Minuskuł 470 (według numeracji Gregory-Aland), ε 136 (von Soden)[1] – rękopis Nowego Testamentu pisany minuskułą na pergaminie w języku greckim z XI wieku[2]. Zawiera marginalia. Przechowywany jest w Londynie.

Kodeks 431
Data powstania

XI wiek

Rodzaj

Ewangelie

Numer

470

Zawartość

Nowy Testament

Język

grecki

Rozmiary

30,2 × 24,7 cm

Typ tekstu

bizantyński

Kategoria

V

Miejsce przechowywania

Pałac Lambeth

Opis rękopisu

edytuj

Kodeks zawiera tekst czterech Ewangelii, na 215 pergaminowych kartach (30,2 cm na 24,7 cm), z pewnymi brakami[2]. Brakuje tekstu Mt 1,1-13[3].

Tekst rękopisu pisany jest w dwóch kolumnach na stronę, w 23–24 linijkach na stronę[2].

Tekst rękopisu dzielony jest według κεφαλαια (rozdziałów), których numery podano na marginesie. W górnym marginesie umieszczono τιτλοι (tytuły) owych rozdziałów. Ponadto przed każdą z Ewangelii umieszczone zostały listy κεφαλαια (spis treści). Stosuje też podział według krótszych jednostek – Sekcji Ammoniusza, z odniesieniami do Kanonów Euzebiusza. Numery Sekcji Ammoniusza podawane są w czerwonym kolorze, numery Kanonów Euzebiusza w niebieskim[3][4].

Rękopis posiada noty liturgiczne na marginesie[4].

Oryginalny rękopis nie zawierał tekstu Pericope adulterae (Jan 7,53-8,11), został on dodany przez późniejszego kompilatora na końcu Ewangelii Jana[4].

Grecki tekst Ewangelii reprezentuje tekst bizantyński, jednak Aland nie zaklasyfikował go do żadnej Kategorii rękopisów NT[5]. Reprezentuje standardowy tekst bizantyński, co zostało potwierdzone przez Claremont Profile Method, tj. metodę wielokrotnych wariantów. Metodą tą przebadano tylko trzy rozdziały Ewangelii Łukasza (1; 10; 20)[6].

Historia

edytuj

Paleograficznie datowany jest na wiek XI[2]. Rękopis niegdyś przechowywany był w Konstantynopolu[3]. O pobycie w Konstantynopolu świadczy umieszczona na końcu inskrypcja:

επακουσον ημων ο θς η ελπις παντων των περατων της γης και των εν θαλασση μακραν και ρυσαι ο θς ημων την πολιν ταυτην και χωραν των χριστιανων απο λιμου λιμου [λοιμου] σισμου καταποντισμου πυρος μαχαιρας επιστιανων αλλοφιλον πολεων δαιμων (?) ημων επακουσον και ελαιησον[7].

Według Scrivenera została ona sporządzona przez tę samą rękę, która dodała tekst Pericope adulterae[7].

Rękopis sprowadził z Grecji do Wielkiej Brytanii Carlyle (1759-1804), profesor arabistyki, wraz z innymi rękopisami Nowego Testamentu (206, 471, 472, 473, 474, 475, 488, 642)[3].

Rękopis badali J. Farrer z Carlisle w 1804, Scrivener w 1852 i Caspar René Gregory w 1883 roku. Scrivener skolacjonował tekst rękopisu. Rękopis został dodany do listy rękopisów Nowego Testamentu przez Scrivenera. Na liście Scrivenera nosił on numer 509. Gregory nadał mu numer 470[4].

Obecnie przechowywany jest w Pałacu Lambeth (1175), w Londynie[2].

Nie jest cytowany w naukowych krytycznych greckiego Novum Testamentum Graece Nestle–Alanda (NA26, NA27)[8].

Zobacz też

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. Gregory 1908 ↓, s. 65.
  2. a b c d e Aland i in. 1994 ↓, s. 73.
  3. a b c d Scrivener 1894 ↓, s. 249.
  4. a b c d Gregory 1900 ↓, s. 192.
  5. Aland i Aland 1995 ↓, s. 145, 164.
  6. Wisse 1982 ↓, s. 61.
  7. a b Scrivener 1852 ↓, s. XXVII.
  8. NA27 2001 ↓, s. 58*–59*, 707.

Bibliografia

edytuj