 4:45
2. Graveyard 4:18
3. Caught A Long Wind 4:55
4. How Come You Never Go There 3:25
5. A Commotion 3:53
6. The Circle Married The Line 3:23
7. Bittersweet Melodies 3:57
8. Anti-Pioneer 5:33
9. Undiscovered First 4:59
10. Cicadas And Gulls 3:16
11. Comfort Me 4:04
12. Get It Wrong Get It Right 3:39
50:07

Muzycy

edytuj

Pozostałe informacje

edytuj
  • aranżacje – Feist (rogi, smyczki), Chilly Gonzales (rogi, smyczki), Mocky (rogi, smyczki), Colin Stetson (dodatkowe rogi), Evan Cranley (dodatkowe rogi), Valgeir Sigurðsson (dodatkowe rogi)
  • inżynier dźwięku – Robbie Lackritz
  • mastering – Mandy Parnell, Philip Shaw Bova
  • miksowanie – Howie Beck, Lionel Darenne, Renaud Letang, Robbie Lackritz, Thomas Moulin

Odbiór

edytuj

Opinie krytyków

edytuj

Album otrzymał średnią ocenę 78 na 100 na podstawie 35 recenzji krytycznych w podsumowaniu Album of the Year[13], 7.8/10 na podstawie 35 recenzji w zestawieniu AnyDecentMusic?[14] oraz 81/100 na podstawie 39 recenzji w podsumowaniu Metacritic[15].

„Cóż za piękna płyta” – zachwyca się Randall Roberts z dziennika Los Angeles Times dodając: „naprawdę wspaniała, taka, która zdobywa zarówno serca, jak i nagrody – idealna na przyjęcie, przejażdżkę wzdłuż Pacific Coast Highway lub dobry, zdrowy płacz. Jest to płyta, którą Leslie Feist (...) zasugerowała na czterech wcześniejszych albumach solowych w ciągu ostatnich kilkunastu lat”[29].

Równie entuzjastycznie ocenia album Mark Davison z magazynu No Ripcord: „Jest wiele powodów, dla których warto pokochać Metals: jest zniewalająco mroczny, a jednocześnie ma w sobie zachęcające ciepło, (...) został wykonany z dbałością i precyzją, którą niewielu artystów może osiągnąć” i jest „cholernie bliski bycia bezbłędnym; nie tylko dorównuje jakości The Reminder, ale w rzeczywistości go przewyższa”[32].

Andrew Leahey z AllMusic ocenia, iż Feist „lekko kroczy przez ciąg bezładnych, rzewnych piosenek i przydymionych pop-rockowych utworów, śpiewając większość piosenek miękkim, zwiewnym altem, jakby bała się obudzić jakąś śpiącą bestię”. Utwory albumu są „bardziej płynne i klimatyczne niż sugeruje tytuł” – zauważa w podsumowaniu autor[16].

Zdaniem Alexa Younga z magazynu Consequence of Sound „album zasługuje na pochwałę pod każdym kątem” poczynając od 'The Bad in Each Other', „rozległej folkowej piosenki miłosnej” poprzez „zaraźliwie mroczny” 'Graveyard', następnie 'Bittersweet Melody', 'Comfort Me', 'The Undiscovered First' aż po zamykający album 'Get It Wrong Get It Right'. „Wszystko jest tak idealnie rozmieszczone i wyważone; wykonane tak delikatnie, że wydaje się, że każdy dodatkowy dźwięk dodany do tego równania złamałby skomplikowane ramy stworzone przez Feist. To właśnie ten rodzaj pisania sprawia, że jest ona tak powszechnie lubiana”[22]. Brian Riewer z Cokemachineglow twierdzi, że wkład Leslie Feist w album to „mile widziany rozwój i tak już wszechstronnej artystki”[21]. Jody Rosen z magazynu Rolling Stone uważa, że Metals „to jej [Feist] najlepszy album, nastrojowy kawałek, który wrzuca wszystko, od folku po pustynny blues w stylu malijskim”[40]. Wtóruje mu Daniel Paton z musicOMH: „Metals nie jest statycznym dziełem, które od razu odkrywa wszystkie swoje karty. To dzieło, które z czasem będzie zaskakiwać i zachwycać”[31].

Według Simona Langemanna z magazynu laut.de „dzięki "Metals" Leslie Feist i jej koledzy stworzyli urzekająco dobrą płytę. Dwanaście utworów nie tylko błyskawicznie wkrada się w kanały słuchowe, ale także podbija stan umysłu słuchacza i nigdy nie opuszcza”[28].

