Mięguszowiecki Filar
Mięguszowiecki Filar, w slangu taterników zwany Filarem Mięgusza – wypukła formacja skalna opadająca ze wschodniego wierzchołka Mięguszowieckiego Szczytu w kierunku północno-wschodnim w polskich Tatrach Wysokich. Ma wysokość około 880 m i składa się z trzech części o odmiennej budowie. Najniższa część to ściana o wysokości około 200 m, w slangu taterników zwana Czołówką MSW. Najdłuższa część środkowa to postrzępiona grań z wieloma turniami, turniczkami i siodełkami. Część górna o wysokości około 200 m to typowy filar oddzielający dwie ściany Mięguszowieckiego Szczytu; wschodnią i południową[1].
W Mięguszowieckim Filarze w kolejności od dołu do góry wyróżnia się następujące obiekty[1][2]:
- Czołówka MSW
- Lustro nad Czołówką,
- Niżnia Turnia nad Maszynką (ok.1820 m),
- Siodełko nad Czołówką (ok. 1820 m),
- Pośrednia Turnia nad Maszynką (ok. 1915 m),
- Przełączka nad Maszynką (ok.1910 m),
- Wyżnia Turnia nad Maszynką ((ok. 1960 m),
- Bańdziochowe Siodełko (ok. 1960 m),
- Bańdziochowy Grzebyk,
- Bańdziochowa Szpara (ok. 2100 m),
- Bańdziochowa Strażnica (ok.2150 m),
- Czerwone Siodełko (ok. 2250 m),
- Białe Siodełko (ok.2250 m),
- Wyżnie Siodełko (ok. 2370 m)[1].
Północno-wschodnim filarem wiedzie droga wspinaczkowa o tej samej nazwie. Wejście na nią znajduje się kilkanaście metrów na prawo od wylotu Maszynki do Mięsa. Droga ma deniwelację około 880 m, jej przejście latem przy dobrych warunkach zajmuje 6 godz., a trudności wyceniono na V w skali tatrzańskiej[1]. Z obydwu stron filara dołącza do niej kilka dróg wspinaczkowych. Można się nimi wycofać, np. przy zmianie pogody[1].
Pierwsze przejścia edytuj
- Pierwszymi ludźmi na Mięguszowieckim Filarze byli Stanisław Krygowski z przewodnikami Jędrzej Marusarz Jarząbek i Jan Stopka Ceberniak młodszy 2 sierpnia 1906 r. (przeszli od Czerwonego do Białego Siodełka)[1].
- Pierwsze przejście całego Mięguszowieckiego Filara (w dwóch etapach): Zbigniew Korosadowicz i Wawrzyniec Żuławski 27 i 29 sierpnia 1935 r. Pierwsze przejście jednodniowe: Czesław Łapiński i Stanisław Siedlecki 28 lipca 1946 r.[1]
- Pierwsze przejście solowe bez asekuracji: Jan Surdel w latach 60., Lech Skarżyński latem 1975 lub Konstanty Miodowicz latem 1977 r. Różne źródła podają różnie, a niepewność wynika z tego, że w owym czasie soliści byli prześladowani, więc nie publikowali przejść[1]
- Pierwsze przejście zimowe całej drogi: Jan Długosz i Andrzej Pietsch w dniach 28–31 marca 1956 r. Najszybsze przejście zimowe: 10 godz. 18 marca 1990 r.[1]
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d e f g h i Władysław Cywiński, Mięguszowieckie Szczyty. Przewodnik szczegółowy, tom 10, Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2003, ISBN 83-7104-031-8
- ↑ Geoportal. Mapa [online] [dostęp 2021-01-04].