Michaił Michajłowicz Schulz (ros. Михаил Михайлович Шульц, ur. 1 lipca 1919 w Piotrogrodzie, zm. 9 października 2006 w Petersburgu) – radziecki chemik.

Michaił Schulz
ilustracja
Państwo działania

ZSRR

Data i miejsce urodzenia

1 lipca 1919
Piotrogród

Data i miejsce śmierci

9 października 2006
Petersburg

profesor
Specjalność: chemia krzemianów
Odznaczenia
Złota Gwiazda Bohatera Pracy Socjalistycznej Nagroda Państwowa ZSRR Nagroda Państwowa ZSRR
Order Lenina Order Lenina Order Wojny Ojczyźnianej II klasy Order Wojny Ojczyźnianej II klasy Order Czerwonego Sztandaru Pracy Order Czerwonego Sztandaru Pracy

Życiorys

edytuj

Urodził się w rodzinie oficera marynarki wojennej. Od 1937 studiował na Wydziale Chemii Leningradzkiego Uniwersytetu Państwowego, po ataku Niemiec na ZSRR w 1941 zgłosił się jako ochotnik na front, później służył m.in. jako szef służby chemicznej 293 batalionu 17 rejonu ufortyfikowanego 23 Armii Frontu Leningradzkiego. Po wojnie kontynuował studia, które ukończył w 1947, następnie rozpoczął aspiranturę. Od 1946 należał do WKP(b). Po ukończeniu aspirantury w 1950 został asystentem, a w 1953 adiunktem działu chemii fizycznej Wydziału Chemicznego Leningradzkiego Uniwersytetu Państwowego. Od 1956 do 1972 kierował laboratorium elektrochemii szkła Naukowo-Badawczego Instytutu Chemii tego uniwersytetu, w 1967 został jego dziekanem (w 1965 otrzymał tytuł profesora oraz stopień doktora nauk chemicznych). Od 1972 do 1998 był dyrektorem Instytutu Chemii Krzemianów Akademii Nauk ZSRR/RAN[1]. Zajmował się badaniem szkieł i stopów tlenków, problematyką szklanych elektrod i termodynamiki układów heterogenicznych. W 1978 wszedł w skład Międzynarodowej Komisji ds. Szkła, w lipcu 1989 był przewodniczącym XV Międzynarodowego Kongresu nt. Szkła, odbywającego się w Leningradzie. W 1972 został członkiem korespondentem, a w 1979 akademikiem Akademii Nauk ZSRR. Poza chemią zajmował się również malarstwem i badaniami genealogicznymi.

Odznaczenia i nagrody

edytuj

I inne.

Przypisy

edytuj