„Metals brzmi po prostu fantastycznie: kolejny wyjątkowy album artystki bardziej żądnej przygód, niż sugeruje rodzaj odniesionego sukcesu” – ocenia Alexis Petridis z dziennika The Guardian[26]. Według Kitty Empire z tygodnika The Observer na Metals „niemal słychać cząsteczki kurzu wirujące w powietrzu. Nagrany w kalifornijskim Big Sur z minimalnymi overdubbingami jest to album pełen grzechotek i uderzeń, oddechów i klaskań”, zaś końcowy utwór „wydaje się mieć na sobie stado pasących się kóz”[35].

Stephen M. Deusner z magazynu Paste jest zdania, że Feist „tworzy muzykę, która wymaga szczególnej uwagi i powtarzalnych rotacji, a mimo to prawie zawsze przynosi korzyści – jakieś odkrycie nagradzające zaangażowanie słuchacza”. Piosenki albumu są w stosunku do poprzedniego, The Reminder „znacznie bardziej introwertyczne i przygnębiające (…) jednak muzyka pozostaje wyrafinowana”. Miękkie orkiestrowe brzmienia i fanfary, a także dosadne interpunkcje perkusji nadają albumowi szczególną dynamikę”. Poza tym Metals podkreśla „wokal Feist, który brzmi tak, jakby był nagrany bardzo blisko, aby uchwycić nawet najdrobniejsze tekstury i najsubtelniejsze tony”[36].

Zdaniem Lindsay Zoladz z Pitchforka Metals jest „pozbawiony wyraźnego hitu, zamiast tego zawiera grupę powiązanych tematycznie piosenek, które medytują o naturze, miłości i samym życiu”[37]. Benjamin Boles z NOW Magazine przekonuje natomiast, że album „brzmi bardziej żywo niż którekolwiek z jej [Feist] poprzednich wydawnictw i można odnieść wrażenie, że muzycy grają ze sobą, nawet gdy orkiestracja staje się gęsta i wielowarstwowa. A Feist daje też więcej czadu niż wcześniej, chociaż nadal ma ten delikatny głos”[34].

Listy tygodniowe

edytuj
2011
Kraj Lista Pozycja
Australia ARIA Charts 17[47]
Austria Ö3 Austria Top 40 11[48]
Belgia Ultratop (Flandria) 7[49]
Belgia Ultratop (Walonia) 18[50]
Dania Hitlisten 10[51]
Finlandia Suomen virallinen lista 30[52]
Francja SNEP 9[53]
Hiszpania PROMUSICAE 72[54]
Holandia Dutch Charts 34[55]
Irlandia IRMA 27[56]
Kanada Billboard Canadian Albums 2[57]
Niemcy Offizielle Deutsche Charts 6[58]
Norwegia VG-lista 10[59]
Nowa Zelandia Official New Zealand Music Chart 13[60]
Portugalia AFP 21[61]
Stany Zjednoczone Billboard 200 7[62]
Stany Zjednoczone Top Rock Albums 1[63]
Szkocja Scottish Albums Chart 29[64]
Szwajcaria Schweizer Hitparade 9[65]
Szwecja Sverigetopplistan 18[66]
Wielka Brytania UK Albums Chart 28[67]
Włochy FIMI 89[68]

Certyfikaty sprzedaży

edytuj
  • Kanada – certyfikat platynowej płyty Music Canada (22 lutego 2012)[69]
  • Stany Zjednoczone – do września 2012 roku album sprzedał się w liczbie 141 000 egzemplarzy, według Nielsen SoundScan[70]
  • Francja – w ciągu 2 miesięcy od dnia wydania album sprzedał się w liczbie ponad 20 000 egzemplarzy[71]
  • Wielka Brytania – 40 000 sprzedanych egzemplarzy w 2011 roku i 24. miejsce na liście najlepiej sprzedawanych albumów indie rockowych w zestawieniu recenzentów dziennika The Guardian[72]

Wyróżnienia

edytuj
  • 2012 – nagroda Polaris Music Prize 2012, przyznawana najlepszemu albumowi roku stworzonemu przez kanadyjskiego muzyka[70]

Uwagi

edytuj
  1. ↑ Zapisane jako NNNN.

