Metoda Neldera-Meada

(Przekierowano z Metoda Neldera–Meada)

Metoda Neldera–Meada lub sympleksowa metoda spadku (ang. downhill simplex method) – metoda numeryczna wyznaczania ekstremum (typowo minimum) nieliniowej funkcji wielu zmiennych bez korzystania z pochodnych. Tak więc może być stosowana do funkcji nieróżniczkowalnych. Została opisana po raz pierwszy przez Johna Neldera i Rogera Meada (1965)[1].

Opis metody

edytuj

Wybieramy trzy parametry (liczby rzeczywiste):   oraz   Na przykład mogą to być wartości 1, 1/2 i 1. W każdym kroku metody dany jest układ   punktów z  

taki, że wektory  

są liniowo niezależne. Powłoka wypukła tych wektorów jest sympleksem n-wymiarowym. Numerację punktów tak wybieramy, aby zachodziły nierówności  

Teraz definiujemy trzy punkty:  

Zauważmy, że   jest środkiem ściany sympleksu, która jest naprzeciw punktu   czyli punktu „najgorszego” (szukamy minimum). Konstrukcja nowego sympleksu zależy od wartości funkcji w zdefiniowanych punktach   Wyróżniamy trzy przypadki  

  •  

Jeżeli   to   a w przeciwnym razie  

  •  

Teraz nowy punkt to  

  •  

Jeżeli   to   Ponadto definiujemy   Jeżeli   to   a w przeciwnym razie dla   definiujemy  

Teraz – w razie potrzeby – dokonujemy przenumerowania nowych punktów   tak, aby zachodziło uporządkowanie   co kończy kolejny krok metody.

Podany opis bazuje na oryginalnej pracy Neldera i Meada. Istnieją też modyfikacje tej podstawowej metody – na przykład metoda wzmocnionego spadku Tsenga.

Przypisy

edytuj
  1. John A. Nalder, Roger Mead. A Simplex Method for Function Minimization. „The Computer Journal”. 7 (4), s. 308–313, 1965. DOI: 10.1093/comjnl/7.4.308. (ang.). 

Linki zewnętrzne

edytuj