Wikipedia

Mistrzostwa świata w saunie

zawody wytrzymałości w przebywaniu w saunie

Mistrzostwa świata w saunie – zawody wytrzymałościowe odbywające się od 1999 do 2010 roku w fińskim mieście Heinola, mające na celu wyłonienie mistrza i mistrzyni świata w najdłuższym czasie przebywania w saunie i w jak najwyższej temperaturze. Uczestniczyli w nich zawodnicy z ok. 80 państw. Temperatura początkowa podczas finału wynosiła 110 °C. Podczas mistrzostw świata w 2010 jeden z finalistów zmarł wskutek poparzenia, w związku z tym zaprzestano kolejnych edycji mistrzostw[1]. Wśród mężczyzn przez wszystkie edycje zawodów zwyciężali Finowie. Wśród kobiet pierwszą nie-fińską zwyciężczynią była Białorusinka Natalla Tryfanawa w 2003 r.

Zwycięzcy w poszczególnych latach edytuj

Rok[2] Mężczyźni Kobiety
1999   Ahti Merivirta   Katri Kämäräinen
2000   Leo Pusa   Katri Kämäräinen
2001   Leo Pusa   Annikki Peltonen
2002   Leo Pusa   Annikki Peltonen
2003   Timo Kaukonen   Natallia Tryfanawa
2004   Leo Pusa   Natallia Tryfanawa
2005   Timo Kaukonen   Natallia Tryfanawa
2006   Timo Kaukonen   Leila Kulin
2007   Timo Kaukonen   Leila Kulin
2008   Bjarne Hermansson   Leila Kulin
2009   Timo Kaukonen   Tatjana Archipienko
2010   Ilkka Pöyhiä   Michaela Butz

Zasady mistrzostw edytuj

Mistrzostwa świata składają się z rund eliminacyjnych oraz finałów. W finale udział brało 6 najlepszych zawodników (zawodniczek). Zwycięzcą zostawała osoba, która jako ostatnia opuści saunę o własnych siłach, bez pomocy asystentów[3].

  • Temperatura początkowa zawodów finałowych wynosi 110 °C.
  • Co 30 sekund do pieca wlewane jest 0,5 litra wody
  • Używanie alkoholu jest zabronione przed zawodami i podczas nich.
  • Przed zawodami zawodnicy muszą się umyć oraz usunąć z ciała wszelkie kremy i płyny.
  • Zawodnicy muszą siedzieć wyprostowani, z pośladkami i udami na ławce.
  • Należy używać zwykłych strojów kąpielowych – męskie majtki mogą mieć długość do 20 cm, a damskie ramiączka mogą mieć szerokość do 5 cm. Włosy sięgające ramion muszą być związane w kucyk.
  • Kontakt fizyczny z innymi zawodnikami jest zabroniony.
  • Uczestnicy zawodów nie mogą przeszkadzać sobie nawzajem.
  • Na prośbę sędziów zawodnicy wykazują, przez podniesienie kciuka swoją przytomność.
  • Zawodnicy, który opuszczają saunę o własnych siłach uznawani są za zakwalifikowanych do następnej rundy.
  • Naruszenie zasad powoduje ostrzeżenie. Kolejne naruszenie powoduje dyskwalifikację.
  • Uczestnik, który opuszcza saunę jako ostatni, bez niczyjej pomocy, zostaje zwycięzcą zawodów[4].

Incydent podczas mistrzostw świata w 2010 edytuj

W dniu 7 sierpnia 2010 były drugi wicemistrz świata Władimir Ładyżenski z Rosji oraz pięciokrotny mistrz świata – Fin Timo Kaukonen stracili przytomność po sześciu minutach spędzonych w temperaturze 110 st. Celsjusza z powodu silnych oparzeń ciała. Według jednego ze świadków tego zdarzenia Kaukonen mógł opuścić saunę z pomocą asystentów, natomiast Ładyżenski musiał zostać wyciągnięty, po czym od razu wpadł w konwulsje[5]. Ładyżenski zmarł pomimo resuscytacji, a Kaukonena przewieziono do szpitala, gdzie jego stan określono na krytyczny, ale stabilny. Na kilka minut przed rozpoczęciem zawodów finałowych Kaukonen udzielił wywiadu norweskiej gazecie „Verdens Gang”, gdzie wskazywał, że sauny używane podczas mistrzostw w 2010 były znacznie bardziej ekstremalne niż sauny używane podczas poprzednich edycji tych zawodów[6]. Kaukonen i Ładyżenski zostali zdyskwalifikowani za to, że opuścili sauny z pomocą asystentów, a Ilkka Pöyhiä został zwycięzcą tego czempionatu.

Ossi Arvela – organizator zawodów zapowiedział zaprzestanie organizowania kolejnych edycji mistrzostw[7]. Wprowadzony w śpiączkę farmakologiczną Kaukonen wybudził się po sześciu tygodniach – jego ciało było poparzone w 70 procentach, miał także poparzenia dróg oddechowych oraz niewydolność nerek. Sekcja zwłok Ładyżenskiego wykazała, że zawodnik zmarł z powodu poparzeń trzeciego stopnia. Autopsja wykazała również, że Ładyżenski zażywał silne leki przeciwbólowe oraz nakładał na ciało olejek, w którego składzie znajdowały się środki znieczulające miejscowo[8].

W dniu 20 kwietnia 2011 miasto Heinola wydało oświadczenie o zaprzestaniu organizacji kolejnych edycji mistrzostw[9].

Zawody w mediach edytuj

W 2004 japońska telewizja Nihon Terebi Hōsōmō wyprodukowała film dokumentalny traktujący o mistrzostwach świata w saunie. Program ten zebrał przed telewizorami ok. 40-milionową oglądalność. W 2007 ta sama telewizja przeprowadziła relację z całego tygodnia zawodów. Amerykański dziennikarz sportowy Rick Reilly określił zawody w saunie „prawdopodobnie najgłupszym sportem na świecie”[10].

Przypisy edytuj

  1. ↑ No More World Sauna Championships [online], SaunaScape, 20 kwietnia 2011 [dostęp 2019-03-18] [zarchiwizowane z adresu 2016-01-17] (ang.).
  2. ↑ Sauna World Championships, divapor.com, [dostęp: 2020-01-11].
  3. ↑ Wywiad z Timo „Sisu” Kukonen - pięciokrotnym mistrzem świata w saunie, zyciewfinlandii.pl, [dostęp: 2019-12-29].
  4. ↑ Finalist dies in sauna contest as temperature hits 110ºC, metro.co.uk, [dostęp: 2020-01-11].
  5. ↑ The point of no return, espn.com, [dostęp: 2019-12-29].
  6. ↑ Overlege om sauna-tragedien: - Som å koke seg selv, vg.no, [dostęp: 2020-01-11].
  7. ↑ Löylyn maailmanmestaruus ratkeaa tänään - 'tämä ei ole mikään vanhojen ylipainoisten ukkojen kisa', voice.fi, [dostęp: 2020-01-11].
  8. ↑ Sauna-Timo kuolleen venäläissaunojan tempusta: ”Kyllä se nyt vähän v**uttaa”, stara.fi, [dostęp: 2020-01-11].
  9. ↑ THE FUTURE OF THE WORLD SAUNA CHAMPIONSHIPS CITY GOVERNMENT. heinola.fi. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-07-20)]. (strona zarchiwizowana), heinola.fi, [dostęp: 2020-01-11].
  10. ↑ Sports from Hell: Hot Boxed, espn.com, [dostęp: 2019-12-29].

Linki zewnętrzne edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Mistrzostwa_świata_w_saunie&oldid=70818145”