Moja wojna, moja miłość

film w reż. Janusza Nasfetera

Moja wojna, moja miłość – polski film wojenny z 1975 roku w reż. Janusza Nasfetera.

Moja wojna, moja miłość
Gatunek

wojenny, melodramat

Rok produkcji

1975

Data premiery

2 września 1975

Kraj produkcji

Polska

Język

polski

Czas trwania

86 min

Reżyseria

Janusz Nasfeter

Scenariusz

Teresa Nasfeter,
Janusz Nasfeter

Główne role

Piotr Łysak,
Grażyna Michalska

Muzyka

Piotr Figiel

Zdjęcia

Witold Sobociński

Scenografia

Halina Krzyżanowska-Dobrowolska

Kostiumy

Lidia Rzeszewska,
Izabella Konarzewska,
Marek Mierzejewski

Montaż

Krzysztof Osiecki

Produkcja

ZF Iluzjon

Wytwórnia

ZF Iluzjon

Opis fabuły

edytuj

Wrzesień 1939 roku, początek wojny. Nastoletni Marek – syn oficera rezerwy, który wyrusza na front – przepojony ideami patriotyzmu, za wszelką cenę pragnie zostać bohaterem wojennym. Odrzucając propozycje bezpiecznego przychówku ze strony rodziny i wypełniając rozkaz płk. Umiastowskiego wraz z kolegą opuszcza Warszawę i wyrusza na wschód pragnąc jak najszybciej przyłączyć się do walczących oddziałów. Powolna wędrówka pomiędzy uciekającą ludnością cywilną i rozbitymi oddziałami wojska, bardzo szybko uświadamia mu czym naprawdę jest wojna. Jego kolega niedługo po wymarszu, opuszcza go, zniechęcony zaistniałą sytuacją, odmienną od tego czego oczekiwali młodzi patrioci. Marek kontynuuje swoją wędrówkę wraz z młodszą dziewczyną imieniem Elżbieta, napotkaną na posterunku wojskowej żandarmerii, która podobnie jak on zmierza, gdzieś na wschód w poszukiwaniu ojca. Kiedy wreszcie Marek dociera do upragnionego celu – twierdzy osowieckiej, gdzie trwa werbunek poborowych – okazuje się, że nie ma dla niego broni i armia go nie potrzebuje. Zagubiony i rozgoryczony, w wojennej zawierusze nieoczekiwanie uświadamia sobie, że odnajduje tytułową miłość – towarzyszkę niedoli Elżbietę.

Obsada aktorska

edytuj

i inni.

O filmie

edytuj

Film powstawał pod roboczym tytułem Czas bohaterów. Jego scenariusz w dużym stopniu był oparty na osobistych wspomnieniach Nasfetera i napisanej kilka lat wcześniej noweli. Obraz zamykał długoletni cykl twórczości reżysera, określanej przez krytyków "dramatami o dzieciach"[a][1]. Recenzenci przyjęli film z uznaniem, pisząc o nim jako o "oryginalnym obrazie Września jakiego do tej pory w polskim kinie nie było, opowiedzianym nie z perspektywy ułana, ale przestraszonego cywila" i przyrównując go w zakresie poruszanej problematyki do Pokolenia Wajdy i filmu Hiroszima, moja miłość Resnais’go ("dorastanie psychiczne do roli w momencie próby ostatecznej, śmierci i unicestwienia"). Zaliczyli go do najważniejszych obrazów w twórczości Nasfetera[2].

  1. Po takich filmach jak: Kolorowe pończochy (1960), Mój stary (1962), Abel twój brat (1970), Motyle (1972), Ten okrutny, nikczemny chłopak (1972), Nie będę cię kochać (1973).

Przypisy

edytuj
  1. Czas bohaterów. „Film”. Nr 6(106), s. 14-15, 1975-02-09. Warszawa: RWS "Prasa-Książka-Ruch". 
  2. Bezradny, ale nie przegrany. „Film”. Nr 36(136), s. 8-9, 1975-09-07. Warszawa: RWS "Prasa-Książka-Ruch". 

Bibliografia

edytuj

Linki zewnętrzne

edytuj