Przypisy

edytuj
  1. ↑ a b c Feist – Metals. Discogs. [dostęp 2024-07-09]. (ang.).
  2. ↑ Carrie Battan: Hear the First Single From Feist’s New Album. 2011-08-13. [dostęp 2011-10-10].
  3. ↑ First single from Feist's new album 'Metals' appears online. 2011-08-12. [dostęp 2012-02-08].
  4. ↑ Tom Breihan: New Feist: "How Come You Never Go There". Pitchfork, 2011-08-12. [dostęp 2011-10-10].
  5. ↑ Feist en Latinoamérica. Indie Hoy, 2012-08-09. [dostęp 2012-08-11].
  6. ↑ Jon Pareles: The Bounty of Solitude. The New York Times, 16 września 2011. [dostęp 2012-02-08].
  7. ↑ In Bed With Feist. Spin, 2011-10-12. [dostęp 2011-11-09].
  8. ↑ FFIRST LISTEN: Feist's New Album, 'Metals'. Spin, 2011-07-25. [dostęp 2011-11-09].
  9. ↑ Feist Posts Teaser Video. Pitchfork, 2011-07-21. [dostęp 2011-11-09].
  10. ↑ Feist Announces New Album. Pitchfork, 2011-07-25. [dostęp 2011-11-09].
  11. ↑ Amy Phillips: Feist Reveals Album Cover and Tracklist. Pitchfork, 2011-08-02. [dostęp 2011-10-10].
  12. ↑ Mike Hilleary: Feist Unveils Cover Art for New LP (Sort of). Under the Radar, 28 lipca 2011. [dostęp 2012-02-08].
  13. ↑ a b Album of the Year: Feist – Metals. Album of the Year. [dostęp 2024-07-09]. (ang.).
  14. ↑ a b AnyDecentMusic?: Feist: Metals. AnyDecentMusic?. [dostęp 2024-07-09]. (ang.).
  15. ↑ a b Metacritic: Metals by Feist. Metacritic. [dostęp 2024-07-09]. (ang.).
  16. ↑ a b Andrew Leahey: Metals – Feist. AllMusic. [dostęp 2024-07-09]. (ang.).
  17. ↑ Jonathan Bernstein: Feist: Metals. American Songwriter. [dostęp 2024-07-09]. (ang.).
  18. ↑ Noel Murray: Feist: Metals. The A.V. Club. [dostęp 2024-07-09]. (ang.).
  19. ↑ Matilda Battersby: CD: Feist – Metals. The Arts Desk. [dostęp 2024-07-09]. (ang.).
  20. ↑ Brendan Frank: Album Review: Feist – Metals. Beats Per Minute. [dostęp 2024-07-09]. (ang.).
  21. ↑ a b Brian Riewer: Feist: Metals. Cokemachineglow. [dostęp 2024-07-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-10-28)]. (ang.).
  22. ↑ a b Alex Young: Album Review: Feist – Metals. Consequence of Sound. [dostęp 2024-07-09]. (ang.).
  23. ↑ Melissa Maerz: Metals review – Feist. Entertainment Weekly. [dostęp 2024-07-09]. (ang.).
  24. ↑ Pete Clark: CDs of the week: DJ Shadow and Feist (FEIST, Metals). thisislondon.co.uk. [dostęp 2024-07-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-10-03)]. (ang.).
  25. ↑ Hayley Sterling: Feist – 'Metals' (Polydor) Released: 03/10/11. GIGWISE.com. [dostęp 2024-07-09]. (ang.).
  26. ↑ a b Alexis Petridis: Feist: Metals – review. The Guardian. [dostęp 2024-07-09]. (ang.).
  27. ↑ Andy Gill: Album: Feist, Metals (Polydor). The Independent. [dostęp 2024-07-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-10-01)]. (ang.).
  28. ↑ a b Simon Langemann: Feist – Metals. laut.de. [dostęp 2024-07-09]. (niem.).
  29. ↑ a b Randall Roberts: Album review: Feist’s ‘Metals’. Los Angeles Times. [dostęp 2024-07-09]. (ang.).
  30. ↑ theneedledrop: Feist- Metals ALBUM REVIEW. YouTube. [dostęp 2024-07-09]. (ang.).
  31. ↑ a b Daniel Paton: Feist – Metals. musicOMH. [dostęp 2024-07-09]. (ang.).
  32. ↑ a b Mark Davison: Feist: Metals. noripcord.com. [dostęp 2024-07-09]. (ang.).
  33. ↑ Tim Chester: Album Review: Feist – ‘Metals’. NME. [dostęp 2024-07-09]. (ang.).
  34. ↑ a b Benjamin Boles: Feist – Metals. nowtoronto.com. [dostęp 2024-07-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-10-26)]. (ang.).
  35. ↑ a b Kitty Empire: Feist: Metals – review. The Guardian. [dostęp 2024-07-09]. (ang.).
  36. ↑ a b Stephen M. Deusner: Feist: Metals. Paste. [dostęp 2024-07-09]. (ang.).
