Neobisium carpaticum
Neobisium carpaticum – gatunek zaleszczotka z rodziny Neobisiidae. Endemit środkowej części Europy.
| Neobisium carpaticum | |||
| Beier, 1935 | |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Gromada | |||
| Rząd | |||
| Podrząd | |||
| Nadrodzina | |||
| Rodzina | |||
| Podrodzina | |||
| Rodzaj | |||
| Podrodzaj |
Neobisium (Neobisium) | ||
| Gatunek |
Neobisium (Neobisium) carpaticum | ||
| Synonimy | |||
| |||
Taksonomia edytuj
Gatunek ten opisany został po raz pierwszy w 1935 roku przez Maxa Beiera. Jako miejsce typowe wskazano góry Bucegi w Rumunii[1]. W latach 1939–40 Jovan Hadži i Carl Friedrich Roewer klasyfikowali go jako podgatunek w obrębie Neobisium muscorum[2][3].
Morfologia edytuj
Zaleszczotek ten ma prosomę wyposażoną w dwie pary zaopatrzonych w soczewki oczu oraz wyraźny, wystający i mniej lub bardziej spiczasto zwieńczony epistom. Ma niepodzielone tergity i sternity oraz wszystkie cztery pary odnóży krocznych pozbawione kolców na biodrach oraz zwieńczone dwuczłonowymi, podzielonymi na metatarsus i telotarsus stopami. Szczękoczułki zwieńczone są szczypcami; ich palec ruchomy ma kilka ząbków i nie występuje na nim rozgałęziona galea; szczecinka galealna osadzona jest przedśrodkowo. Szczękoczułki zaopatrzone są w rallum, którego pierwsze dwie lub trzy blaszki są na przedzie drobno ząbkowane. Nogogłaszczki zaopatrzone są w szczypce o długości od 3 do 3,5 raza większej niż szerokość. Na palcach szczypiec znajdują się ujścia gruczołów jadowych; palec ruchomy i nieruchomy są podobnej długości. Palec nieruchomy nogogłaszczków ma osiem trichobotrii, z których trichobotrium ist osadzone jest zaśrodkowo, bliżej trichobotrium it niż trichobotrium ib; odległość między trichobotriami ist i ib jest mniejsza niż dwukrotność odległości między trichobotrium ist a szczytem palca. W ząbkowaniu nieruchomego palca przynajmniej na odsiebnym odcinku występują naprzemiennie ząbki małe i duże. Ruchomy palec nogogłaszczków ma cztery trichobotria. Udo nogogłaszczków jest stosunkowo smukłe, o długości większej niż 3,5-krotność jego szerokości, dłuższe od karapaksu, o powierzchni pozbawionej guzków. Rzepka nogogłaszczków jest zmodyfikowana i nie zachowuje tulipanowatego kształtu; jej długość jest od 1,9 do 2,4 raza większa niż szerokość. Opistosoma (odwłok) ma na błonach pleuralnych ziarnistą rzeźbę[4].
Ekologia i występowanie edytuj
Pajęczak ten należy do fauny epigeicznej[4]. Bytuje w ściółce lasów liściastych i mieszanych[5].
Gatunek palearktyczny, endemiczny dla środkowej części Europy. Znany jest z Polski, Słowacji, Rumunii[1] i południowej Serbii[1][5]. W Polsce podawany jest z Pienin, Bieszczadów oraz Roztocza[5].
Przypisy edytuj
- ↑ a b c Mark Harvey: Neobisium carpaticum L. Koch, 1873. [w:] Western Australian Museum Field Guide and Catalogues. Pseudoscorpions of the World [on-line]. Government of Western Australia. [dostęp 2021-02-16].
- ↑ J. Hadži. Pseudoskorpione aus Karpathenrussland. „Věstník Československé Zoologické Spolecnosti v Praze”. 6-7, s. 183-208, 1939.
- ↑ C.F. Roewer: Chelonethi oder Pseudoskorpione. W: Bronn's Klassen und Ordnungen des Tierreichs. Leipzig: 1940, s. 321-354.
- ↑ a b Jana Christophoryová, Frantisek Stahlavsky, Peter Fedor. An updated identification key to the pseudoscorpions (Arachnida: Pseudoscorpiones) of the Czech Republic and Slovakia. „Zootaxa”. 2876, s. 35-48, 2011. DOI: 10.11646/zootaxa.2876.1.4.
- ↑ a b c Wojciech B. Jędryczkowski. Zaleszczotki (Pseudoscorpionidea). „Flora i Fauna Pienin – Monografie Pienińskie”. 1, s. 125–126, 2000.