Nicolas-Charles de Saulx-Tavannes

Sukcesja apostolska
Data konsekracji	9 listopada 1721
Konsekrator	André-Hercule de Fleury
Współkonsekratorzy	François-César Le Blanc; François-Honoré-Lancelot de Casaubon de Maniban
Konsekrowani biskupi
Alexandre Milon	1726
Armand Bazin de Bezons	1731
Pierre-Jules-César de Rochechouard-Montigny	1734
François de Fitz-James	1739
Louis-François Néel de Christot	1740
Jean-François-Joseph Rochechouart	1741
Bertrand-Jean-Baptiste-René du Guesclin	1741
Pierre-Augustin-Bernardin de Rosset de Rocozel de Fleury	1746
Charles de Grimaldi d’Antibes	1747
Joseph-Antoine-Jacques Richier de Cérisy	1751
Arthur-Richard Dillon	1753
Współkonsekrowani biskupi
Denis-Alexandre Le Blanc	1722
Charles-Louis de Froullay de Tessé	1724
Antoine-François de Bliterswyck de Montcley	1724
Pierre de Pardaillan de Gondrin d’Autin	1724
Edme Mongin	1725
Charles-Louis-Auguste Le Tonnelier de Breteuil	1725
Jean-Baptiste-Antoine de Brancas	1725
François-Charles de Béringhen d’Armainvilliers	1726
François de Baglion de la Salle	1727
Étienne-René Potier de Gesvres	1728
Charles-François Le Févre de Laubriéres	1732

Nicolas-Charles de Saulx-Tavannes
	Kardynał prezbiter
Kraj działania	Francja
Data i miejsce urodzenia	1690 ; Paryż
Data i miejsce śmierci	10 marca 1759 ; Paryż
	Arcybiskup Rouen
Okres sprawowania	1733-1759
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Sakra biskupia	9 listopada 1721
Kreacja kardynalska	5 kwietnia 1756; Benedykt XIV
	Multimedia w Wikimedia Commons

Nicolas-Charles de Saulx-Tavannes (ur. we wrześniu 1690 w Paryżu, zm. 10 marca 1759 tamże) – francuski duchowny katolicki, kardynał, arcybiskup Rouen, wielki jałmużnik Francji.

Życiorys edytuj

Pochodził z arystokratycznego rodu. 24 września 1721 został wybrany biskupem Châlons-sur-Marne. Sakrę biskupią otrzymał 9 listopada 1721 w Paryżu z rąk biskupa André Hercule’a de Fleury’ego (współkonsekratorami byli biskupi César Le Blanc i François-Honoré de Maniban). 18 grudnia 1733 objął stolicę metropolitalną Rouen, na której pozostał już do śmierci. 5 kwietnia 1756 Benedykt XIV wyniósł go do godności kardynalskiej. Nie brał udziału w konklawe wybierającym Klemensa XIII.