  37. ↑ a b Lindsay Zoladz: Metals: Feist. Pitchfork. [dostęp 2024-07-09]. (ang.).
  38. ↑ Brice Ezell: Feist: Metals. PopMatters. [dostęp 2024-07-09]. (ang.).
  39. ↑ Dave Park: Feist: Metals. prefixmag.com. [dostęp 2024-07-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-05-02)]. (ang.).
  40. ↑ a b Jody Rosen: Metals. Rolling Stone. [dostęp 2024-07-09]. (ang.).
  41. ↑ David McGinty: Feist – Metals. The Skinny. [dostęp 2024-07-09]. (ang.).
  42. ↑ Jonathan Keefe: Review: Feist, Metals. Slant Magazine. [dostęp 2024-07-09]. (ang.).
  43. ↑ Kyle Fowle: Feist: Metals. spectrumculture.com. [dostęp 2024-07-09]. (ang.).
  44. ↑ Garrett Kamps: Review: Feist, ‘Metals’. Spin. [dostęp 2024-07-09]. (ang.).
  45. ↑ conradtao: Feist – Metals. Sputnikmusic. [dostęp 2024-07-09]. (ang.).
  46. ↑ Jim Scott: Feist: Metals. Under the Radar. [dostęp 2024-07-09]. (ang.).
  47. ↑ ARIA Charts: FEIST - METALS (ALBUM). australian-charts.com. [dostęp 2024-07-11]. (ang.).
  48. ↑ Feist – Metals. austriancharts.at. [dostęp 2024-07-11]. (niem.).
  49. ↑ Ultratop Belgian Charts: Feist – Metals. ultratop.be. [dostęp 2024-07-11]. (niderl.).
  50. ↑ Ultratop Belgian Charts: Feist – Metals. www.ultratop.be. [dostęp 2024-07-11]. (fr.).
  51. ↑ danishcharts.com: FEIST - METALS (ALBUM). danishcharts.dk. [dostęp 2024-07-11]. (ang.).
  52. ↑ IFPI Finland ry: Feist, Metals. ifpi.fi. [dostęp 2024-07-11]. (fiń.).
  53. ↑ Les Charts: FEIST - METALS (ALBUM). lescharts.com. [dostęp 2024-07-11]. (fr.).
  54. ↑ Spanish Charts: FEIST - METALS (ALBUM). spanishcharts.com. [dostęp 2024-07-11]. (ang.).
  55. ↑ Dutch Charts: Feist – Metals. dutchcharts.nl. [dostęp 2024-07-11]. (niderl.).
  56. ↑ irish-charts.com: FEIST. irish-charts.com. [dostęp 2024-07-11]. (ang.).
  57. ↑ Billboard: Feist | Billboard Canadian Albums. Billboard.com. [dostęp 2024-07-11]. (ang.).
  58. ↑ Offizielle Deutsche Charts: Feist – Metals. www.offiziellecharts.de. [dostęp 2024-07-11]. (niem.).
  59. ↑ norwegiancharts.com: FEIST – METALS (ALBUM). norwegiancharts.com. [dostęp 2024-07-11]. (ang.).
  60. ↑ charts.org.nz: FEIST – METALS (ALBUM). charts.org.nz. [dostęp 2024-07-11]. (ang.).
  61. ↑ Portuguese Charts: FEIST – METALS (ALBUM). portuguesecharts.com. [dostęp 2024-07-11]. (ang.).
  62. ↑ Billboard: Feist | Billboard 200. Billboard.com. [dostęp 2024-07-11]. (ang.).
  63. ↑ Billboard: Feist | Top Rock Albums. Billboard.com. [dostęp 2024-07-11]. (ang.).
  64. ↑ Official Charts Company: Official Scottish Albums Chart: 9 October 2011 - 15 October 2011. www.officialcharts.com. [dostęp 2024-07-11]. (ang.).
  65. ↑ Hitparade.ch: Feist – Metals. swisscharts.com. [dostęp 2024-07-11]. (niem.).
  66. ↑ swedishcharts.com: FEIST – METALS (ALBUM). swedishcharts.com. [dostęp 2024-07-11]. (szw.).
  67. ↑ Official Charts Company: Official Albums Chart: 9 October 2011 - 15 October 2011. www.officialcharts.com. [dostęp 2024-07-11]. (ang.).
  68. ↑ Italian Charts: FEIST – METALS (ALBUM). italiancharts.com. [dostęp 2024-07-11]. (ang.).
  69. ↑ Music Canada: Gold/Platinum (FEIST, METALS). musiccanada.com. [dostęp 2024-07-11]. (ang.).
  70. ↑ a b Jason Lipshutz: Feist Wins Polaris Music Prize. Billboard.com. [dostęp 2024-07-11]. (ang.).
  71. ↑ Jonathan HAMARD: Beck remixe le nouveau single de Feist : "How Come You Never Go There". chartsinfrance.net. [dostęp 2024-07-11]. (fr.).
  72. ↑ Dorian Lynskey: Indie rock's slow and painful death. The Guardian. [dostęp 2024-07-11]. (ang.).
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Metals&oldid=74254520”