Monaster św. Aleksandra Newskiego w Suzdalu
Monaster św. Aleksandra Newskiego – pierwotnie żeński, po reaktywacji męski klasztor prawosławny w Suzdalu, należący do eparchii włodzimierskiej.
 nr rej. 3310122000
| |
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Obwód | |
| Miejscowość | |
| Kościół | |
| Rodzaj klasztoru |
męski |
| Eparchia | |
| Ihumen | |
| Klauzura |
nie |
| Obiekty sakralne | |
| Cerkiew |
Wniebowstąpienia Pańskiego |
| Fundator |
Aleksander Newski – przypuszczalny |
| Styl |
włodzimiersko-suzdalski |
| Data budowy |
XVII w. |
| Data zamknięcia |
po 1917 |
| Data reaktywacji |
2005 |
Położenie na mapie obwodu włodzimierskiego  | |
Położenie na mapie Rosji  | |
 56°25′38″N 40°26′25″E/56,427222 40,440278
| |
Według podania pierwsza wspólnota monastyczna w miejscu dzisiejszego klasztoru św. Aleksandra została założona w 1240 przez Aleksandra Newskiego, który ufundował na potrzeby wspólnoty drewnianą cerkiew[2]. W kolejnych stuleciach monaster otrzymywał nadania ziemskie od kolejnych książąt moskiewskich, a jego pozycja wzrosła na tyle, że zaczął być określany jako Wielka Ławra[2]. Zabudowania klasztorne z tego okresu nie przetrwały – śladem po nich są jedynie dwie płyty nagrobne z 1362 i 1393, znajdujące się pierwotnie w miejscach pochówku księżniczek suzdalskich Marii i Agripiny[2].
W 1650 na polecenie biskupa suzdalskiego Serapiona dokonano rozbiórki starszych zabudowań monasterskich i zastąpiono je całkowicie nową architekturą. Na budowę głównej cerkwi, powstałej w 1695 świątyni pod wezwaniem Wniebowstąpienia Pańskiego, środki przekazała Natalia Naryszkina[2]. Nowy zespół zabudowań monasterskich został wzniesiony w stylu typowym dla siedemnastowiecznej architektury ziemi włodzimierskiej i suzdalskiej. Cerkiew Wniebowstąpienia Pańskiego jest zwieńczona pięcioma cebulastymi kopułami, z absydą, dekorowana zewnętrznie starannie rzeźbionymi fryzami i obramowaniami okien, bez dekoracji malarskiej na zewnątrz[2]. Dzwonnica cerkwi nie tworzy z nią jednej bryły, lecz jest usytuowana w sąsiedztwie świątyni[2]. Jest to jedyna taka budowla w Suzdalu, która nie posiada dekoracji zewnętrznej[3].
W XVIII w. całość zabudowań klasztornych została otoczona niskim murem z cegły, w którym dla celów dekoracyjnych umieszczono baszty naśladujące ruską architekturę obronną. W murze znajdowała się również ozdobna brama wjazdowa – obiekt ten razem z fragmentem przyległego muru jest jedynym jego zachowanym elementem[2].
Od 2005 monaster jest ponownie czynny[4].
Przypisy
edytuj- ↑ ЖУРНАЛ № 56
- ↑ a b c d e f g Суздаль. Александровский монастырь
- ↑ Монастыри Суздаля. [dostęp 2010-10-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-12-20)].
- ↑ СУЗДАЛЬСКОЕ МОНАСТЫРСКОЕ БЛАГОЧИНИЕ