Mieczysław Maciejowski
Mieczysław Maciejowski (ur. 5 maja 1886 w Wilanowie, zm. 17 maja 1940 w Baile Herculane, w Rumunii) – generał brygady Wojska Polskiego.
| |
 generał brygady
| |
| Data i miejsce urodzenia |
5 maja 1886 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
17 maja 1940 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki |
Armia Austro-Węgier |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
          
| |
.png){kind=small}
Życiorys edytuj
Mieczysław Maciejowski urodził się 5 maja 1886 w Wilanowie, w rodzinie Stanisława i Natalii z Okońskich. Egzamin dojrzałości złożył w 1907 w Niżnym Nowogrodzie, po czym przez 10 miesięcy studiował na Wydziale Budowy Maszyn Politechniki Lwowskiej.
5 sierpnia 1914 wstąpił do Legionów Polskich, otrzymując przydział do artylerii. We wrześniu 1914 został oficerem prowiantowym w komendzie 1 pułku artylerii. Od maja do lipca 1917 był komendantem Szkoły Podchorążych Artylerii przy 1 pułku artylerii w Górze Kalwarii. Po kryzysie przysięgowym, od sierpnia 1917 do stycznia 1918, został internowany w obozie w Beniaminowie.
W listopadzie 1918 wstąpił do Wojska Polskiego, otrzymując przydział do 9 pułku artylerii polowej, w którym do 31 stycznia 1919 dowodził baterią. Następnie był dowódcą I dywizjonu 2 pułku artylerii polowej. W listopadzie 1919 ukończył IV kurs w Centrum Studiów Artyleryjskich w Warszawie.
Od 1 lutego do 4 maja 1920 dowodził dywizjonem najpierw w 7 pułku artylerii polowej, a następnie w 2 pułku artylerii polowej Legionów. 5 maja powierzono mu pełnienie obowiązków oficera sztabowego Generalnego Inspektoratu Artylerii. Na tym stanowisku 15 lipca 1920 został zatwierdzony w stopniu majora artylerii, w grupie oficerów byłych Legionów Polskich. 13 listopada 1920 objął funkcję dowódcy Grupy Szkolnej Artylerii przy Stałym Kursie Artylerii w Toruniu.
Od listopada 1921 był zastępcą dowódcy Stałego Kursu Artylerii. 23 lutego 1922 powierzono mu funkcję komendanta Szkoły Młodszych Oficerów Artylerii w Toruniu. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu podpułkownika, a 26 stycznia 1923 objął obowiązki dowódcy 20 pułku artylerii polowej w Prużanie[1], którym dowodził do maja 1927. 16 marca 1927 został awansowany na pułkownika. W tym też roku na przełomie czerwca i lipca ukończył kurs w Centrum Studiów Taktycznych Artylerii w Metzu, po czym został dowódcą 26 pułku artylerii polowej w Skierniewicach. Od stycznia 1929 był słuchaczem kursu wyższych dowódców artylerii. W styczniu 1930 został zwolniony ze stanowiska dowódcy 26 pap i mianowany dowódcą 7 Grupy Artylerii w Poznaniu[2]. 1 grudnia 1930 został wyznaczony na stanowisko szefa Departamentu Uzbrojenia Ministerstwa Spraw Wojskowych[3]. 11 grudnia 1930, w kasynie 14 pap, został pożegnany bankietem wydanym na jego cześć przez korpus oficerów artylerii Okręgu Korpusu Nr VII[4]. W latach 1938–1939 pełnił funkcję zastępcy II Wiceministra Spraw Wojskowych i szefa Administracji Armii[5]. Na stopień generała brygady został mianowany ze starszeństwem z dniem 19 marca 1939 i 5. lokatą w korpusie generałów[6].
Po kampanii wrześniowej 1939 został internowany w Rumunii. Od 1 października przebywał w obozie generalskim w Băile Herculane, gdzie zmarł 17 maja 1940 (prawdopodobnie śmiercią samobójczą). Był żonaty z Wandą Martin. Pochowany w Baile Herculane.
Awanse edytuj
- chorąży – 29 września 1914
- podporucznik – 9 października 1915
- porucznik – marzec 1918
- kapitan – wrzesień 1918
- major – zatwierdzony 15 lipca 1920 ze starszeństwem z dniem 1 kwietnia 1920
- podpułkownik – zweryfikowany 3 maja 1922 ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 36 lokatą w korpusie oficerów artylerii
- pułkownik – 16 marca 1927 ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927 i 2. lokatą w korpusie oficerów artylerii
- generał brygady – 19 marca 1939
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (11 listopada 1938)[7]
- Krzyż Niepodległości (6 czerwca 1931)[8]
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (8 listopada 1930)[9]
- Krzyż Walecznych (dwukrotnie)
- Złoty Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)[10]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
- Złota Odznaka Honorowa Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej I stopnia[11]
- Wielki Oficer Orderu Świętego Sawy (Jugosławia, zezwolenie w 1933)[12]
- Order Miecza II klasy (Szwecja, 1938)[13]
Przypisy edytuj
- ↑ Rocznik oficerski 1923 s. 753, 814.
- ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 1 z 21.01.1930 r.
- ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 1 z 28.01.1931 r.
- ↑ Nowy szef Departamentu Uzbrojenia, „Polska Zbrojna” Nr 346 z 19 grudnia 1930 roku, s. 5.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 430.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 6.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 11 listopada 1938 roku, s. 2 „za zasługi w służbie wojskowej”.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 132, poz. 199 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ M.P. z 1930 r. nr 260, poz. 352 „za zasługi na polu organizacji i wyszkolenia wojska”.
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych na polu pracy w poszczególnych działach wojskowości”.
- ↑ Piętnastolecie L. O. P. P.. Warszawa: Wydawnictwo Zarządu Głównego Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej, 1938, s. 286.
- ↑ Zarządzenia Prezesa Rady Ministrów. Zezwolenie na przyjęcie i noszenie orderów. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 13, s. 292, 11 listopada 1933.
- ↑ Sveriges statskalender / 1940. Bihang, s. 14
Bibliografia edytuj
- Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich w dniu oddania Legionów Polskich Wojsku Polskiemu (12 kwietnia 1917). Komenda Legionów Polskich, 1917.
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Tadeusz Kryska-Karski i Stanisław Żurakowski, Generałowie Polski Niepodległej, Editions Spotkania, Warszawa 1991, wyd. II uzup. i poprawione, s. 125.
- Piotr Stawecki, Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918–1939, Warszawa: „Bellona”, 1994, s. 205–206, ISBN 83-11-08262-6, OCLC 830050159.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.